Doodsverdriet

Het is vreemd hoe gebeurtenissen soms bij elkaar lijken te horen.

Zaterdagavond, trein Gent-Antwerpen. Net voor we onder de Schelde glijden, spreekt de oudere man naast mij me aan. Dat is vreemd, gezien de krant op mijn schoot en de oortelefoontjes in mijn oren. Het is duidelijk dat er hem iets van het hart moet. Net voor hij in Gent op de trein stapte, was hij nog iets aan het drinken op een terrasje met een vrouw die hij onlangs heeft leren kennen. Plots zien ze allebei hoe een jonge vrouw zich aan de overkant van de straat van de zevende verdieping te pletter stort. Op slag dood, zegt hij.

Ik mmm en toon medeleven en begrip voor de schok die zo'n gebeurtenis veroorzaakt. Hij is wat overstuur. Drie jaar geleden stierf zijn vrouw aan een plotse hersenbloeding. Ze vertelt hem dat ze hoofdpijn heeft. Voor hij iets kan doen, zijgt ze neer in zijn armen. Coma. Geen woord meer. Geen afscheid. Het leven is soms hard. De vrouw waarmee hij iets was gaan drinken was al zesentwintig jaar weduwe. Haar man overleed in een auto-ongeluk. Zij kon haar man nog even spreken voor hij stierf. De sprong van de jonge vrouw had haar ook in het hart getroffen. Ik beperk me tot knikjes en 'dat moet moeilijk geweest zijn'. Soms is luisteren genoeg.

Zaterdagavond, thuis. Ik zet de computer aan en krijg vrijwel onmiddellijk een boodschap van een kampdeelnemer van afgelopen zomer. "Elsje van het kamp is gisteravond verongelukt met de auto". Ik ben nog wat onder de indruk van het gesprek op de trein en merk bijna gevoelloos het verband op. Mijn verstand zegt dat het erg is, maar mijn hart voelt niks. Of wil niks voelen.

Dinsdagochtend, op het werk. Het is even rustig, ik ga de verveling te lijf met holebiblogs. Ik stoot op Papa, geschreven door een zekere Tom. Zeer innemend, kwetsbaar, onzeker, gevoelig. Doodsverdriet is pijnlijk. Onuitgesproken woorden, onbeantwoorde vragen, twijfels waar alleen jijzelf nog iets mee kan doen.

Ik hoop dat het me nooit overkomt, en voor iedereen hetzelfde.