Waarom een pride nog nodig is

Ik ben sinds gisteren terug uit Italië, maar een blogje daarover zal moeten wachten. Daarnet las ik een column van Margot Vanderstraeten uit De Morgen van afgelopen zaterdag. Die geeft volgens mij mooi weer waarom er nog steeds werk aan de winkel is vooraleer homoseksualiteit aanvaard is in België.

Dat zullen vele holebi's samen met mij vinden, maar over het nut van de jaarlijkse pride zal er wel minder overeenstemming zijn. Voor mij blijft de pride heel belangrijk. Wie het lezen van mijn redenering maar een saai idee vindt, kan meteen naar onder scrollen voor de bewuste column.

Vier jaar geleden wandelde ik voor het eerst mee in Brussel, tussen allemaal holebi's. Het was een hele stap, maar ik voelde me gesterkt door de massa en door de vrienden die met me mee stapten. Elk jaar weer betekent de pride een mogelijkheid voor holebi's om de stap naar de buitenwereld te zetten.

De pride versterkt ook het gemeenschapsgevoel van holebi's. Homo, lesbienne, bi, transseksueel of 'nog zoekende', we weten allemaal hoe het is om te ontdekken dat je geaardheid niet is wat iedereen rond je eigenlijk verwacht. Bij mekaar kunnen we steun, respect en aanvaarding vinden. Het belang daarvan is onlangs nog aangetoond bij de resultaten van de Zzzip-enquête. Je zal misschien liever niet in een optocht lopen samen met half-ontblote fuifbeesten, maar ook zij maken deel uit van die gemeenschap. Het is een diversiteit die we moeten koesteren, al vind ik het zelf ook altijd jammer dat de feestnummers met de grootste media-aandacht gaan lopen.

Tot slot is de pride ook nog steeds een goede manier om homoseksualiteit onder de aandacht te brengen. De meeste punten van het eisenplatform zijn intussen gerealiseerd, maar aandacht voor holebi's blijft belangrijk. Jij bent misschien al helemaal out and proud, maar er zijn nog heel wat kastholebi's die elke dag met de vrees leven dat hun omgeving hen niet zal aanvaarden. Op de pride kunnen we tv-kijkend en krantenlezend Vlaanderen op zijn minst doen blijven stilstaan bij homoseksualiteit. Voor totale aanvaarding is meer nodig dan enkel een jaarlijkse optocht, maar elke mens die ook maar eventjes nadenkt over de situatie van holebi's is volgens mij een stap vooruit.

Stap jij ook mee, nu zaterdag?

De Morgen - 20 mei 2006

Dag Yves,

Volgende week zaterdag, 27 mei, zou ik met vier bevriende homo's
in hun Brussel uit gaan eten. Nu ja, uit gaan eten, de twee koppels zouden
voor me, voor ons, koken. Dat kunnen ze trouwens verbazingwekkend goed, die
nichten, koken!

Gisteren ontving ik van een van hen een sms'je: of het etentje ook zondag kon, want dat ze zaterdag naar de Belgian Lesbian and Gay Pride gaan, en dat het die nacht heftig zal worden, zeker omdat ze na het feesten bij Chez Maman gaan uitwaaien. Ken je de travestietenbar Chez Maman, Yves? Moet je zeker eens naartoe, nooit voor middernacht natuurlijk, maar later, als de rest van de hoofdstad al ingedommeld is en het hier, aan de deur (je moet kloppen om binnen gelaten te worden) een homoseksuele drukte van je welste is.

Chez Maman (http://www.chezmaman.be/) is een
aanbevelenswaardige plek. Niet alleen omdat Gina en Louise de lange toog tot hun
luchtige, elegante podium maken, maar ook omdat het altijd gezond is om, als
hetero in dit geval, eens te ervaren hoe het is om tot een minderheid te behoren.

Deze vrienden zijn voorbeelden van trotse, zelfbewuste en zelfzekere homo's. Nu. Nu ze tussen de 35 en de 55 zijn. Nu ze hun dorp verlaten hebben en in de anonieme grootstad hun biotoop hebben gevonden. Nu de ene al meer dan vijftien jaar van zijn vrouw is gescheiden, en de andere aanvaard heeft dat zijn vader hem nooit nog een blik zal gunnen. Nu de derde, die uit een warm nest komt, tot de ontdekking is gekomen dat hij op zijn idool George Michael lijkt; waardoor hij zich nog vrijer en nog meer homo voelt. Nu de vierde besloten heeft om niet meer terug te keren naar zijn 'homofobe' binnenland van de Verenigde Staten.

De politiek-maatschappelijke ontwikkelingen in ons land zien er voor holebi's inderdaad 'rooskleurig' uit. En een optocht als die van aanstaande zaterdag is alleen maar positief (al is het jammer dat die nog altijd nodig is, natuurlijk). Maar praalwagens en wetten zijn de werkelijkheid niet.

Wie met jonge en oudere holebi's spreekt en ze van dichtbij kent, leert dat snel. Zo zal de werkelijkheid van zaterdag bijvoorbeeld inhouden dat vele homoseksuele koppels die in een Brussels hotel inchecken, eerst een kamer met twee singlebedden toegewezen zullen krijgen. Als ze zeggen dat ze geen aparte bedden willen, maar een heuse kingsize, zal de hôtelier verbaasd opkijken. Hij denkt volgens de heteronorm. Achter zijn balie zal gemompeld worden, de receptionist fronst de wenkbrauwen, en natuurlijk wordt het duo nagestaard als ze, de arm om elkanders middel, in de lift stappen. Die dikke kus houden ze maar voor als de deuren dicht zijn.

En zo gaat dat maar door. Elke dag opnieuw worden homo's en lesbiennes geconfronteerd met de talloze, kleine consequenties van hun grote liefde voor hetzelfde geslacht. Ik kan me voorstellen dat je van de opeenstapeling van die alledaagse discriminaties moe en moedeloos wordt. En ik kan me ook voorstellen dat het voor een jongere, die met alles en nog wat worstelt en die er helemaal alleen voor staat, zeer moeilijk moet zijn om zich een weg te zoeken door zichzelf, en door dit dichte web van vooroordelen.

Het spijt me, Yves. Het leven kent geen toverspreuken. Op het woord 'hoop' na.

Tot in Chez Maman,

Margot Vanderstraeten