Tim Jong-Il

De fuif deze zaterdag was er eentje om lang te onthouden. Naar het einde toe kwam Kevin naar me toe met een weinig goeds voorspellende blik. Ik vroeg wat er was. Hij zei dat het over iemand specifiek ging. Wat hij precies zei, weet ik helaas niet meer, ook al heb ik hard geprobeerd om het me te herinneren. Maar het kwam erop neer dat er iemand anders iets voor mij voelde, waarop Kevin vroeg of die gevoelens wederzijds waren.

Vanbinnen begon het al te borrelen. Wat was hier aan de hand? Ik zei dat het niet wederzijds was, en dat het nogal ingewikkeld was. Einde gesprek. Daar zat ik dan. En ingewikkeld was het wel, om redenen die ik hier liever niet neerschrijf.

Ik dacht terug aan hoe Edwin destijds had gereageerd toen ik hem had geschreven over wat ik voor hem voelde. En aan hoe blij ik was met zijn snelle en lieve reactie. Dus schraapte ik al mijn moed bijeen om de persoon in kwestie aan te spreken en te vragen of we misschien niet eventjes moesten babbelen.

Met een klein hartje ging ik naar buiten en vertelde ik wat Kevin me had verteld. Mijn aanbidder bleek helemaal geen aanbidder te zijn. Tot daar mijn hoop voor het oprichten van een personencultus à la Kim Jong-Il. En ik stond nog eens goed voor aap ook.

Heb ik Kevin nu verkeerd begrepen? Wat wou hij nu eigenlijk bereiken? Ik ga het hem wel eens vragen. In elk geval heb ik nu weer wat ervaring in afwijzingsgesprekken. Dat kan in de nabije toekomst nog eens van pas komen.

Misschien is die personencultus dan toch niet zo veraf...

Update (23u51): Ik heb daarnet met Kevin gesproken. 't Was blijkbaar allemaal een misverstand. Maar dan wel eentje van de spijtige soort. Ik voel me er nog altijd niet goed bij. Maar goed, 't is nu gebeurd.