Four feelings in one day*

Het kon niet anders dan een rotmaandag worden. Vrijdagochtend moest ik een interviewafspraak maken met iemand van De Post. Het Antwerpse sorteercentrum is namelijk genomineerd voor de Diversiteitsprijs van de stad. Kon die mevrouw wel alleen maar op maandagochtend zeker? Om negen uur 's ochtends nota bene!

Een schande is het! Een beetje journalist wordt pas echt wakker rond tienen, als hij het belangrijkste nieuws al achter de kiezen heeft. Normaal kom ik pas rond halftien of zo op de redactie, maar nu moest ik dus al een uur vroeger aan de slag.

Op de koop toe verliep de tramrit niet bepaald vlekkeloos: eerst al vijf minuten vertraging aan het Astridplein wegens wegenwerken (het persbericht van vorige week had ik niet onthouden). Maar goed, ik was gelukkig goed op tijd vertrokken. Maar als we de Turnhoutsebaan afdraaien richting Provinciestraat loopt het mis. Een geparkeerde auto blokkeert de sporen. Het is kwart voor negen.

Het rampscenario spookt al in mijn hoofd: ik kom een halfuur te laat op mijn afspraak en mijn contactpersoon heeft geen tijd meer voor het interview. Ze had om 10 uur een managementoverleg, had ze gezegd. Uiteindelijk regelt ze iemand anders voor het interview, maar dat loopt zodanig lang uit, dat ik mijn tweede interview om 11 uur ook misloop. Maandag heeft niet voor niets de reputatie de slechste dag van de week te zijn.

Het is vijf voor negen. Ik zit nog steeds te wachten op de tram. Het wordt duidelijk dat de eigenaar van de geparkeerde Golf niet komt opdagen. Ik stap af en besluit dan maar helemaal te voet naar de Borsbeekbrug te gaan. Ik bel de fotograaf en mijn contactpersoon om mijn vertraging te melden. Dankzij mijn goeie conditie (dankuwel Fitness Passage) ben ik er om twintig over negen, natuurlijk samen met de tram, die intussen weer kon doorrijden. Wie heeft dit nog nooit meegemaakt?

We gaan binnen, de fotograaf neemt de foto's en ik doe het interview. Iets na tienen snuif ik weer de Antwerpse ochtendlucht. Mijn volgende interview kan zelfs vroeger gebeuren. Maar ik voel me toch flink gepakt door De Lijn. Al goed dat ze geen slogan hebben, of ik zou ze hier vakkundig omvormen tot de harde waarheid.

Hoe het tij soms kan keren. Mijn humeur sprong de lucht in toen ik in mijn mailbox een mailtje zag van de VRT. 'Ik heb het genoegen jou te melden dat je slaagde voor de schriftelijke proef van de selectie voor programmamedewerker bij Radio 2', vertelt de vriendelijke rekruteringsverantwoordelijke me. Het is me dan toch gelukt...

Na de cv-selectie waren we met tachtig voor de stemtest. Radio 2 zoekt regionale reporters en daarvoor moet je een stemattest halen. Ik slaag niet voor de test. Maar omdat ik de norm benader, mag ik toch deelnemen aan de schriftelijke proef. Twintig trefwoorden (van de Bolkenstijnrichtlijn tot podcasting) moet ik verstaanbaar uitleggen en ik moet vertellen wat ik op de radio zou brengen moest de vogelgriep uitbreken in 'mijn' provincie.

Het gaat me best goed af, wat ook blijkt uit het resultaat. Maar hoe goed hebben de ongeveer twintig anderen het gedaan? Dat weet ik nog altijd niet, maar ik kijk toch al uit naar het jurygesprek. Deze job zie ik echt zitten. Ik heb me destijds ontzettend geamuseerd bij Radio 1. Mijn ervaring met de Antwerpse actualiteit kan me alleen maar helpen bij de regionale redactie van Radio 2. We zien wel hoe het uitdraait, maar hopen op succes doe ik alvast wel.

*Ok, 't waren eigenlijk maar twee gevoelens. Maar zoek maar eens een catchy titel hé...