Strandwandeling

Een blik op mijn leefruimte en je hebt een indicatie van hoe ik me voel. Na een halfslachtige grote kuis (zo'n goed voornemen) twee weken geleden ligt alles er weer rommelig bij. Ik heb niet zoveel zin om er iets aan te doen.

Iemand vertelde het me al een paar maanden geleden: we zitten in een tijd waarin we geconfronteerd worden met wat voor ons belangrijk is in het leven en wat niet. Voor mij is dat niet anders geweest. Ik zou mijn tijd achter de computer graag wat terugschroeven, ten voordele van alles wat maar aan de andere kant van de voordeur te vinden is: een babbel met een vriend of vriendin, een plezant vrijwilligersengagement, nieuwe ontmoetingen en inzichten, enzovoort.

Stilaan begint mijn houding tegenover relaties en hoe ze kunnen ontstaan ook wat te veranderen. Ik moet me erbij neerleggen dat je waarschijnlijk niet van date naar soulmate kunt stappen zonder dat daar nog veel meer stappen tussen zitten. Ik heb altijd gevonden dat dat de meest veilige manier was, die waardoor je het minst gekwetst kon worden. Liefst van al zou ik in zee willen gaan met iemand waar ik me volledig zeker over voel. Maar als je er niet eerst mee op het strand gaat wandelen, dan geef je het maar weinig kansen natuurlijk. Goede afspraken en duidelijkheid over de wederzijdse verwachtingen kunnen veel onheil voorkomen, vind ik nu.

Een collega op het werk zorgt voor een concreet voorbeeld van het bovenstaande. In mijn gedachten, weliswaar. Verwarrende signalen en een wirwar van gedachten en gevoelens maken de laatste dagen erg woelig. Eerst wil ik uitmaken wat mijn gevoelens nu precies zijn. En met een brein-op-speed als het mijne op dit moment is dat niet zo eenvoudig.

Soms wou ik dat ik mijn hoofd een tijdje kon afzetten.