Vandaag heb ik het eindelijk gedaan. Een aangetekende brief is op weg naar mijn fitnessclub met als boodschap mijn wens om het abonnement stop te zetten. Waarom? Omdat ik er al maanden niet meer geweest ben, omdat ik het ongelofelijk saai vind en omdat ik nu wel stilaan tevreden ben met mijn figuur.
Nu rest alleen nog de vraag: wat doe ik met vijftig extra euro's, elke maand? Suggesties zijn welkom.
28 november 2006
23 november 2006
Legale harddrugs?
Hrm, die had ik eerst gelezen als 'Staatsprijzen voor heroïne en xtc...'
Stel je voor...
Ik word moe. :)
21 november 2006
De gestolen generatie
De Australische staat Tasmanië overweegt de oprichting van een schadefonds voor Aboriginals die als kind uit hun familie werden weggehaald (bron). De Australische overheid begon rond 1900 met het gedwongen weghalen van jonge kinderen uit Aboriginalgezinnen. Ze wilde het 'Aboriginalprobleem' oplossen door de kinderen op te voeden in de westerse cultuur. De praktijk ging verder tot 1969, toen de overheid het programma officieel stopzette.
Op 70 jaar tijd werden minstens 100.000 kinderen gedwongen van hun familie gescheiden. Het gaat om 10 tot 30 procent van alle kinderen in die periode. Vooral kinderen met gemengde ouders (blank-zwart) werden in het programma opgenomen. De groep wordt omgeschreven als de Gestolen Generatie. En nu krijgt ze eindelijk een beetje erkenning.
Volgens het voorstel zouden Aboriginals die als kind van hun familie werden gescheiden recht hebben op een vergoeding van 5.000 Australische dollar of ongeveer 3.000 euro. Een bescheiden bedrag, maar het gebaar is belangrijker dan het geld. Het lagerhuis van Tasmanië keurde het voorstel unaniem goed. Daarmee geven de staat en haar bevolking toe dat het programma destijds verkeerd was en dat de slachtoffers een verontschuldiging en compensatie verdienen. In Australië is dat een hele stap.
Begin 2004 was ik vijf weken in Australië om er een radioreportage over dit onderwerp te maken. Ik heb er met een tiental mensen gesproken over de geschedenis en de integratie van de Aboriginals. Vooral het gesprek met de minister Vanstone van Aboriginalzaken (die nog steeds op die post zit) maakte duidelijk dat de overheid nog steeds een dubieuze politiek hanteert. Er is wel speciale aandacht voor de oorspronkelijke bewoners van het continent, maar er wordt maar weinig gedaan aan de grote achterstand die ze hebben op vlak van onderwijs, werk en gezondheid. En dat terwijl de blanke Australiërs hun land hebben afgenomen en hen lange tijd hebben uitgebuit.
Pas in de late jaren tachtig raakte de blanke bevolking bewust van de zwarte vlek in de geschiedenis van Australië. In 1992 kwam de eerste officiële verontschuldiging: premier Paul Keating verwees naar de Gestolen Generatie en sprak over onwetendheid en vooroordelen van de overheid. In datzelfde jaar kregen de Aboriginals ook steun van de rechtbank: Aboriginals konden voortaan aanspraak maken op grond waarvan ze konden bewijzen dat ze er traditionele banden mee handen.
Een eerste grote rapport over de mishandeling van Aboriginals werd in 1997 gepubliceerd. Het rapport maande de overheid aan om zich formeel te verontschuldigen, zodat het land zich weer kon verzoenen met zijn oorspronkelijke inwoners. Maar intussen was de huidige conservatieve premier John Howard aan de macht. Die vond de idee van een verontschuldiging maar niks en legde het rapport naast zich neer uit schrik voor massale schadeclaims door Aboriginals. Howard: "Australians of this generation should not be required to accept guilt and blame for past actions and policies."
Maar het rapport had een deel van de bevolking wakkergemaakt. In 1998 werd de eerste National Sorry Day georganiseerd. Het ging gepaard met tal van activiteiten in het hele land, met als thema de verzoening met de Aboriginals. In 2000 wandelden 400.000 Australiërs (op een totale bevolking van 19 miljoen) over de grote brug van Sydney als teken van verzoening.
Enkele maanden na mijn gesprek met minister Vanstone schafte ze de adviesraad van Aboriginals af. Officieel argument: niet efficiënt en corrupt. Het wetsontwerp werd nota bene ingediend in het parlement tijdens de National Reconciliation Week en de dag na National Sorry Day. Sinds midden 2004 beslist de overheid weer alleen over de financiering van Aboriginalprojecten, zonder inspraak van de Aboriginals zelf.
Australië heeft nog een lange weg te gaan. In de hoofden van veel blanke Australiërs hebben Aborginals gelijke kansen. In de praktijk is het nog lang niet zo.
Op 70 jaar tijd werden minstens 100.000 kinderen gedwongen van hun familie gescheiden. Het gaat om 10 tot 30 procent van alle kinderen in die periode. Vooral kinderen met gemengde ouders (blank-zwart) werden in het programma opgenomen. De groep wordt omgeschreven als de Gestolen Generatie. En nu krijgt ze eindelijk een beetje erkenning.
Volgens het voorstel zouden Aboriginals die als kind van hun familie werden gescheiden recht hebben op een vergoeding van 5.000 Australische dollar of ongeveer 3.000 euro. Een bescheiden bedrag, maar het gebaar is belangrijker dan het geld. Het lagerhuis van Tasmanië keurde het voorstel unaniem goed. Daarmee geven de staat en haar bevolking toe dat het programma destijds verkeerd was en dat de slachtoffers een verontschuldiging en compensatie verdienen. In Australië is dat een hele stap.
Begin 2004 was ik vijf weken in Australië om er een radioreportage over dit onderwerp te maken. Ik heb er met een tiental mensen gesproken over de geschedenis en de integratie van de Aboriginals. Vooral het gesprek met de minister Vanstone van Aboriginalzaken (die nog steeds op die post zit) maakte duidelijk dat de overheid nog steeds een dubieuze politiek hanteert. Er is wel speciale aandacht voor de oorspronkelijke bewoners van het continent, maar er wordt maar weinig gedaan aan de grote achterstand die ze hebben op vlak van onderwijs, werk en gezondheid. En dat terwijl de blanke Australiërs hun land hebben afgenomen en hen lange tijd hebben uitgebuit.
Pas in de late jaren tachtig raakte de blanke bevolking bewust van de zwarte vlek in de geschiedenis van Australië. In 1992 kwam de eerste officiële verontschuldiging: premier Paul Keating verwees naar de Gestolen Generatie en sprak over onwetendheid en vooroordelen van de overheid. In datzelfde jaar kregen de Aboriginals ook steun van de rechtbank: Aboriginals konden voortaan aanspraak maken op grond waarvan ze konden bewijzen dat ze er traditionele banden mee handen.
Een eerste grote rapport over de mishandeling van Aboriginals werd in 1997 gepubliceerd. Het rapport maande de overheid aan om zich formeel te verontschuldigen, zodat het land zich weer kon verzoenen met zijn oorspronkelijke inwoners. Maar intussen was de huidige conservatieve premier John Howard aan de macht. Die vond de idee van een verontschuldiging maar niks en legde het rapport naast zich neer uit schrik voor massale schadeclaims door Aboriginals. Howard: "Australians of this generation should not be required to accept guilt and blame for past actions and policies."
Maar het rapport had een deel van de bevolking wakkergemaakt. In 1998 werd de eerste National Sorry Day georganiseerd. Het ging gepaard met tal van activiteiten in het hele land, met als thema de verzoening met de Aboriginals. In 2000 wandelden 400.000 Australiërs (op een totale bevolking van 19 miljoen) over de grote brug van Sydney als teken van verzoening.
Enkele maanden na mijn gesprek met minister Vanstone schafte ze de adviesraad van Aboriginals af. Officieel argument: niet efficiënt en corrupt. Het wetsontwerp werd nota bene ingediend in het parlement tijdens de National Reconciliation Week en de dag na National Sorry Day. Sinds midden 2004 beslist de overheid weer alleen over de financiering van Aboriginalprojecten, zonder inspraak van de Aboriginals zelf.
Australië heeft nog een lange weg te gaan. In de hoofden van veel blanke Australiërs hebben Aborginals gelijke kansen. In de praktijk is het nog lang niet zo.
14 november 2006
Gamers met een hart
Het cliché van de gamer is een asociale, spierwitte en onhandige eenzaat. Gewelddadige games zouden jongeren zelfs tot geweld aanzetten. Zelf geloof ik daar niet zoveel van. Er zijn namelijk ook heel wat sociaal voelende gamers.
Daarnet las ik bij Telenet Games een artikel over een gamersclan die een benefietspel organiseert ten voordele van kankeronderzoek. Een van hun spelers is op 19-jarige leeftijd gestorven aan longkanker en dat zette hen aan het denken.
Ze gaan vijf tegen vijf elkaar herhaaldelijk afslachten. Tegen betaling. Voor het goede doel. Laat alle kritikasters nu maar reageren.
Daarnet las ik bij Telenet Games een artikel over een gamersclan die een benefietspel organiseert ten voordele van kankeronderzoek. Een van hun spelers is op 19-jarige leeftijd gestorven aan longkanker en dat zette hen aan het denken.
Ze gaan vijf tegen vijf elkaar herhaaldelijk afslachten. Tegen betaling. Voor het goede doel. Laat alle kritikasters nu maar reageren.
08 november 2006
The code of the callboy
Vandaag gelezen in de elektronische New York Times: een artikel over (Amerikaanse) kasthomo's en de zwijgplicht van homoprostituees. Een bij momenten grappige en opmerkelijke kijk die ik jullie niet wil onthouden.
The Code of the Callboy
By DAN SAVAGE
Seattle
I ONCE had a friend who did sex work, which is a nice way of saying that he was a prostitute.
He was based in Los Angeles and one of his clients was a movie star. Not just any movie star, but a top male movie star. A sex symbol. This guy used to fly my friend first class to far-flung locales, usually to unwind after a big location shoot.
Sorry, but I can’t tell you who this movie star is. It’s not that I’m afraid of being sued or that I disapprove of outing. Nope, the reason I can’t tell you the name of this movie star is, well, I don’t know it. No matter how many times I asked, no matter how much I pried, my friend simply wouldn’t tell me the guy’s name. My friend wouldn’t even tell me where he was meeting his famous client, lest the places where his films were being shot offered a telling clue.
My friend took the callboy’s code of silence seriously.
Besides the sheer scale of the hypocrisy, the Ted Haggard scandal doesn’t tell us much we don’t already know about closeted gay or bisexual men; closet cases will take enormous risks to get their needs met and will often do great harm to themselves and to those they profess to love. What’s new in the Haggard scandal — perhaps we should call it a flameout — is the refusal of Mike Jones, a former male prostitute, to honor the callboy’s code of silence, the omertà of gay hookerdom.
On the Web site where Mr. Haggard is said to have found Mr. Jones, the callboys describe themselves as discreet. That’s their solemn promise not to blab to the wife, if you’re married; to the tabloids (or prying friends), if you’re a movie star; to your congregation, if you’re one of the most powerful evangelical ministers in the country. The fear that callboys can no longer be trusted will make the lives of men like Ted Haggard that much more lonely and difficult.
Back in the bad old days — the mythical 1950s, the era social conservatives pine for — most gay men were closeted, which made it relatively easy for them to arrange discreet trysts. You could rely on the discretion of your sex partners because they were relying on yours. It was the era of mutually assured destruction, both in terms of nuclear warfare and gay sex. Your partner couldn’t reveal your secret without revealing his own.
Needless to say, a sex life infused with cold-war-style tensions didn’t lead to many healthy or lasting relationships.
Today gay and bisexual men live openly, making the modern closet a much less crowded place. While once all the best gay men were closeted, now the only adults you find in the closet are the fearful, the pathetic and the hypocritical. The men you meet in today’s closet are the ones with a great deal to lose if their secrets are exposed. They’re gay men with lucrative careers that would collapse if they came out; gay men whose obscenely wealthy families would disown them if they lived openly; or gay men leading large congregations that would dismiss them if they knew the truth about their pastor.
A less crowded closet doesn’t just mean slimmer pickings for men like Ted Haggard, but unreliable ones as well. While once you could be certain that the closeted gay man you were sleeping with would still be closeted 10 or 20 years in the future, now you never know. The closeted gay man you entrust with your secret today may be out next year. As he has nothing left to hide, your secret is no longer safe. Better hope you parted on good terms.
Which is why so many powerful closet cases turn to callboys. It’s not just the callboy’s promise of discretion, but the sense that the old dynamics — mutually assured destruction — remain in force. A callboy can’t expose your secret without exposing his own. There’s still a stigma attached to selling sex.
So why did Mike Jones speak out?
Because today it is arguably more shameful and damaging to be a hypocritical closet case than it is to be a sex worker. Even those delighted by Mr. Haggard’s disgrace — disclosure: I count myself among their number — ache for his five children, all suffering now for the sins of their father. And let me be clear: their father’s sin is not his sexual orientation, but his deceit and hypocrisy. His sin is the closet.
When Representative Mark Foley flamed out, Pat Robertson said: “Well, this man’s gay. He does what gay people do.” That lie might have worked when most gay Americans were closeted, but it doesn’t work anymore. Seventy percent of Americans today know a gay person; for straight Americans, hitting on teenagers, hiring prostitutes and snorting meth are not things their gay relatives, friends and co-workers typically do. (Or not at appreciably higher rates than their straight friends.) An openly gay man is accountable to himself, his family, his partner and his community. He is free to form healthy relationships, which is why he is far less likely to be I.M.’ing teenagers or hiring hookers than some desperate closet case.
Ultimately it was Ted Haggard’s hypocrisy — railing against homosexuals and campaigning against gay marriage while apparently indulging in sex romps with a gay escort — that prompted Mr. Jones to shove him out of the closet. The homophobia promoted by Mr. Haggard and other agents of intolerance, if I may use John McCain’s phrase (he’s not using it anymore), undermined the callboy code of silence that Mr. Haggard himself relied on. Most callboys are gay, after all, and most are out of the closet these days.
And while most callboys will continue to respect a code of silence where the average closet case is concerned, the Ted Haggards of the world have been placed on notice: You can’t have your callboy and disparage him too.
Dan Savage is the editor of The Stranger, a Seattle newsweekly, and the author of “The Commitment: Love, Sex, Marriage and My Family.”
The Code of the Callboy
By DAN SAVAGE
Seattle
I ONCE had a friend who did sex work, which is a nice way of saying that he was a prostitute.
He was based in Los Angeles and one of his clients was a movie star. Not just any movie star, but a top male movie star. A sex symbol. This guy used to fly my friend first class to far-flung locales, usually to unwind after a big location shoot.
Sorry, but I can’t tell you who this movie star is. It’s not that I’m afraid of being sued or that I disapprove of outing. Nope, the reason I can’t tell you the name of this movie star is, well, I don’t know it. No matter how many times I asked, no matter how much I pried, my friend simply wouldn’t tell me the guy’s name. My friend wouldn’t even tell me where he was meeting his famous client, lest the places where his films were being shot offered a telling clue.
My friend took the callboy’s code of silence seriously.
Besides the sheer scale of the hypocrisy, the Ted Haggard scandal doesn’t tell us much we don’t already know about closeted gay or bisexual men; closet cases will take enormous risks to get their needs met and will often do great harm to themselves and to those they profess to love. What’s new in the Haggard scandal — perhaps we should call it a flameout — is the refusal of Mike Jones, a former male prostitute, to honor the callboy’s code of silence, the omertà of gay hookerdom.
On the Web site where Mr. Haggard is said to have found Mr. Jones, the callboys describe themselves as discreet. That’s their solemn promise not to blab to the wife, if you’re married; to the tabloids (or prying friends), if you’re a movie star; to your congregation, if you’re one of the most powerful evangelical ministers in the country. The fear that callboys can no longer be trusted will make the lives of men like Ted Haggard that much more lonely and difficult.
Back in the bad old days — the mythical 1950s, the era social conservatives pine for — most gay men were closeted, which made it relatively easy for them to arrange discreet trysts. You could rely on the discretion of your sex partners because they were relying on yours. It was the era of mutually assured destruction, both in terms of nuclear warfare and gay sex. Your partner couldn’t reveal your secret without revealing his own.
Needless to say, a sex life infused with cold-war-style tensions didn’t lead to many healthy or lasting relationships.
Today gay and bisexual men live openly, making the modern closet a much less crowded place. While once all the best gay men were closeted, now the only adults you find in the closet are the fearful, the pathetic and the hypocritical. The men you meet in today’s closet are the ones with a great deal to lose if their secrets are exposed. They’re gay men with lucrative careers that would collapse if they came out; gay men whose obscenely wealthy families would disown them if they lived openly; or gay men leading large congregations that would dismiss them if they knew the truth about their pastor.
A less crowded closet doesn’t just mean slimmer pickings for men like Ted Haggard, but unreliable ones as well. While once you could be certain that the closeted gay man you were sleeping with would still be closeted 10 or 20 years in the future, now you never know. The closeted gay man you entrust with your secret today may be out next year. As he has nothing left to hide, your secret is no longer safe. Better hope you parted on good terms.
Which is why so many powerful closet cases turn to callboys. It’s not just the callboy’s promise of discretion, but the sense that the old dynamics — mutually assured destruction — remain in force. A callboy can’t expose your secret without exposing his own. There’s still a stigma attached to selling sex.
So why did Mike Jones speak out?
Because today it is arguably more shameful and damaging to be a hypocritical closet case than it is to be a sex worker. Even those delighted by Mr. Haggard’s disgrace — disclosure: I count myself among their number — ache for his five children, all suffering now for the sins of their father. And let me be clear: their father’s sin is not his sexual orientation, but his deceit and hypocrisy. His sin is the closet.
When Representative Mark Foley flamed out, Pat Robertson said: “Well, this man’s gay. He does what gay people do.” That lie might have worked when most gay Americans were closeted, but it doesn’t work anymore. Seventy percent of Americans today know a gay person; for straight Americans, hitting on teenagers, hiring prostitutes and snorting meth are not things their gay relatives, friends and co-workers typically do. (Or not at appreciably higher rates than their straight friends.) An openly gay man is accountable to himself, his family, his partner and his community. He is free to form healthy relationships, which is why he is far less likely to be I.M.’ing teenagers or hiring hookers than some desperate closet case.
Ultimately it was Ted Haggard’s hypocrisy — railing against homosexuals and campaigning against gay marriage while apparently indulging in sex romps with a gay escort — that prompted Mr. Jones to shove him out of the closet. The homophobia promoted by Mr. Haggard and other agents of intolerance, if I may use John McCain’s phrase (he’s not using it anymore), undermined the callboy code of silence that Mr. Haggard himself relied on. Most callboys are gay, after all, and most are out of the closet these days.
And while most callboys will continue to respect a code of silence where the average closet case is concerned, the Ted Haggards of the world have been placed on notice: You can’t have your callboy and disparage him too.
Dan Savage is the editor of The Stranger, a Seattle newsweekly, and the author of “The Commitment: Love, Sex, Marriage and My Family.”
Twee vaders
Wat zou de wereld zijn zonder Kinderen voor Kinderen? Ik vind het best een leuk nummer dat het concept van twee vaders hebben voorstelt als iets heel gewoons. Hoewel ik zelf nog geen homo-ouders ken. Misschien moet ik mijn vrienden eens aanporren?
Met dank aan Dimi en Robby voor het melden...
Met dank aan Dimi en Robby voor het melden...
02 november 2006
Eerlijke vinder
Uit de categorie faits-divers: gisteravond ben ik mijn portefeuille verloren in een Antwerps café. Normaal gezien voel ik even of mijn portefeuille nog in mijn broekzak zit voor ik ergens vertrek. Dat ik dat gisteravond niet deed, zal wel met de coctail-van-het-huis te maken hebben.
Pas vanmorgen ontdekte ik het onheil. Eerst thuis alles overhoop gehaald, dan toch maar met een soort gevoel van naaktheid beursloos naar het werk gegaan. Toch wel vreemd hoe onzeker ik me voelde zonder dat lederen ding bij me. Nu goed, deze middag ben ik langs dat café geweest en gelukkig hadden ze mijn portefeuille gevonden. De eerlijke vinder had zijn beloning al opgeëist: al het geld dat erin zat, was verdwenen. Al 'betaal' ik liever 50 euro dan loketten allerhande af te schuimen voor nieuwe documenten. It's a small price to pay...
Pas vanmorgen ontdekte ik het onheil. Eerst thuis alles overhoop gehaald, dan toch maar met een soort gevoel van naaktheid beursloos naar het werk gegaan. Toch wel vreemd hoe onzeker ik me voelde zonder dat lederen ding bij me. Nu goed, deze middag ben ik langs dat café geweest en gelukkig hadden ze mijn portefeuille gevonden. De eerlijke vinder had zijn beloning al opgeëist: al het geld dat erin zat, was verdwenen. Al 'betaal' ik liever 50 euro dan loketten allerhande af te schuimen voor nieuwe documenten. It's a small price to pay...
Dierenwelzijn
"Ha, we hebben gelezen dat er in Antwerpen een schepen voor dierenwelzijn komt?" Ze gniffelen. Ik trap in de val en voel plaatsvervangende schaamte. Ik ben er stilaan aan gewend dat ik als stadsambtenaar soms wordt aangesproken als woordvoerder van de stad. En dat ik dan verantwoording moet afleggen voor Visacrisissen en ambtenaren die nog steeds betaald worden hoewel ze al vier jaar niet meer gaan werken.
Maar deze keer gaf ik ze gelijk. Schepen voor dierenwelzijn, waar halen ze het toch? Dat er aandacht nodig is voor dieren, ontken ik niet. Maar om het op je naamkaartje te zetten? Wat proberen ze daar nu politiek mee te winnen? Onze goede vrienden van de bruine oppositie waren er als de kippen (ha!) bij om schande uit te roepen over deze nieuwe beleidsprioriteit. Polariserend zoals ze zijn, wezen ze op het vele werk dat nog nodig is voor het mensenwelzijn. Een schot voor open doel, natuurlijk.
En welke voorstellen lanceert die soon-to-be dierenschepen dan? Dat er op kermissen geen pony's meer mogen rondcirkelen in een tent, dat de duivenoverlast niet meer met netten te lijf mag gegaan worden en dat er moet bekeken worden of honden wel thuishoren bij stedelijke baasjes. Ze zouden beter wat meer kleine parkjes met hondenloopzones aanleggen, verspreid over de hele stad. De Schelde propermaken zou de vissen kunnen terugbrengen. En die duiven zitten er ook alleen maar omdat er zoveel (weggegooid) voedsel voor het rapen ligt.
Ik wacht samen met u af, maar wel met een goede dosis scepsis. Mijn enige hoop is dat de dieren er beter bij zullen varen dan de mestkevers.
Maar deze keer gaf ik ze gelijk. Schepen voor dierenwelzijn, waar halen ze het toch? Dat er aandacht nodig is voor dieren, ontken ik niet. Maar om het op je naamkaartje te zetten? Wat proberen ze daar nu politiek mee te winnen? Onze goede vrienden van de bruine oppositie waren er als de kippen (ha!) bij om schande uit te roepen over deze nieuwe beleidsprioriteit. Polariserend zoals ze zijn, wezen ze op het vele werk dat nog nodig is voor het mensenwelzijn. Een schot voor open doel, natuurlijk.
En welke voorstellen lanceert die soon-to-be dierenschepen dan? Dat er op kermissen geen pony's meer mogen rondcirkelen in een tent, dat de duivenoverlast niet meer met netten te lijf mag gegaan worden en dat er moet bekeken worden of honden wel thuishoren bij stedelijke baasjes. Ze zouden beter wat meer kleine parkjes met hondenloopzones aanleggen, verspreid over de hele stad. De Schelde propermaken zou de vissen kunnen terugbrengen. En die duiven zitten er ook alleen maar omdat er zoveel (weggegooid) voedsel voor het rapen ligt.
Ik wacht samen met u af, maar wel met een goede dosis scepsis. Mijn enige hoop is dat de dieren er beter bij zullen varen dan de mestkevers.
Abonneren op:
Posts (Atom)
