Een vroege Kerst

Het gaat mij allemaal niet zo goed af momenteel. Tot twee weken geleden vond ik het zo erg niet om liefloos te zijn. Ik keer er naar uit om te kunnen knuffelen met iemand die ik erg graag zie, om vrijuit te kunnen vertellen, om samen leuke dingen te doen, om zo veel meer. Dat wel. Het gebeurde maar af en toe dat het ontbreken daarvan me verdrietig stemde, meestal rond Kerstmis. En dat duurde dan meestal maar een paar dagen.

Maar nu is het intussen al twee weken het geval. Het lijkt alsof ik er maar niet van af raak. Zaterdagavond ben ik nog eens alleen op café geweest, dat was alweer een tijdje geleden. Ik hoopte zoals gewoonlijk iemand interessant te ontmoeten tussen de hordes breinloze klonen. Na drie kwartier vroeg ik me af wat ik daar eigenlijk deed en ben ik maar naar huis gegaan. Ik zal net als iedereen moeten aanvaarden dat je iemand vinden niet in de hand hebt en dat je erop moet vertrouwen dat 'het wel zal gebeuren'.

Gelukkig had ik zaterdag overdag wel touche. Op de trein werd ik tijdens een gesprek met Bob onderbroken door een wat oudere man. Hij deelde ons enthousiast mee dat zijn littekens bijna allemaal verdwenen waren. "Dat is goed nieuws", zei ik, en concentreerde me maar weer snel op het gesprek met Bob. Net voor het uitstappen stond hij weer voor ons. "Wil je mijn telefoonnummer misschien niet?", vroeg hij. De sliert kwijl die daarbij uit zijn mond viel, paste misschien wel bij zijn aanbod, maar het maakte dat aanbod er niet bepaald aanlokkelijker op. In elk geval zijn er toch nog mensen die wel iets zien in mij. Waar rook is, is vuur. Dus waar kwijl is, is...?