Make my day

Het is een van de leukste kerstfeesten ooit geweest. En dat grotendeels dankzij De Grote Dalmuti, een eenvoudig kaartspel dat ik in november als verjaardagscadeau heb gekregen. We hebben het uren aan een stuk gespeeld; zou dit de nieuwe Weerwolven (zie eerdere post) zijn? Uiteindelijk ben ik toch zaterdagnamiddag al naar papa vertrokken, ondanks een last minute uitnodiging van een totaal onlieve en nog minder schattige vriend, waarvoor dank.

Vanmorgen zat er een brief van de VRT in de bus. Die had ik verwacht, want ik heb me twee weken geleden opgegeven voor een job als programmamedewerker bij Donna. Aangezien ik me wel elektronisch had ingeschreven (de VRT heeft daarvoor een webprogramma) maar geen cv of brief had bijgestuurd, verwachtte ik een 'helaas-niet-maar-volgende-keer-beter'-brief.

Maar daar was de envelop te dik voor. Inderdaad: ik mag midden januari in een koude garage ter grootte van een hangar een schriftelijke en creatieve proef gaan afleggen. Gelukkig heb ik dat examen een paar jaar geleden al eens gedaan (maar dan niet specifiek voor één zender), dus weet ik ongeveer wat ze me gaan vragen.

Een nieuwe job zou me goed doen. Hier op de redactie krijg ik intussen opdrachten voor artikels die ik al twee keer heb geschreven ("de stad zoekt kandidaten voor de jaarlijkse Diversiteitsprijs? Echt?!"). Een uitdagende job in een boeiende werksfeer met toffe collega's. Dat lijkt me wel wat.

U hoort nog van mij.

Stille Nacht

Het ziet er naar uit dat het nu zaterdag de stilste nacht ooit gaat worden. Ik weet nog niet wat ik op Kerstavond ga doen. Bij papa is het feest op zondag en mama viert Kerstmis dit jaar blijkbaar niet.

Misschien ga ik zaterdag al naar papa, maar dan zit ik zondagochtend wel alleen terwijl de rest naar de mis gaat. Of misschien trek ik wel naar mijn broer Koen in Gent, om te helpen in het café. Een andere optie is eens horen wat mama van plan is die avond. Of anders blijf ik gewoon thuis en kook ik iets voor mezelf of zo. Wie weet komt er nog iets anders uit de bus...

Ik wens iedereen een warme Kerst toe met mensen die je graag hebt.

Fuck wanhoop

Wat heb je nu aan wanhoop? Technisch gezien zou ik me nu wanhopig moeten voelen, want Karo heeft een lief. Je moet weten dat zij en ik al een jaar of zo de afspraak hebben dat de ene pas gaat wanhopen op het vlak van relaties als de andere een lief vindt.

Fuck wanhoop. Ik voel me best goed in mijn vel nu. Oké, ik verlang wel naar affectie en vertrouwen en soulmate en meer van dat, maar dat verlangen bevindt zich niet langer op de voorgrond. Maar goed ook, want dat wil zeggen dat ik in mijn hoofd ook nog met andere dingen kan bezig zijn. Zoals het combineren van twee vrijwilligersjobs, een echte job, een bende zotte vrienden en een computerspel dat zich probeert op te dringen als verslaving.

Het leven is een trapezeact zonder vangnet, maar wie hoop heeft, kan vliegen. Wat hou ik toch van boutades.

Week van de Friet

Vrienden kunnen soms meedogenloos zijn. Akkoord, ik had Julien en Karo zelf gevraagd om me in de gaten te houden tijdens mijn frietloze maand. Ze zouden tien euro krijgen per keer dat ze met de gouden geneugte betrapten. Mijn wilskracht heeft het al twee keer begeven, maar er waren gelukkig geen getuigen...

Waarom dat frietvasten? Vroeger at ik soms wel vier keer per week frieten. Lekker is het wel, maar gezond? Het dieet lijkt ook wel te werken: ik ben al vier kilo kwijt en mijn buik is aangenaam plat nu.

Maar niks zal me kunnen tegenhouden, dit weekend. Een groot pak friet met mayonnaise en stoofvleessaus. Ik heb het verdomme verdiend. Nah!

Spruit vs. informatica

Pfft. Sinds vrijdagavond ligt mijn pc in coma. Ik had net Daemon Tools gedownload (niet van de officiële site, helaas) en geïnstalleerd. Het is een programma om virtuele drives mee aan te maken, maar spijtig genoeg deed het op mijn pc meer dan enkel dat.

Direct na de installatie startte mijn pc vanzelf opnieuw op. Hij bleef dat doen telkens wanneer ik opstartte. Aangezien dat niet bevorderlijk was voor de efficiëntie, heb ik het programma er weer afgezwierd. Maar het kwaad was geschied. In plaats van vanzelf op te starten, had het pokkeding alle services van Microsoft verwijderd. Gevolg: een onwerkbare computer.

Twee herinstallaties van Windows en een schijfformattering later werkt alles terug, behalve internet. Ik heb al vanalles geprobeerd, maar zonder resultaat. Gelukkig mag ik de laptop van Julien voorlopig gebruiken, daarmee kan ik wel het net op.

Je zou je eigen haar er van uittrekken. Ik ben altijd zo voorzichtig met dingen downloaden en bijlagen openen. Eén onvoorzichtige daad is blijkbaar genoeg om met de gebakken peren te zitten.

P.S.: Robo Rally rules!

Gezelschapsspelen voor grote mensen

Ik ben altijd al een fan geweest van gezelschapspelletjes. Met mijn drie broers heb ik vroeger vaak spelletjes gespeeld zoals Risk, of Monopoly. Meer dan eens eindigde dat voor mij in een slaande deur en een slecht humeur. Gelukkig kan ik intussen veel beter tegen mijn verlies.

Afgelopen weekend was het weer Kaderweekend van WJNH, en dat betekent traditiegetrouw dat er weer geweerwolfd werd. Weerwolven is er zo ingeburgerd dat het een normaal werkwoord is geworden. De Weerwolven van Wakkerdam is een spel voor een grote groep (vanaf 8 spelers, 15 of meer is aan te raden) waarin liegers en bedriegers het opnemen tegen speurneuzen. Alleen weet niemand of je nu speurneus of bedrieger bent.

De volledige spelregels moet je zelf maar eens opzoeken, maar ik kan het spel echt aanraden voor een groep vrienden. Je leert mekaars karakter en 'liegtechnieken' goed kennen. Ik vind het een zeer onderhoudend spel, vandaar dat ik zaterdagavond bijvoorbeeld tot bijna drie uur 's nachts heb gespeeld. Terwijl ik om halfnegen al weer moest opstaan.

Andere spelletjes die ik heb zijn Once Upon a Time, een fantasiespel waarbij de spelers samen één sprookje vertellen, maar er wel voor moeten zorgen dat ze al de verhaalelementen die op hun kaartjes staan in dat verhaal moeten zien te verwerken. Veel eenvoudiger is Guillotine ("the game where you win by getting a head"), waarin je als beul tijdens de Franse Revolutie zoveel mogelijk vooraanstaande personen moet zien te onthoofden.

En sinds gisteren zijn er twee nieuwe spelletjes in mijn bezit gekomen: Saga en De Grote Dalmuti. Het waren verjaardagscadeaus van Karolien, Bob en Tim. Ik heb ze nog nooit eerder gespeeld, dus als iemand zin heeft om ze eens uit te testen, laat maar iets weten.

Het goede spoor

Moest er een gevoelsbarometer bestaan, dan zou de mijne nu naar opklaringen wijzen. Eerder schreef ik al over gepieker en twijfels over relaties en mijn verwachtingen daarover. Ik voel me nu bevestigd in mijn verwachtingen van vroeger, al besef ik nu dat er ook 'werkpuntjes' zijn.

"Als jij het me zou gevraagd hebben, dan had ik anders geen nee gezegd." Daarmee was het allemaal begonnen. Het was een leuke, verstandige en aantrekkelijke jongen, maar ik voelde geen verliefdheid. Ik wou eerlijk zijn tegen mezelf en die andere, dus begon ik aan wat in mijn ogen een afwijzingsgesprek zou worden.

Toen bleek dat het allemaal een misverstand was, zei hij dat hij het opmerkelijk vond dat ik hem zou afgewezen hebben, moest hij toch op mij verliefd zijn geweest. Kun je nog volgen? Hij voegde daaraan toe dat hij mij niet zou afgewezen hebben als ik verliefd op hem was geweest. Maar hij was niet verliefd.

Het geciteerde zinnetje hierboven zette een heel vervelende gedachtegang in werking. Moest ik dan ook maar 'eens proberen'? Ook al was er nog geen verliefdheid, misschien komt dat later wel? Maar dat ging in tegen hoe ik tot dan toe met relaties was omgegaan. Het maakte me erg neerslachtig, onzeker, zelfs een beetje wanhopig. Is een aantrekkelijke partner waar je wel iets maar niet 'alles' voor voelt beter dan helemaal geen lief?

Iemand die ik erg vertrouw bevestigde vorige week mijn vorige aanpak. "Don't go for anything less", zei hij. En hij heeft gelijk. Ik verdien beter dan iemands verovering of redder-in-nood te zijn. En andere mensen verdienen beter dan mijn experiment of oppepmiddel te zijn.

Nog iemand anders vroeg zich wel af of ik me niet te gesloten opstel. Dat gesprek kwam er naar aanleiding van een date die mislukte nog voor ze plaatsvond. En daar zit ook wel iets in. Iedereen draagt wel een masker, maar dat van mij blijft misschien zo vaak voor mijn gezicht hangen dat ik me er wat te goed bij ga voelen. Da's iets om op te letten. Want als mensen je niet kunnen zien zoals je bent, kunnen ze ook moeilijk voelen of het kan klikken. Al bij al zit ik toch op het goede spoor nu.

Misschien moet ik het voorbeeld van sommige van mijn vrienden volgen en me ongelofelijk bezatten tijdens het uitgaan. Maar dan wil ik wel al hun fototoestellen confisceren voor ik een druppel alcohol aanraak...

Op het Kaderweekend van WJNH was trouwens een knappe gast die zo'n beetje in dezelfde categorie als die andere valt. Dat beseffen gaf me veel inzicht in wat voor mij de prioriteiten in een relatie zijn. Het leven geeft je soms op een vreemde manier een duwtje in de rug.

It's gay, Jim, but not as we know it

Chekov jumped slightly when a finger, then two, well oiled with the thruster piston gel, probed him. He felt Sulu pull back slightly and center his cock and ever so gently press the head in.

George Takei, alias roerganger Hikaru Sulu uit Star Trek, blijkt al eens in andere zaken te roeren. Het nieuws is al oud, maar ik las het pas vanochtend op de site van WJNH. Het geeft een nieuwe wending aan de slash fiction (slash watte?) over personages uit Star Trek. Meestal zijn kapitein Kirk en zijn rechterhand Spock het onderwerp van gefrot en gefriemel, maar na lang zoeken vond ik toch een verhaal over Sulu en Chekov als Russische schandknaap.

Opgewonden ben ik er niet van geraakt. Jij wel? Als er iemand een leuk verhaal vindt met Tom Paris uit de Voyagerreeks (babyface, rawr!), dan laat je het me maar weten...

Truckster Award 2005

Dit is een ode aan mijn Truckster. Ik ken Karolien toch al een jaar of vier of vijf en in die tijd is ze mijn beste vriendin geworden. Het feit dat ik maar één echte vriendin heb, doet geen afbreuk aan die status.

Karolien is ontzettend snoezig, lief, attent, actief en open, maar soms ook wel eens kregelig, wanhopig of ambetant. En irritant aanhankelijk wanneer ze teveel gedronken heeft ("blijf van mij af, mens!")...

Bovenal is ze nog niet van 't straat (begrijpe wie het begrijpe kan), waardoor ons pact mooi intact blijft. Zij en ik hebben afgesproken dat we pas echt gaan wanhopen als de ander een lief vindt. De ideale oplossing is natuurlijk dat we samen iemand vinden. Of dat we een alternatieve relatievorm met vier personen uitproberen, maar dat lijkt uitgesloten.

Ik moet bekennen dat mijn eerste indruk van Karolien, jaren geleden, niet bepaald positief was. Haar schijnbaar puberaal gedrag (K3?!) leek genoeg om afstotingsverschijnselen te veroorzaken. Maar goed, via ik-weet-al-niet-meer-wie kwamen we toch geregeld met elkaar in contact. Het vriendenclubje waar we allebei in terecht kwamen houdt nog steeds stand, met natuurlijk hier en daar een afvaller.

Karo houdt trouwens nog altijd van K3. Onlangs identificeerde ze zich zelfs zodanig met één van de drie poppen dat ze droomde over een relatie met Gert Verhulst. Of ze in haar droom samen op de moto zaten of naar de maan gingen, weet ik niet.

Dit soort schrijfsels moet natuurlijk melig eindigen. Truckster, ik hoop dat we nog heel lang vrienden zullen blijven, dat je later mijn soa-onderzoeken zult doen, en dat we vibitips zullen kunnen uitwisselen. En dat ik je niet meer zo lang zal moeten missen, zoals nu...

Muziekgewoontes

Er was een tijd dat ik me wat schaamde voor mijn muziekgewoontes. Mijn boysbandperiode is dan wel voorbij, ik hou toch nog steeds van melige of 'easy listening' muziek op het juiste moment.

Er hangt bij mij wel een vreemd patroon aan vast: wanneer ik een bepaald liedje graag hoor, dan zet ik het soms zelfs uren aan een stuk op, zonder afwisseling. Ik weet best dat je dat liedje dan snel kotsbeu bent, maar toch blijf ik het soms nog doen.

Momenteel zijn er een paar nummers die ik door mekaar afspeel:
- Wild Horses - Natasha Beddingfield (eerst gehoord op de trouw van Bart & Mattijs)
- More Than Gold - Tom Helsen (idem, hun openingsdans trouwens)
- When I See You Smile - John Waite (zo melig dat ik mezelf er om haat)
- I Don't Wanna Fight - Tina Turner (goddelijk, dit nummer)
- Main Theme - The Rock OST (lekker bombastisch)
- ...

Hoe zit het met jouw muziekgewoontes?

Papa en de homo-Simpsons

Het is duidelijk dat papa nog altijd niet gewend is aan het feit dat ik homo ben. Ik was afgelopen weekend bij hem op bezoek. Zaterdagavond, net voor het avondeten, kwam ik bij het zappen op een aflevering van The Simpsons terecht. Niet zomaar een, maar de veelbesproken aflevering over homohuwelijken.

Veel heb ik er helaas niet van gezien. Papa zat mee in het salon toen Selma haar coming out deed op tv. Hij was plots wel erg geïnteresseerd in mijn nieuw appartement. Is het goed gelegen? Hoe lang woon je er nu ook al weer? En valt het mee? De vragen stopten niet, ook al keek ik meer naar de tv dan naar hem. Het had wel iets schattigs, aandoenlijk eigenlijk.

Ik heb het nog altijd aan niemand anders in de familie verteld, zoals hij twee of drie jaar geleden had gevraagd. Maar waarschijnlijk ook alleen maar omdat ik mijn familie maar sporadisch zie. Ze gaan daar in West-Vlaanderen nogal ogen trekken wanneer ik er met mijn prince charming arriveer. Bij deze zijn de rechten voor een docusoap te koop...

Brandmeerwagens

Vanmorgen op het radionieuws: "In Frankrijk zijn vannacht de helft minder auto's in brand gestoken dan vorige nacht. Maar in Gent en Antwerpen brandden drie wagens uit." Sinds wanneer is het aantal autobranden een barometer voor onrust?

Misschien moeten ze de brandstofprijzen nog maar wat verhogen. Werkloze jongeren zoals de herrieschoppers in Frankrijk kunnen dan zeker niks meer in de fik steken. Tenzij ze in het bos hout gaan sprokkelen natuurlijk.

Doodsverdriet

Het is vreemd hoe gebeurtenissen soms bij elkaar lijken te horen.

Zaterdagavond, trein Gent-Antwerpen. Net voor we onder de Schelde glijden, spreekt de oudere man naast mij me aan. Dat is vreemd, gezien de krant op mijn schoot en de oortelefoontjes in mijn oren. Het is duidelijk dat er hem iets van het hart moet. Net voor hij in Gent op de trein stapte, was hij nog iets aan het drinken op een terrasje met een vrouw die hij onlangs heeft leren kennen. Plots zien ze allebei hoe een jonge vrouw zich aan de overkant van de straat van de zevende verdieping te pletter stort. Op slag dood, zegt hij.

Ik mmm en toon medeleven en begrip voor de schok die zo'n gebeurtenis veroorzaakt. Hij is wat overstuur. Drie jaar geleden stierf zijn vrouw aan een plotse hersenbloeding. Ze vertelt hem dat ze hoofdpijn heeft. Voor hij iets kan doen, zijgt ze neer in zijn armen. Coma. Geen woord meer. Geen afscheid. Het leven is soms hard. De vrouw waarmee hij iets was gaan drinken was al zesentwintig jaar weduwe. Haar man overleed in een auto-ongeluk. Zij kon haar man nog even spreken voor hij stierf. De sprong van de jonge vrouw had haar ook in het hart getroffen. Ik beperk me tot knikjes en 'dat moet moeilijk geweest zijn'. Soms is luisteren genoeg.

Zaterdagavond, thuis. Ik zet de computer aan en krijg vrijwel onmiddellijk een boodschap van een kampdeelnemer van afgelopen zomer. "Elsje van het kamp is gisteravond verongelukt met de auto". Ik ben nog wat onder de indruk van het gesprek op de trein en merk bijna gevoelloos het verband op. Mijn verstand zegt dat het erg is, maar mijn hart voelt niks. Of wil niks voelen.

Dinsdagochtend, op het werk. Het is even rustig, ik ga de verveling te lijf met holebiblogs. Ik stoot op Papa, geschreven door een zekere Tom. Zeer innemend, kwetsbaar, onzeker, gevoelig. Doodsverdriet is pijnlijk. Onuitgesproken woorden, onbeantwoorde vragen, twijfels waar alleen jijzelf nog iets mee kan doen.

Ik hoop dat het me nooit overkomt, en voor iedereen hetzelfde.

A date not to remember

't Was nog maar een paar uur mijn verjaardag toen ik via Gaydar (een profielensite) een berichtje kreeg. Iemand had mijn profiel gezien en wou wel eens afspreken. Ik bekeek zijn profiel, het leek me wel een ernstig en volwassen iemand. Ik stuurde een berichtje terug met mijn MSN-adres en vertelde hem dat ik best wel eens iets wou gaan drinken. Een relatie zat er niet in, maar vrienden heb je nooit te weinig.

De dag erna startte hij een gesprek via MSN. Ik vroeg hoe het met hem ging, en daar ging het al fout. Hij voelde zich 'shitty, kind of lonely'. De onthaler in mij vroeg wat er was en kreeg een heel verhaal over vrienden en relaties en vertrouwen. Ik vertelde hem dat ik niet veel tijd had, omdat ik met vrienden had afgesproken voor mijn verjaardag, waarop hij 'Timmeke' een gelukkige verjaardag wenste. Uiteindelijk spraken we af om maandagavond iets te gaan drinken. Hij vroeg mijn telefoonnummer maar kreeg het niet, en deed daar moeilijk over.

Misschien is er maar beter een grens aan elk goed hart. Ik ben van het principe dat iedereen een kans verdient, maar dit afspraakje (hij noemde het een 'date', maar zei achteraf dat hij geen relatie met me op het oog had...) gaf me een slecht gevoel. Ik heb het net via MSN afgezegd. Ik was oppervlakkig, zei hij. Hij noemt iedereen wel eens iets à la 'Timmeke', hij had nog niet eens over zijn echte problemen gesproken (?!), enfin.

Ik ben blij dat ik het afgezegd heb. Het ging me allemaal wat te ver, hij was te snel familiair, te aanhankelijk, te onzeker. Hij stelde voor om eerst nog wat te chatten, maar ook dat heb ik geweigerd. A date not to remember.

Een vroege Kerst

Het gaat mij allemaal niet zo goed af momenteel. Tot twee weken geleden vond ik het zo erg niet om liefloos te zijn. Ik keer er naar uit om te kunnen knuffelen met iemand die ik erg graag zie, om vrijuit te kunnen vertellen, om samen leuke dingen te doen, om zo veel meer. Dat wel. Het gebeurde maar af en toe dat het ontbreken daarvan me verdrietig stemde, meestal rond Kerstmis. En dat duurde dan meestal maar een paar dagen.

Maar nu is het intussen al twee weken het geval. Het lijkt alsof ik er maar niet van af raak. Zaterdagavond ben ik nog eens alleen op café geweest, dat was alweer een tijdje geleden. Ik hoopte zoals gewoonlijk iemand interessant te ontmoeten tussen de hordes breinloze klonen. Na drie kwartier vroeg ik me af wat ik daar eigenlijk deed en ben ik maar naar huis gegaan. Ik zal net als iedereen moeten aanvaarden dat je iemand vinden niet in de hand hebt en dat je erop moet vertrouwen dat 'het wel zal gebeuren'.

Gelukkig had ik zaterdag overdag wel touche. Op de trein werd ik tijdens een gesprek met Bob onderbroken door een wat oudere man. Hij deelde ons enthousiast mee dat zijn littekens bijna allemaal verdwenen waren. "Dat is goed nieuws", zei ik, en concentreerde me maar weer snel op het gesprek met Bob. Net voor het uitstappen stond hij weer voor ons. "Wil je mijn telefoonnummer misschien niet?", vroeg hij. De sliert kwijl die daarbij uit zijn mond viel, paste misschien wel bij zijn aanbod, maar het maakte dat aanbod er niet bepaald aanlokkelijker op. In elk geval zijn er toch nog mensen die wel iets zien in mij. Waar rook is, is vuur. Dus waar kwijl is, is...?

www.antwaarpe.be

In ons volgend nummer gaat het in de rubriek 'Antwaarps' over Antwerpse computertermen. Ik wil ze jullie niet onthouden, dus hier al in avant-première:

TAB = 'vaar verrojt'
SHUTDOWN = 'a bakkes toe'
BACKSPACE = 'goddis trug'
INSERT = 'smet da doar tusse'
DELETE = 'smet da doar oât'
HARDDISK = 'darte schaaif'
PRINT = 'zet et is oep e papirreke'
FLOPPY DISK = 'schefke'
SAVE = 'stekt da goe weg'
PRINT PREVIEW = 'lot is sing'
HELP = 'komdis'
REPEAT = 'opternief'
HOME = 'norroas'
PARAGRAPH = 'pungt ander laain'
RUN = 'geft em beuzze'
FULLSCREEN = 'cinema'
ZOOM IN = 'keurterbei'
MACRO = 'goejekoejp'
MINIMIZE = 'stekt die vengster weg'

Bron

Ongetwijfeld kan je er zelf nog veel meer verzinnen :D

Vijf vragen

Waarom is het zo moeilijk om het advies dat je anderen geeft zelf ook op te volgen?

Waarom zegt iedereen die op de bus wordt opgebeld eerst dat ze op de bus zitten?

Wat denken mensen die zich op profielsites 'kevin_cute_stud' of 'geilenlekker' noemen echt over zichzelf?

Is liefde meetbaar?

Bestaat er een ideale openingszin?

An embargo too far

Nu voel ik me wel heel belangrijk als journalist. Ik heb net een document ondertekend over een embargo, op straffe van 5.000 euro schadevergoeding. Voor de leken: soms krijgen journalisten informatie onder embargo. Dat wil zeggen dat ze die informatie wel al kunnen bestuderen, maar dat ze die pas mogen gebruiken (lees: publiceren) vanaf een bepaalde datum. Dat is de embargodatum.

In dit geval wou ik een beeld van de nieuwe fontein die aan het Museum voor Schone Kunsten komt, voor in De(n) Antwerpenaar. Probleem: de persconferentie daarover is pas op 25 oktober, maar wij sluiten ons nummer van 1 november al de 19de af. Normaal gezien krijg je de informatie dan al onder embargo, zonder problemen. We kunnen namelijk niets op voorhand lekken, want we verschijnen pas om de twee weken.

De heren van de Antwerpse Waterwerken vertrouwden het zaakje echter niet, en laten me dus een document ondertekenen. Ik citeer:

"Ondergetekende, redacteur van "De Antwerpenaar", verklaart hierbij dat hij de foto's van de Waterspiegel van Cristina Iglesias onder embargo houdt tot 25 oktober 2005, en dat door zijn toedoen, door dat van zijn medewerkers of enige andere met de Antwerpenaar gerelateerde derde of aangestelde er geen enkele afbeelding of artikel hierover in enige krant of tijdschrift of andere media zal verschijnen voor 25 oktober 2005."

"Bij gebreke de geheimhouding te garanderen, zal hij en of de De Antwerpenaar een forfaitaire schadevergoeding van 5.000,- € betalen ten bate van het project."

Jawadde. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Ik denk dat ik mijn bureauschuif toch maar op slot doe, vanavond.

Het is wat het is

Het is onzin
zegt het verstand
Het is wat het is
zegt de liefde

Het is tegenslag
zegt de berekening
Het is alleen maar pijn
zegt de angst
Het is uitzichtloos
zegt het inzicht
Het is wat het is
zegt de liefde

Het is belachelijk
zegt de trots
Het is lichtzinnig
zegt de voorzichtigheid
Het is onmogelijk
zegt de ervaring
Het is wat het is
zegt de liefde

Tim Jong-Il

De fuif deze zaterdag was er eentje om lang te onthouden. Naar het einde toe kwam Kevin naar me toe met een weinig goeds voorspellende blik. Ik vroeg wat er was. Hij zei dat het over iemand specifiek ging. Wat hij precies zei, weet ik helaas niet meer, ook al heb ik hard geprobeerd om het me te herinneren. Maar het kwam erop neer dat er iemand anders iets voor mij voelde, waarop Kevin vroeg of die gevoelens wederzijds waren.

Vanbinnen begon het al te borrelen. Wat was hier aan de hand? Ik zei dat het niet wederzijds was, en dat het nogal ingewikkeld was. Einde gesprek. Daar zat ik dan. En ingewikkeld was het wel, om redenen die ik hier liever niet neerschrijf.

Ik dacht terug aan hoe Edwin destijds had gereageerd toen ik hem had geschreven over wat ik voor hem voelde. En aan hoe blij ik was met zijn snelle en lieve reactie. Dus schraapte ik al mijn moed bijeen om de persoon in kwestie aan te spreken en te vragen of we misschien niet eventjes moesten babbelen.

Met een klein hartje ging ik naar buiten en vertelde ik wat Kevin me had verteld. Mijn aanbidder bleek helemaal geen aanbidder te zijn. Tot daar mijn hoop voor het oprichten van een personencultus à la Kim Jong-Il. En ik stond nog eens goed voor aap ook.

Heb ik Kevin nu verkeerd begrepen? Wat wou hij nu eigenlijk bereiken? Ik ga het hem wel eens vragen. In elk geval heb ik nu weer wat ervaring in afwijzingsgesprekken. Dat kan in de nabije toekomst nog eens van pas komen.

Misschien is die personencultus dan toch niet zo veraf...

Update (23u51): Ik heb daarnet met Kevin gesproken. 't Was blijkbaar allemaal een misverstand. Maar dan wel eentje van de spijtige soort. Ik voel me er nog altijd niet goed bij. Maar goed, 't is nu gebeurd.

Don't cry my friend

Don't cry my friend
I am all ears
Don't cry my friend
Please, dry your tears

It's true, letting go is hard
But trust that in the end
True love will warm your heart
Don't cry my friend

Mijn nieuw lijflied

The one and only

(composed by Nik Kershaw, sung by Chesney Hawkes)

I am the one and only

Oh yeah

Call me

Call me by my name or

Call me by number

You put me through it

I'll still be doing it the way I do it

And yet you try to make me forget

Who I really am

Don't tell me I know best

I'm not the same as all the rest

I am the one and only

Nobody I'd rather be

I am the one and only

You can't take that away from me

I've been a player in the crowd scene

A flicker on the big screen

My soul embraces

One more in a million faces

High hopes and aspirations ideas

Above my station maybe

But all this time I've tried

To walk with dignity and pride

I am the one and only

Nobody I'd rather be

I am the one and only

You can't take that away from me

I can't wear this uniform

Without some compromises

Because you'll find out that we come

In different shapes and sizes

No one can be myself like I can

For this job I'm the best man

And while this may be true

You are the one and only you

I am the one and only

Nobody I'd rather be

I am the one and only

You can't take that away from me

I am the one and only (I am the one and only)

Nobody I'd rather be

I am the one and only (the one and only)

You can't take that away from me

Subtiliteit voor dummies

"Dit was gewoon de meest subtiele manier", zei hij met een zachte glimlach. Er zat meer achter die glimlach dan op het eerste gezicht het geval leek. Hij had voor de Stuurgroepvergadering al met verschillende mensen gesproken over zijn opvolging. Zijn medebestuurders en de coördinatoren mochten van niks weten. Subtiel is het misschien wel in de zin van sluw en geniepig, maar correct is het allesbehalve.

Ik word niet vaak kwaad, dat zullen velen kunnen beamen. Maar gisteravond knakte er toch iets in mij, waardoor ik zelfs even mijn stem verheven heb. Maar goed, ik heb er geen slaap om gelaten. Ik troost me met de gedachte dat hij ooit wel iets zal leren uit wat hij heeft gedaan. In dit leven of in een volgend. You gotta love karma, especially when it's someone else's.

Welkom op tram 5!

Nee, ik ben er geen vijftig geworden. Maar ik heb net op de redactie gehoord dat er vanaf maart een nieuwe tramlijn bijkomt in Antwerpen. Tram 5 zal rijden van het Wim Saerensplein (de eindhalte van tram 12 in Deurne) via het Sportpaleis en de premetro naar Linkeroever. Ik kan alvast iemand die daar niet treurig om zal zijn. Nietwaar, Karolien? :D

Hoe meer openbaar vervoer, hoe beter. In dit geval wordt de lijn toegevoegd om lijn 3 te ontlasten. Als er iets te doen is in het Sportpaleis, dan zit de tram tsjokvol met K3-, Clouseau- of andere fans. Een extra lijn is dan geen slecht idee. Ook in de toekomst komen er nog tramlijnen bij of worden de bestaande verlengd. Waarvoor dank, Vlaamse overheid. Maar daarover ga ik je niet lastigvallen, beste lezer. Lees er De(n) Antwerpenaar maar op na als je er meer over wil weten...

Grote mond = klein kapsel

Punky Funky heet het. Wie mij sinds vorige week donderdag al zag, heeft kennis gemaakt met het harige dieptepunt dat mijn nieuw kapsel is. Toen ik tegen de kapper zei dat hij mocht doen wat hij wou (behalve kleuren), had ik nooit verwacht dat dat zo'n shockerende gevolgen zou hebben. Zijn vraag, halverwege de knipbeurt, of ik toch wel niet op een kantoor of een bank werkte, had toch al een belletje moeten doen rinkelen. Helaas.

Terwijl ik in de kappersstoel zat, veranderde de spanning van een onbekend kapsel in aantocht plotsslags in wat ik gewoonlijk voel tijdens een goed gemaakte horrofilm: doodsangst. Zet hij daar nu echt horizontale strepen in mijn haar met die tondeuse? Help!

De volgende momenten overwoog ik om toch maar te vragen om het een beetje minder extreem te maken, maar uiteindelijk bleek ik daar te trots voor te zijn. Ik had tenslotte met een grote mond gezegd dat hij maar op mocht doen. En daar draag ik nu nog minstens een paar weken de gevolgen van. Volgens de kapper was het de volgende stap na de Sharky, mijn vorig kapsel. Volgens mij heeft hij een paar stappen overgeslaan.

Ik denk niet dat ik ooit eerder al eens schrik had om naar het werk te gaan. Eventjes doorbijten onder de grapjes van de directe collega's en ik kon de opmerkingen van alle ander werkvolk aan. Pfioe! Sommigen vonden het zelfs best leuk.

Als ik over dit haardebacle doordenk, vind ik het in zekere zin een boost voor mijn zelfvertrouwen. Ok, ik ga waarschijnlijk een tijdje niet meer alleen op café of zo, want daarvoor schaam ik me momenteel nog te veel voor mijn harig kunstwerk. Maar als ik me dan toch onvermijdelijk in het openbaar begeef, dan kan ik maar beter trots en zelfzekerheid uitstralen, nietwaar? Want zeg nu zelf, een punker die mensen niet in de ogen durft te kijken, da's toch gewoon een watjesachtige wannabe?

You are a Social Liberal (63% permissive) and an... Economic Liberal (11% permissive) You are best described as a: Socialist Link: The Politics Test on Ok Cupid

Overal een beetje verhuizen

Een nieuw appartement, een nieuwe werkplek (geen nieuwe job, mind you) en nu dus ook een nieuwe blog. Deze leek wat meer mogelijkheden te hebben en ze is ook soberder dan die op MSN.

Een tijdje geleden had ik twee Amerikanen op bezoek die ik kende via een rollenspel op het internet. Tijdens een van de vele gesprekken hadden we het over blogs. Philip vond dat die voor labiele mensen waren, om eens goed hun hart te luchten. Mijn antwoord was dat zo'n blogs wel bestaan, maar dat er ook heel wat leuke zijn. Ik zou van deze blog ook graag een leuke maken, maar er moet ook plaats zijn voor ernstiger dingen.

Zoals een melding van het feit dat het weer wat beter gaat met mij. Midden en eind augustus waren maar zo zo, met een gevoel van doelloosheid en onzekerheid. Ik heb wel vaker van die periodes, maar meestal duren ze niet zo lang. Deze is eigenlijk begonnen met de komst van een deurwaarder naar mijn nieuw appartement, waarover je meer leest op mijn MSN Space.

Ik was niet meer zeker of het nog wel een goed idee was om te verhuizen. Hoewel ik daar van overtuigd was toen ik de beslissing nam. Maar goed, uiteindelijk is alles goed afgelopen. Mama en ik gaan weer met mekaar om zoals vroeger, al valt nog af te wachten hoe het zal evolueren. Ik heb haar wat hard aangepakt de laatste tijd, waarvoor ik me intussen verontschuldigd heb.

Staan nu op het to-dolijstje: verder opruimen en plastic zakken uitladen, het onthaaldraaiboek voor EV aanpassen, de minicursus van morgenavond voorbereiden, de teambuilding van 18 september voorbereiden (ik heb al een paar ideeën, waarvan sommige helaas te duur), een pc in orde brengen, een house warming party plannen, etc. Vooral dat laatste is iets waar ik naar uitkijk...

Tot slot nog dit: ligt het aan mij, of zijn er ongelofelijk veel knappe gasten in't stad de laatste tijd?