Punt 471 in het bestuursakkoord van Antwerpen, dat twee uur geleden werd voorgesteld: "Het bestuur wil Den Antwerpenaar in gedrukte versie meer wervend en laagdrempelig maken. De redactie is verantwoordelijk voor de opname in woord en beeld van politici in het blad."
Binnenkort zit ondergetekende dus gezellig te kletsen met deze of gene schepen of gemeenteraadslid. Momenteel mogen politici enkel opdraven in het eerste nummer van elk jaar, voor een soort terug- en vooruitblik. Ik moet er nog even over slapen of ik de versoepeling van die regel wel een goed idee vind.
Wil je de 64 pagina's en 572 punten vol ambities van het nieuwe stadsbestuur zelf lezen? Klik dan hier (rechts klikken, dan 'Opslaan als...').
12 december 2006
28 november 2006
Vaarwel fitheid
Vandaag heb ik het eindelijk gedaan. Een aangetekende brief is op weg naar mijn fitnessclub met als boodschap mijn wens om het abonnement stop te zetten. Waarom? Omdat ik er al maanden niet meer geweest ben, omdat ik het ongelofelijk saai vind en omdat ik nu wel stilaan tevreden ben met mijn figuur.
Nu rest alleen nog de vraag: wat doe ik met vijftig extra euro's, elke maand? Suggesties zijn welkom.
Nu rest alleen nog de vraag: wat doe ik met vijftig extra euro's, elke maand? Suggesties zijn welkom.
23 november 2006
Legale harddrugs?
Hrm, die had ik eerst gelezen als 'Staatsprijzen voor heroïne en xtc...'
Stel je voor...
Ik word moe. :)
21 november 2006
De gestolen generatie
De Australische staat Tasmanië overweegt de oprichting van een schadefonds voor Aboriginals die als kind uit hun familie werden weggehaald (bron). De Australische overheid begon rond 1900 met het gedwongen weghalen van jonge kinderen uit Aboriginalgezinnen. Ze wilde het 'Aboriginalprobleem' oplossen door de kinderen op te voeden in de westerse cultuur. De praktijk ging verder tot 1969, toen de overheid het programma officieel stopzette.
Op 70 jaar tijd werden minstens 100.000 kinderen gedwongen van hun familie gescheiden. Het gaat om 10 tot 30 procent van alle kinderen in die periode. Vooral kinderen met gemengde ouders (blank-zwart) werden in het programma opgenomen. De groep wordt omgeschreven als de Gestolen Generatie. En nu krijgt ze eindelijk een beetje erkenning.
Volgens het voorstel zouden Aboriginals die als kind van hun familie werden gescheiden recht hebben op een vergoeding van 5.000 Australische dollar of ongeveer 3.000 euro. Een bescheiden bedrag, maar het gebaar is belangrijker dan het geld. Het lagerhuis van Tasmanië keurde het voorstel unaniem goed. Daarmee geven de staat en haar bevolking toe dat het programma destijds verkeerd was en dat de slachtoffers een verontschuldiging en compensatie verdienen. In Australië is dat een hele stap.
Begin 2004 was ik vijf weken in Australië om er een radioreportage over dit onderwerp te maken. Ik heb er met een tiental mensen gesproken over de geschedenis en de integratie van de Aboriginals. Vooral het gesprek met de minister Vanstone van Aboriginalzaken (die nog steeds op die post zit) maakte duidelijk dat de overheid nog steeds een dubieuze politiek hanteert. Er is wel speciale aandacht voor de oorspronkelijke bewoners van het continent, maar er wordt maar weinig gedaan aan de grote achterstand die ze hebben op vlak van onderwijs, werk en gezondheid. En dat terwijl de blanke Australiërs hun land hebben afgenomen en hen lange tijd hebben uitgebuit.
Pas in de late jaren tachtig raakte de blanke bevolking bewust van de zwarte vlek in de geschiedenis van Australië. In 1992 kwam de eerste officiële verontschuldiging: premier Paul Keating verwees naar de Gestolen Generatie en sprak over onwetendheid en vooroordelen van de overheid. In datzelfde jaar kregen de Aboriginals ook steun van de rechtbank: Aboriginals konden voortaan aanspraak maken op grond waarvan ze konden bewijzen dat ze er traditionele banden mee handen.
Een eerste grote rapport over de mishandeling van Aboriginals werd in 1997 gepubliceerd. Het rapport maande de overheid aan om zich formeel te verontschuldigen, zodat het land zich weer kon verzoenen met zijn oorspronkelijke inwoners. Maar intussen was de huidige conservatieve premier John Howard aan de macht. Die vond de idee van een verontschuldiging maar niks en legde het rapport naast zich neer uit schrik voor massale schadeclaims door Aboriginals. Howard: "Australians of this generation should not be required to accept guilt and blame for past actions and policies."
Maar het rapport had een deel van de bevolking wakkergemaakt. In 1998 werd de eerste National Sorry Day georganiseerd. Het ging gepaard met tal van activiteiten in het hele land, met als thema de verzoening met de Aboriginals. In 2000 wandelden 400.000 Australiërs (op een totale bevolking van 19 miljoen) over de grote brug van Sydney als teken van verzoening.
Enkele maanden na mijn gesprek met minister Vanstone schafte ze de adviesraad van Aboriginals af. Officieel argument: niet efficiënt en corrupt. Het wetsontwerp werd nota bene ingediend in het parlement tijdens de National Reconciliation Week en de dag na National Sorry Day. Sinds midden 2004 beslist de overheid weer alleen over de financiering van Aboriginalprojecten, zonder inspraak van de Aboriginals zelf.
Australië heeft nog een lange weg te gaan. In de hoofden van veel blanke Australiërs hebben Aborginals gelijke kansen. In de praktijk is het nog lang niet zo.
Op 70 jaar tijd werden minstens 100.000 kinderen gedwongen van hun familie gescheiden. Het gaat om 10 tot 30 procent van alle kinderen in die periode. Vooral kinderen met gemengde ouders (blank-zwart) werden in het programma opgenomen. De groep wordt omgeschreven als de Gestolen Generatie. En nu krijgt ze eindelijk een beetje erkenning.
Volgens het voorstel zouden Aboriginals die als kind van hun familie werden gescheiden recht hebben op een vergoeding van 5.000 Australische dollar of ongeveer 3.000 euro. Een bescheiden bedrag, maar het gebaar is belangrijker dan het geld. Het lagerhuis van Tasmanië keurde het voorstel unaniem goed. Daarmee geven de staat en haar bevolking toe dat het programma destijds verkeerd was en dat de slachtoffers een verontschuldiging en compensatie verdienen. In Australië is dat een hele stap.
Begin 2004 was ik vijf weken in Australië om er een radioreportage over dit onderwerp te maken. Ik heb er met een tiental mensen gesproken over de geschedenis en de integratie van de Aboriginals. Vooral het gesprek met de minister Vanstone van Aboriginalzaken (die nog steeds op die post zit) maakte duidelijk dat de overheid nog steeds een dubieuze politiek hanteert. Er is wel speciale aandacht voor de oorspronkelijke bewoners van het continent, maar er wordt maar weinig gedaan aan de grote achterstand die ze hebben op vlak van onderwijs, werk en gezondheid. En dat terwijl de blanke Australiërs hun land hebben afgenomen en hen lange tijd hebben uitgebuit.
Pas in de late jaren tachtig raakte de blanke bevolking bewust van de zwarte vlek in de geschiedenis van Australië. In 1992 kwam de eerste officiële verontschuldiging: premier Paul Keating verwees naar de Gestolen Generatie en sprak over onwetendheid en vooroordelen van de overheid. In datzelfde jaar kregen de Aboriginals ook steun van de rechtbank: Aboriginals konden voortaan aanspraak maken op grond waarvan ze konden bewijzen dat ze er traditionele banden mee handen.
Een eerste grote rapport over de mishandeling van Aboriginals werd in 1997 gepubliceerd. Het rapport maande de overheid aan om zich formeel te verontschuldigen, zodat het land zich weer kon verzoenen met zijn oorspronkelijke inwoners. Maar intussen was de huidige conservatieve premier John Howard aan de macht. Die vond de idee van een verontschuldiging maar niks en legde het rapport naast zich neer uit schrik voor massale schadeclaims door Aboriginals. Howard: "Australians of this generation should not be required to accept guilt and blame for past actions and policies."
Maar het rapport had een deel van de bevolking wakkergemaakt. In 1998 werd de eerste National Sorry Day georganiseerd. Het ging gepaard met tal van activiteiten in het hele land, met als thema de verzoening met de Aboriginals. In 2000 wandelden 400.000 Australiërs (op een totale bevolking van 19 miljoen) over de grote brug van Sydney als teken van verzoening.
Enkele maanden na mijn gesprek met minister Vanstone schafte ze de adviesraad van Aboriginals af. Officieel argument: niet efficiënt en corrupt. Het wetsontwerp werd nota bene ingediend in het parlement tijdens de National Reconciliation Week en de dag na National Sorry Day. Sinds midden 2004 beslist de overheid weer alleen over de financiering van Aboriginalprojecten, zonder inspraak van de Aboriginals zelf.
Australië heeft nog een lange weg te gaan. In de hoofden van veel blanke Australiërs hebben Aborginals gelijke kansen. In de praktijk is het nog lang niet zo.
14 november 2006
Gamers met een hart
Het cliché van de gamer is een asociale, spierwitte en onhandige eenzaat. Gewelddadige games zouden jongeren zelfs tot geweld aanzetten. Zelf geloof ik daar niet zoveel van. Er zijn namelijk ook heel wat sociaal voelende gamers.
Daarnet las ik bij Telenet Games een artikel over een gamersclan die een benefietspel organiseert ten voordele van kankeronderzoek. Een van hun spelers is op 19-jarige leeftijd gestorven aan longkanker en dat zette hen aan het denken.
Ze gaan vijf tegen vijf elkaar herhaaldelijk afslachten. Tegen betaling. Voor het goede doel. Laat alle kritikasters nu maar reageren.
Daarnet las ik bij Telenet Games een artikel over een gamersclan die een benefietspel organiseert ten voordele van kankeronderzoek. Een van hun spelers is op 19-jarige leeftijd gestorven aan longkanker en dat zette hen aan het denken.
Ze gaan vijf tegen vijf elkaar herhaaldelijk afslachten. Tegen betaling. Voor het goede doel. Laat alle kritikasters nu maar reageren.
08 november 2006
The code of the callboy
Vandaag gelezen in de elektronische New York Times: een artikel over (Amerikaanse) kasthomo's en de zwijgplicht van homoprostituees. Een bij momenten grappige en opmerkelijke kijk die ik jullie niet wil onthouden.
The Code of the Callboy
By DAN SAVAGE
Seattle
I ONCE had a friend who did sex work, which is a nice way of saying that he was a prostitute.
He was based in Los Angeles and one of his clients was a movie star. Not just any movie star, but a top male movie star. A sex symbol. This guy used to fly my friend first class to far-flung locales, usually to unwind after a big location shoot.
Sorry, but I can’t tell you who this movie star is. It’s not that I’m afraid of being sued or that I disapprove of outing. Nope, the reason I can’t tell you the name of this movie star is, well, I don’t know it. No matter how many times I asked, no matter how much I pried, my friend simply wouldn’t tell me the guy’s name. My friend wouldn’t even tell me where he was meeting his famous client, lest the places where his films were being shot offered a telling clue.
My friend took the callboy’s code of silence seriously.
Besides the sheer scale of the hypocrisy, the Ted Haggard scandal doesn’t tell us much we don’t already know about closeted gay or bisexual men; closet cases will take enormous risks to get their needs met and will often do great harm to themselves and to those they profess to love. What’s new in the Haggard scandal — perhaps we should call it a flameout — is the refusal of Mike Jones, a former male prostitute, to honor the callboy’s code of silence, the omertà of gay hookerdom.
On the Web site where Mr. Haggard is said to have found Mr. Jones, the callboys describe themselves as discreet. That’s their solemn promise not to blab to the wife, if you’re married; to the tabloids (or prying friends), if you’re a movie star; to your congregation, if you’re one of the most powerful evangelical ministers in the country. The fear that callboys can no longer be trusted will make the lives of men like Ted Haggard that much more lonely and difficult.
Back in the bad old days — the mythical 1950s, the era social conservatives pine for — most gay men were closeted, which made it relatively easy for them to arrange discreet trysts. You could rely on the discretion of your sex partners because they were relying on yours. It was the era of mutually assured destruction, both in terms of nuclear warfare and gay sex. Your partner couldn’t reveal your secret without revealing his own.
Needless to say, a sex life infused with cold-war-style tensions didn’t lead to many healthy or lasting relationships.
Today gay and bisexual men live openly, making the modern closet a much less crowded place. While once all the best gay men were closeted, now the only adults you find in the closet are the fearful, the pathetic and the hypocritical. The men you meet in today’s closet are the ones with a great deal to lose if their secrets are exposed. They’re gay men with lucrative careers that would collapse if they came out; gay men whose obscenely wealthy families would disown them if they lived openly; or gay men leading large congregations that would dismiss them if they knew the truth about their pastor.
A less crowded closet doesn’t just mean slimmer pickings for men like Ted Haggard, but unreliable ones as well. While once you could be certain that the closeted gay man you were sleeping with would still be closeted 10 or 20 years in the future, now you never know. The closeted gay man you entrust with your secret today may be out next year. As he has nothing left to hide, your secret is no longer safe. Better hope you parted on good terms.
Which is why so many powerful closet cases turn to callboys. It’s not just the callboy’s promise of discretion, but the sense that the old dynamics — mutually assured destruction — remain in force. A callboy can’t expose your secret without exposing his own. There’s still a stigma attached to selling sex.
So why did Mike Jones speak out?
Because today it is arguably more shameful and damaging to be a hypocritical closet case than it is to be a sex worker. Even those delighted by Mr. Haggard’s disgrace — disclosure: I count myself among their number — ache for his five children, all suffering now for the sins of their father. And let me be clear: their father’s sin is not his sexual orientation, but his deceit and hypocrisy. His sin is the closet.
When Representative Mark Foley flamed out, Pat Robertson said: “Well, this man’s gay. He does what gay people do.” That lie might have worked when most gay Americans were closeted, but it doesn’t work anymore. Seventy percent of Americans today know a gay person; for straight Americans, hitting on teenagers, hiring prostitutes and snorting meth are not things their gay relatives, friends and co-workers typically do. (Or not at appreciably higher rates than their straight friends.) An openly gay man is accountable to himself, his family, his partner and his community. He is free to form healthy relationships, which is why he is far less likely to be I.M.’ing teenagers or hiring hookers than some desperate closet case.
Ultimately it was Ted Haggard’s hypocrisy — railing against homosexuals and campaigning against gay marriage while apparently indulging in sex romps with a gay escort — that prompted Mr. Jones to shove him out of the closet. The homophobia promoted by Mr. Haggard and other agents of intolerance, if I may use John McCain’s phrase (he’s not using it anymore), undermined the callboy code of silence that Mr. Haggard himself relied on. Most callboys are gay, after all, and most are out of the closet these days.
And while most callboys will continue to respect a code of silence where the average closet case is concerned, the Ted Haggards of the world have been placed on notice: You can’t have your callboy and disparage him too.
Dan Savage is the editor of The Stranger, a Seattle newsweekly, and the author of “The Commitment: Love, Sex, Marriage and My Family.”
The Code of the Callboy
By DAN SAVAGE
Seattle
I ONCE had a friend who did sex work, which is a nice way of saying that he was a prostitute.
He was based in Los Angeles and one of his clients was a movie star. Not just any movie star, but a top male movie star. A sex symbol. This guy used to fly my friend first class to far-flung locales, usually to unwind after a big location shoot.
Sorry, but I can’t tell you who this movie star is. It’s not that I’m afraid of being sued or that I disapprove of outing. Nope, the reason I can’t tell you the name of this movie star is, well, I don’t know it. No matter how many times I asked, no matter how much I pried, my friend simply wouldn’t tell me the guy’s name. My friend wouldn’t even tell me where he was meeting his famous client, lest the places where his films were being shot offered a telling clue.
My friend took the callboy’s code of silence seriously.
Besides the sheer scale of the hypocrisy, the Ted Haggard scandal doesn’t tell us much we don’t already know about closeted gay or bisexual men; closet cases will take enormous risks to get their needs met and will often do great harm to themselves and to those they profess to love. What’s new in the Haggard scandal — perhaps we should call it a flameout — is the refusal of Mike Jones, a former male prostitute, to honor the callboy’s code of silence, the omertà of gay hookerdom.
On the Web site where Mr. Haggard is said to have found Mr. Jones, the callboys describe themselves as discreet. That’s their solemn promise not to blab to the wife, if you’re married; to the tabloids (or prying friends), if you’re a movie star; to your congregation, if you’re one of the most powerful evangelical ministers in the country. The fear that callboys can no longer be trusted will make the lives of men like Ted Haggard that much more lonely and difficult.
Back in the bad old days — the mythical 1950s, the era social conservatives pine for — most gay men were closeted, which made it relatively easy for them to arrange discreet trysts. You could rely on the discretion of your sex partners because they were relying on yours. It was the era of mutually assured destruction, both in terms of nuclear warfare and gay sex. Your partner couldn’t reveal your secret without revealing his own.
Needless to say, a sex life infused with cold-war-style tensions didn’t lead to many healthy or lasting relationships.
Today gay and bisexual men live openly, making the modern closet a much less crowded place. While once all the best gay men were closeted, now the only adults you find in the closet are the fearful, the pathetic and the hypocritical. The men you meet in today’s closet are the ones with a great deal to lose if their secrets are exposed. They’re gay men with lucrative careers that would collapse if they came out; gay men whose obscenely wealthy families would disown them if they lived openly; or gay men leading large congregations that would dismiss them if they knew the truth about their pastor.
A less crowded closet doesn’t just mean slimmer pickings for men like Ted Haggard, but unreliable ones as well. While once you could be certain that the closeted gay man you were sleeping with would still be closeted 10 or 20 years in the future, now you never know. The closeted gay man you entrust with your secret today may be out next year. As he has nothing left to hide, your secret is no longer safe. Better hope you parted on good terms.
Which is why so many powerful closet cases turn to callboys. It’s not just the callboy’s promise of discretion, but the sense that the old dynamics — mutually assured destruction — remain in force. A callboy can’t expose your secret without exposing his own. There’s still a stigma attached to selling sex.
So why did Mike Jones speak out?
Because today it is arguably more shameful and damaging to be a hypocritical closet case than it is to be a sex worker. Even those delighted by Mr. Haggard’s disgrace — disclosure: I count myself among their number — ache for his five children, all suffering now for the sins of their father. And let me be clear: their father’s sin is not his sexual orientation, but his deceit and hypocrisy. His sin is the closet.
When Representative Mark Foley flamed out, Pat Robertson said: “Well, this man’s gay. He does what gay people do.” That lie might have worked when most gay Americans were closeted, but it doesn’t work anymore. Seventy percent of Americans today know a gay person; for straight Americans, hitting on teenagers, hiring prostitutes and snorting meth are not things their gay relatives, friends and co-workers typically do. (Or not at appreciably higher rates than their straight friends.) An openly gay man is accountable to himself, his family, his partner and his community. He is free to form healthy relationships, which is why he is far less likely to be I.M.’ing teenagers or hiring hookers than some desperate closet case.
Ultimately it was Ted Haggard’s hypocrisy — railing against homosexuals and campaigning against gay marriage while apparently indulging in sex romps with a gay escort — that prompted Mr. Jones to shove him out of the closet. The homophobia promoted by Mr. Haggard and other agents of intolerance, if I may use John McCain’s phrase (he’s not using it anymore), undermined the callboy code of silence that Mr. Haggard himself relied on. Most callboys are gay, after all, and most are out of the closet these days.
And while most callboys will continue to respect a code of silence where the average closet case is concerned, the Ted Haggards of the world have been placed on notice: You can’t have your callboy and disparage him too.
Dan Savage is the editor of The Stranger, a Seattle newsweekly, and the author of “The Commitment: Love, Sex, Marriage and My Family.”
Twee vaders
Wat zou de wereld zijn zonder Kinderen voor Kinderen? Ik vind het best een leuk nummer dat het concept van twee vaders hebben voorstelt als iets heel gewoons. Hoewel ik zelf nog geen homo-ouders ken. Misschien moet ik mijn vrienden eens aanporren?
Met dank aan Dimi en Robby voor het melden...
Met dank aan Dimi en Robby voor het melden...
02 november 2006
Eerlijke vinder
Uit de categorie faits-divers: gisteravond ben ik mijn portefeuille verloren in een Antwerps café. Normaal gezien voel ik even of mijn portefeuille nog in mijn broekzak zit voor ik ergens vertrek. Dat ik dat gisteravond niet deed, zal wel met de coctail-van-het-huis te maken hebben.
Pas vanmorgen ontdekte ik het onheil. Eerst thuis alles overhoop gehaald, dan toch maar met een soort gevoel van naaktheid beursloos naar het werk gegaan. Toch wel vreemd hoe onzeker ik me voelde zonder dat lederen ding bij me. Nu goed, deze middag ben ik langs dat café geweest en gelukkig hadden ze mijn portefeuille gevonden. De eerlijke vinder had zijn beloning al opgeëist: al het geld dat erin zat, was verdwenen. Al 'betaal' ik liever 50 euro dan loketten allerhande af te schuimen voor nieuwe documenten. It's a small price to pay...
Pas vanmorgen ontdekte ik het onheil. Eerst thuis alles overhoop gehaald, dan toch maar met een soort gevoel van naaktheid beursloos naar het werk gegaan. Toch wel vreemd hoe onzeker ik me voelde zonder dat lederen ding bij me. Nu goed, deze middag ben ik langs dat café geweest en gelukkig hadden ze mijn portefeuille gevonden. De eerlijke vinder had zijn beloning al opgeëist: al het geld dat erin zat, was verdwenen. Al 'betaal' ik liever 50 euro dan loketten allerhande af te schuimen voor nieuwe documenten. It's a small price to pay...
Dierenwelzijn
"Ha, we hebben gelezen dat er in Antwerpen een schepen voor dierenwelzijn komt?" Ze gniffelen. Ik trap in de val en voel plaatsvervangende schaamte. Ik ben er stilaan aan gewend dat ik als stadsambtenaar soms wordt aangesproken als woordvoerder van de stad. En dat ik dan verantwoording moet afleggen voor Visacrisissen en ambtenaren die nog steeds betaald worden hoewel ze al vier jaar niet meer gaan werken.
Maar deze keer gaf ik ze gelijk. Schepen voor dierenwelzijn, waar halen ze het toch? Dat er aandacht nodig is voor dieren, ontken ik niet. Maar om het op je naamkaartje te zetten? Wat proberen ze daar nu politiek mee te winnen? Onze goede vrienden van de bruine oppositie waren er als de kippen (ha!) bij om schande uit te roepen over deze nieuwe beleidsprioriteit. Polariserend zoals ze zijn, wezen ze op het vele werk dat nog nodig is voor het mensenwelzijn. Een schot voor open doel, natuurlijk.
En welke voorstellen lanceert die soon-to-be dierenschepen dan? Dat er op kermissen geen pony's meer mogen rondcirkelen in een tent, dat de duivenoverlast niet meer met netten te lijf mag gegaan worden en dat er moet bekeken worden of honden wel thuishoren bij stedelijke baasjes. Ze zouden beter wat meer kleine parkjes met hondenloopzones aanleggen, verspreid over de hele stad. De Schelde propermaken zou de vissen kunnen terugbrengen. En die duiven zitten er ook alleen maar omdat er zoveel (weggegooid) voedsel voor het rapen ligt.
Ik wacht samen met u af, maar wel met een goede dosis scepsis. Mijn enige hoop is dat de dieren er beter bij zullen varen dan de mestkevers.
Maar deze keer gaf ik ze gelijk. Schepen voor dierenwelzijn, waar halen ze het toch? Dat er aandacht nodig is voor dieren, ontken ik niet. Maar om het op je naamkaartje te zetten? Wat proberen ze daar nu politiek mee te winnen? Onze goede vrienden van de bruine oppositie waren er als de kippen (ha!) bij om schande uit te roepen over deze nieuwe beleidsprioriteit. Polariserend zoals ze zijn, wezen ze op het vele werk dat nog nodig is voor het mensenwelzijn. Een schot voor open doel, natuurlijk.
En welke voorstellen lanceert die soon-to-be dierenschepen dan? Dat er op kermissen geen pony's meer mogen rondcirkelen in een tent, dat de duivenoverlast niet meer met netten te lijf mag gegaan worden en dat er moet bekeken worden of honden wel thuishoren bij stedelijke baasjes. Ze zouden beter wat meer kleine parkjes met hondenloopzones aanleggen, verspreid over de hele stad. De Schelde propermaken zou de vissen kunnen terugbrengen. En die duiven zitten er ook alleen maar omdat er zoveel (weggegooid) voedsel voor het rapen ligt.
Ik wacht samen met u af, maar wel met een goede dosis scepsis. Mijn enige hoop is dat de dieren er beter bij zullen varen dan de mestkevers.
27 oktober 2006
Vuile handjes
Nu heeft die viezerik weer zijn handen niet gewassen. Een collega van mij valt op in het toilet, namelijk doordat hij na elke plasbeurt weer naar buiten wandelt zonder langs de wastafel te passeren. Ik vind het zodanig vies dat ik zelfs twijfel of ik zijn hand zou schudden wanneer hij die zou aanbieden. Ik voel me daarin gesterkt door de wetenschap, zoals je kon lezen in De Morgen van 12 juni 2001.
Misschien moet ik het maar afdrukken en ophangen in het toilet.
<...>Uit het Britse onderzoek, waarin 2000 mensen werden ondervraagd,
bleek dat 31 procent van de mannen en 17 procent van de vrouwen het niet nodig
vond om hun handen te wassen na een toiletbezoek. Ze waren in de overtuiging dat
hun handen schoon genoeg waren.
Professor John Krebs, de voorzitter van de Britse 'Food Standards
Agency', verklaarde maandag aan de BBC dat voedsel klaarmaken of vastnemen met
vuile handen neerkwam op het vragen om moeilijkheden. "Voedselvergiftigingen
zijn nog steeds een groot probleem in het Verenigd Koninkrijk. Het kan voor een
groot gedeelte vermeden worden door telkens voor je met eten in aanraking komt
je handen te wassen." We gaan volgens Krebs ook totaal verkeerd om met
huisdieren. "Iedereen die in aanraking is geweest met een kat of een hond moet
voor hij eten aanraakt zijn handen wassen. Dat gebeurt meestal niet." Professor
Hugh Pennington, een microbioloog van de universiteit van Aberdeen, vreest dat
de wetenschappers kritiek zullen krijgen nu ze zo tekeergaan tegen onhygiënische
handen. "Men zal beweren dat we ons met futiliteiten bezighouden. Maar telkens
als we iemand de hand schudden, is er een kans van een op vijf dat we besmet
worden met de een of andere bacterie."
Misschien moet ik het maar afdrukken en ophangen in het toilet.
23 oktober 2006
Losse handjes
Pisnijdig word ik er van. Zaterdag laatst organiseerde Wel Jong Niet Hetero een fuif in de Concertzaal van de Vooruit in Gent. Dat het er fijn fuiven was, kon ik zelf vaststellen. Maar nu hoor ik dat er sterke vermoedens van diefstal zijn: ofwel zijn er bonnetjes weg, ofwel is er te weinig geld binnengekomen.
Hoe dan ook, de gedachte dat er sommige vrijwilligers losse handjes zouden hebben, verontrust me. Nu moeten we oplossingen zoeken die het voor de betrouwbare vrijwilligers ook omslachtiger zullen maken. Want de daders vinden, lijkt zo goed als onmogelijk. Ik hoop in elk geval dat ze op weg naar huis overvallen zijn en al hun gestolen geld hebben moeten afgeven. Ga dan maar eens aangifte doen...
Hoe dan ook, de gedachte dat er sommige vrijwilligers losse handjes zouden hebben, verontrust me. Nu moeten we oplossingen zoeken die het voor de betrouwbare vrijwilligers ook omslachtiger zullen maken. Want de daders vinden, lijkt zo goed als onmogelijk. Ik hoop in elk geval dat ze op weg naar huis overvallen zijn en al hun gestolen geld hebben moeten afgeven. Ga dan maar eens aangifte doen...
07 september 2006
Dirk Debeys doet het weer
Waar zal u zijn op 1 oktober? Op de Groenplaats of in de Stadsschouwburg?
En wie heeft het volgens u voor het zeggen in onze gemeenten na 8 oktober?
En wie heeft het volgens u voor het zeggen in onze gemeenten na 8 oktober?
06 september 2006
Kansarmen en Libanon
Vandaag gelezen in De Morgen:
Dus het conflict in Libanon heeft een effect op de Belgische kansarme jongeren? Laaggeschoolde tieners googelen naar Al Qaeda, langdurig werkloze jongeren trekken naar trainingskampen in Afghanistan en de koran wordt een bestseller bij jongeren die in armoede leven?
Meneer Audenaert bedoelde waarschijnlijk allochtone jongeren. En dan nog. Zucht.
De Belgische gerechtelijke diensten hebben onvoldoende slagkracht om de strijd tegen het moslimterrorisme optimaal te voeren. Dat zegt Glenn Audenaert, directeur van de federale gerechtelijke politie. Bovendien pleit hij voor een apart regime voor moslimfundamentalisten achter Belgische tralies. <...> De reden is volgens Audenaert niet ver te zoeken. "De radicalisering is de voorbije jaren enorm toegenomen. Neem bijvoorbeeld alleen maar het recente conflict in Libanon, dat opnieuw een duidelijk effect heeft op Belgische kansarme jongeren.<...>
Dus het conflict in Libanon heeft een effect op de Belgische kansarme jongeren? Laaggeschoolde tieners googelen naar Al Qaeda, langdurig werkloze jongeren trekken naar trainingskampen in Afghanistan en de koran wordt een bestseller bij jongeren die in armoede leven?
Meneer Audenaert bedoelde waarschijnlijk allochtone jongeren. En dan nog. Zucht.
05 september 2006
Vaarwel politieke correctheid
Is het nu mindervalide, andersvalide, gehandicapte of persoon met een handicap? Die discussie is volledig passé, volgens Het Nieuwsblad. Wat bejaarden zijn, dát is de nieuwe hamvraag:
De politie heeft een 19-jarige jongedame uit de Antwerpse Seefhoek opgepakt die er een sport van had gemaakt om bejaarden en andere gehandicapten te bestelen. De verdachte bekende de feiten en pleegde ze naar eigen zeggen om te kunnen shoppen en uitgaan. De vrouw gebruikte steeds een smoesje om bij haar slachtoffers binnen te raken. Vorige week woensdag kwam er een einde aan de reeks. Toen ze de bankkaart van een 72-jarige dame gebruikte om 1.500 euro over te schrijven naar de rekening van haar zus, kreeg de politie haar te pakken.(JHA)
30 augustus 2006
Vrij verkeer
Lange tijd wou hij enkel met iemand vrijen wanneer dat binnen een (potentiële) relatie gebeurde, vertelde hij me. Zo zie ik het nu ook. Maar na enkele jaren hield hij het niet meer vol. Nu gaat hij af en toe naar een homosauna, om de warmte en affectie te vinden die hij zoekt.
Het zette me aan het denken. Het is nu meer dan vier jaar geleden dat ik voor het laatst met iemand heb gevreeën. Ik behelp mezelf in afwachting van de Prins op het Witte Paard (tm). Maar zal ik dat ook volhouden?
Ik slaag er zelfs in om voet bij stuk te houden wanneer de kans op seks-zonder-meer zich voordoet, zoals vorige week in Litouwen. Het heeft meer te maken met onzekerheid en angst dan met principes, geloof ik. Onzekerheid over mijn lichaam, angst om afgewezen of gekwetst te worden. Niets is veiliger dan je rechterhand, nietwaar? Maar veel warmte en affectie krijg je er niet van...
Ik weet niet goed waarom ik dit op het internet zwier. Misschien omdat er onder de lezers hiervan mensen zijn die hetzelfde doormaken of hebben meegemaakt?
Het zette me aan het denken. Het is nu meer dan vier jaar geleden dat ik voor het laatst met iemand heb gevreeën. Ik behelp mezelf in afwachting van de Prins op het Witte Paard (tm). Maar zal ik dat ook volhouden?
Ik slaag er zelfs in om voet bij stuk te houden wanneer de kans op seks-zonder-meer zich voordoet, zoals vorige week in Litouwen. Het heeft meer te maken met onzekerheid en angst dan met principes, geloof ik. Onzekerheid over mijn lichaam, angst om afgewezen of gekwetst te worden. Niets is veiliger dan je rechterhand, nietwaar? Maar veel warmte en affectie krijg je er niet van...
Ik weet niet goed waarom ik dit op het internet zwier. Misschien omdat er onder de lezers hiervan mensen zijn die hetzelfde doormaken of hebben meegemaakt?
01 augustus 2006
Party time!
Op 3 september is het weer party time! Een mens wordt maar één keer 25, dus reden te meer om er eens goed in te vliegen met een tuin-, cocktail- en roosterfeest. De uitnodigingen zijn de deur uit, misschien ben jij een van de lucky few?
Ik kijk er alvast reikhalzend naar uit, want in mijn mini-apartementje is niet genoeg plaats voor de legendarische feestjes van weleer... Wanneer ik binnen twee jaar verhuis, zal het eerste criterium toch wel zijn of er plaats is voor feestjes. Wat is een mens zonder vrienden en toffe herinneringen die je samen met hen hebt? Of in het geval van Kenneth: herinneringen die je had kunnen hebben als je niet te veel had gedronken.
Cheers!
Oh ja, vanaf nu ga ik telkens een leuk filmpje zoeken om mijn blogs mee af te sluiten. Gezien de partysfeer heb ik gekozen voor een fragment uit 'Whose Line is it Anyway', een improvisatieprogramma op de Amerikaanse tv waar ik grote fan van ben.
In dit fragment ontvangt één speler de drie anderen op een feestje. De drie kregen elk op voorhand een kaartje met daarop het personage dat ze moeten spelen. De 'gastheer' moet tijdens het feest raden wie die personages zijn.
Ik kijk er alvast reikhalzend naar uit, want in mijn mini-apartementje is niet genoeg plaats voor de legendarische feestjes van weleer... Wanneer ik binnen twee jaar verhuis, zal het eerste criterium toch wel zijn of er plaats is voor feestjes. Wat is een mens zonder vrienden en toffe herinneringen die je samen met hen hebt? Of in het geval van Kenneth: herinneringen die je had kunnen hebben als je niet te veel had gedronken.
Cheers!
Oh ja, vanaf nu ga ik telkens een leuk filmpje zoeken om mijn blogs mee af te sluiten. Gezien de partysfeer heb ik gekozen voor een fragment uit 'Whose Line is it Anyway', een improvisatieprogramma op de Amerikaanse tv waar ik grote fan van ben.
In dit fragment ontvangt één speler de drie anderen op een feestje. De drie kregen elk op voorhand een kaartje met daarop het personage dat ze moeten spelen. De 'gastheer' moet tijdens het feest raden wie die personages zijn.
26 juli 2006
Designer baby's een feit
Hoe anders dan door genetische manipulatie kan een 11-jarig meisje zo'n stem hebben?
17 juli 2006
Verkiezingsloterij
Breng je stem uit in de verkiezingen en win een miljoen dollar. Dat is wat een aanstaande politicus in de Amerikaanse staat Arizona voorstelt om de opkomst bij verkiezingen te verhogen, zo las ik in de New York Times (gratis registratie nodig).
De man heeft zelfs genoeg handtekeningen verzameld om de kiezers van Arizona zich te laten uitspreken over zijn idee tijdens de verkiezingen in november.
Mijn mening hierover (daarom lees je deze blog toch, of niet?) is dubbel. zo'n verkiezingsloterij kan helpen om de opkomst te verhogen en de verkiezingsuitslag representatiever te maken. Vooral kansarme groepen zouden zo misschien vlugger naar het stemhokje gaan.
Maar de mensen gaan misschien niet meer stemmen omdat ze iemand willen verkiezen die met hun noden en wensen zal bezig zijn. Politiek dreigt zo een 'commerce' te worden in de ogen van de kiezers.
Wat denk jij? Zou jij meer geneigd zijn om te gaan stemmen (onder een systeem van stemrecht i.p.v. stemplicht) als er een miljoen te winnen valt?
De man heeft zelfs genoeg handtekeningen verzameld om de kiezers van Arizona zich te laten uitspreken over zijn idee tijdens de verkiezingen in november.
Mijn mening hierover (daarom lees je deze blog toch, of niet?) is dubbel. zo'n verkiezingsloterij kan helpen om de opkomst te verhogen en de verkiezingsuitslag representatiever te maken. Vooral kansarme groepen zouden zo misschien vlugger naar het stemhokje gaan.
Maar de mensen gaan misschien niet meer stemmen omdat ze iemand willen verkiezen die met hun noden en wensen zal bezig zijn. Politiek dreigt zo een 'commerce' te worden in de ogen van de kiezers.
Wat denk jij? Zou jij meer geneigd zijn om te gaan stemmen (onder een systeem van stemrecht i.p.v. stemplicht) als er een miljoen te winnen valt?
14 juli 2006
Spraakgebrek
Ik erger me geregeld aan het platte Antwerps, zeker als de typische Brabantse tonen uit mijn eigen keelholte komen. Enkele maanden geleden merkte een selectiejury bij de VRT deze klanken bij mij op, en dat is niet zo best voor iemand die wel graag iets op de radio wil doen. Nochtans ben ik helemaal geen Antwerpenaar.
Als jonge West-Vlaming volgde ik een jaartje dictielessen om de ergste boerenklinkers uit mijn uitspraak te bannen, met redelijk succes. Maar dan kom je als elfjarige jongen in Antwerpen terecht. Het duurde enkele maanden vooraleer ik iedereen enigszins begreep, maar al snel nam ik het dialect over om maar niet te veel op te vallen. Hier zijn ze bikkelhard voor mensen van 'boate 't stad'.
Alleen aan de telefoon lukt het me nog om een beetje deftig Nederlands te praten. Misschien moet ik een voorbeeld nemen aan mede-RvB'er Kris, die erin slaagt om 'beschaafd' Nederlands sexy te maken. Wee u, Antwerpenaars!
Als jonge West-Vlaming volgde ik een jaartje dictielessen om de ergste boerenklinkers uit mijn uitspraak te bannen, met redelijk succes. Maar dan kom je als elfjarige jongen in Antwerpen terecht. Het duurde enkele maanden vooraleer ik iedereen enigszins begreep, maar al snel nam ik het dialect over om maar niet te veel op te vallen. Hier zijn ze bikkelhard voor mensen van 'boate 't stad'.
Alleen aan de telefoon lukt het me nog om een beetje deftig Nederlands te praten. Misschien moet ik een voorbeeld nemen aan mede-RvB'er Kris, die erin slaagt om 'beschaafd' Nederlands sexy te maken. Wee u, Antwerpenaars!
La bella Italia
Allez, dan. Zoals beloofd toch enkele foto's van in Italië. Ik ben dan wel al terug van eind mei, maar 't was er gewoon nog niet van gekomen om de foto's te bekijken. Sta me toe dat ik de klassieke touristische foto's achterwege laat...
Bologna is een heerlijk alternatieve stad tjokvol studenten, artiesten en andere vreemde types.
Julien durfde niet poseren alsof hij de bronzen borsten likte... Flauwe trees!
Ravenna staat bekend om zijn oude Byzantijnse mozaïeken, zoals in dit mausoleum. Let vooral op de onschatbare antieken staande lamp in het midden.
Single is cool in deze Ravennaanse etalage.
Mmm, tiramisu. Maar die van Karolien is stiekem beter...
De beroemde brug over de Arno in Firenze, bij zonsondergang. Toch nog iets moois gezien in deze door VTM-toeristen en namaakspullenverkopers overspoelde stad.
Vertrouw nooit op de locals om een goede foto te maken van jou en je internationale vrienden...
Bologna is een heerlijk alternatieve stad tjokvol studenten, artiesten en andere vreemde types.
Julien durfde niet poseren alsof hij de bronzen borsten likte... Flauwe trees!
Ravenna staat bekend om zijn oude Byzantijnse mozaïeken, zoals in dit mausoleum. Let vooral op de onschatbare antieken staande lamp in het midden.
Single is cool in deze Ravennaanse etalage.
Mmm, tiramisu. Maar die van Karolien is stiekem beter...
De beroemde brug over de Arno in Firenze, bij zonsondergang. Toch nog iets moois gezien in deze door VTM-toeristen en namaakspullenverkopers overspoelde stad.
Vertrouw nooit op de locals om een goede foto te maken van jou en je internationale vrienden...
05 juli 2006
Pokkeheet
Je hoeft geen blog te lezen om te weten dat het buiten tropisch warm is. Daarover gaat het vandaag dus niet.
Neen, pokkeheet verwijst naar de 21-jarige Canadees Kevin Zegers, hoofdrolspeler in Transamerica. Voor wie de film of de trailer nog niet gezien heeft deze korte samenvatting: een transseksuele vrouw krijgt een telefoontje van een onbekende zoon, en dat een week voor haar geslachtsoperatie. Ze gaat de confrontatie met haar zoon uit de weg, maar haar therapeute stelt de operatie uit tot ze in het reine is gekomen met haar zoon. Met tegenzin zoekt ze haar zoon. Ze doet zich voor als zendelinge en wil de jongen zo snel mogelijk bij zijn familie onderbrengen. Maar dat lukt niet zo goed.
Die zoon is dus meneer Zegers, een superheet ding dat in de film meermaals zijn looks en body tentoonstelt. 't Was al een tijdje geleden dat ik mezelf liet gaan in een fixatie voor Hollywoodacteurs of boysbandzangers, maar waarom ook niet hé. Geniet gerust mee... Rawr!
Neen, pokkeheet verwijst naar de 21-jarige Canadees Kevin Zegers, hoofdrolspeler in Transamerica. Voor wie de film of de trailer nog niet gezien heeft deze korte samenvatting: een transseksuele vrouw krijgt een telefoontje van een onbekende zoon, en dat een week voor haar geslachtsoperatie. Ze gaat de confrontatie met haar zoon uit de weg, maar haar therapeute stelt de operatie uit tot ze in het reine is gekomen met haar zoon. Met tegenzin zoekt ze haar zoon. Ze doet zich voor als zendelinge en wil de jongen zo snel mogelijk bij zijn familie onderbrengen. Maar dat lukt niet zo goed.Die zoon is dus meneer Zegers, een superheet ding dat in de film meermaals zijn looks en body tentoonstelt. 't Was al een tijdje geleden dat ik mezelf liet gaan in een fixatie voor Hollywoodacteurs of boysbandzangers, maar waarom ook niet hé. Geniet gerust mee... Rawr!
De eerste foto is genomen op het filmfestival van Cannes, de tweede is uit de tv-serie 'House', alle andere komen uit Transamerica.
03 juli 2006
Live vanuit de kist
ma 03/07/06 - In de Luikse Sainte Foy-kerk werd vanmorgen de begrafenisplechtigheid gehouden van het vermoorde meisje Stacy Lemmens. De kerk van Sainte-Foy, die op 200 meter van het café ligt waar de meisjes verdwenen, zat afgeladen vol. Buiten volgden honderden mensen de plechtigheid op een groot scherm. De dienst werd ook rechtstreeks uitgezonden op Eén. (bron)
Is dat nu echt nodig, vraag ik me dan af. Een begrafenis op groot scherm én op televisie. Met live commentaar van twee journalisten dan nog.
Graag geef ik enkele ideeën om een volgende mediabegrafenis nog aangenamer te maken voor de kijker:
- Wie een sms stuurt naar een speciaal nummer, maakt kans op een stoel op de eerste rij, een meet-and-greet met de familie en een ereplaats aan de koffietafel.
- De kijkers kunnen via de afstandsbediening kiezen welke muziek er gespeeld wordt.
- Tijdens de offerande schakelen we over naar de studio, waar een panel van begrafenisondernemers de plechtigheid beoordeelt. De meest emotionele momenten worden nog eens bekeken in herhaling.
- Her en der in de kerk hangen letters die samen een woord vormen. Elke tiende beller die het woord doorbelt naar een 0900-nummer maakt kans om te mogen vissen in de prijzenvijver.
- De hamburger- en pizzakramen buiten de kerk geven voortaan getrouwheidskaarten die korting geven op elke funeraire fastfoodmaaltijd.
Ik heb geleerd dat het nieuws bepaald wordt door twee zaken: het belanghebbende en het belangwekkende. Het mag duidelijk zijn dat de VRT vandaag vooral belang wou wekken. En daar zijn volgens mij geen Stacy's, Nathalie's of Guido's mee gebaat.
14 juni 2006
Moederliefde, moederleed
Een mens wordt zo gewoon aan emoties in de media, maar soms kan iets me toch nog raken. Vandaag las ik Het Nieuwsblad tijdens de lunchpauze. Tussen alle oorlogs- en geweldsberichten stond onderstaand bericht van een moeder voor haar verdwenen of gestorven zoon. Het is voor mij een uiting van wanhoop, verdriet en vooral liefde. Konden meer mensen hun gevoelens maar zo uiten...
08 juni 2006
Bio = betalen
Ik trok gisteren na het werk naar Het Natuurhuis, een winkel met biologische voeding en natuurproducten in het centrum van de stad. Mijn plan was om enkel iets te gaan halen tegen de herpesblaasjes op mijn neus (dammit!), maar uiteindelijk kwam het eindbedrag van mijn ticketje op 44 euro uit. Da's niet zo moeilijk wanneer je nog kattenklauw koopt voor een verhoogde weerstand (10 euro), twee flessen biologische wijn (12 euro) en brood, beleg, koffie en wat fruit. En zeg niet zomaar beleg tegen pompoencurry, aspergesla en kaas met boterkruiden...
Ik heb geprobeerd mijn portemonnee te troosten met de gedachte dat ik gezonder eten heb gekocht en het kapitalisme een hak heb gezet. Mijn portemonnee was het niet met mij eens.
De (overigens best knappe) plaatselijke specialist in natuurproducten raadde me Erpesan aan, een vloeistof die ik nu geregeld op de blaasjes moet deppen. Hij had er zelf ook vaak last van, zei hij met enige sympathie voor mijn cosmetisch benarde situatie. Had hij maar sympathie voor andere benarde situaties... *droomt zachtjes weg*
Toevoeging 9/6: Erpesan is een aanrader voor iedereen die al eens met koortsblaasjes te maken krijgt. De blaasjes zijn bij na twee dagen al helemaal opgedroogd, terwijl ze normaal gezien eerst opzwellen en soms zelfs eventjes etteren. Oké, het ziet er niet uit, maar ik zal er tenminste een paar dagen vroeger van af zijn dan gewoonlijk. Oh ja, mijn excuses voor al wie dit leest tijdens het verorberen van een maaltijd, bijvoorbeeld vis in botersaus. *kuch*
Ik heb geprobeerd mijn portemonnee te troosten met de gedachte dat ik gezonder eten heb gekocht en het kapitalisme een hak heb gezet. Mijn portemonnee was het niet met mij eens.
De (overigens best knappe) plaatselijke specialist in natuurproducten raadde me Erpesan aan, een vloeistof die ik nu geregeld op de blaasjes moet deppen. Hij had er zelf ook vaak last van, zei hij met enige sympathie voor mijn cosmetisch benarde situatie. Had hij maar sympathie voor andere benarde situaties... *droomt zachtjes weg*
Toevoeging 9/6: Erpesan is een aanrader voor iedereen die al eens met koortsblaasjes te maken krijgt. De blaasjes zijn bij na twee dagen al helemaal opgedroogd, terwijl ze normaal gezien eerst opzwellen en soms zelfs eventjes etteren. Oké, het ziet er niet uit, maar ik zal er tenminste een paar dagen vroeger van af zijn dan gewoonlijk. Oh ja, mijn excuses voor al wie dit leest tijdens het verorberen van een maaltijd, bijvoorbeeld vis in botersaus. *kuch*
23 mei 2006
Waarom een pride nog nodig is
Ik ben sinds gisteren terug uit Italië, maar een blogje daarover zal moeten wachten. Daarnet las ik een column van Margot Vanderstraeten uit De Morgen van afgelopen zaterdag. Die geeft volgens mij mooi weer waarom er nog steeds werk aan de winkel is vooraleer homoseksualiteit aanvaard is in België.
Dat zullen vele holebi's samen met mij vinden, maar over het nut van de jaarlijkse pride zal er wel minder overeenstemming zijn. Voor mij blijft de pride heel belangrijk. Wie het lezen van mijn redenering maar een saai idee vindt, kan meteen naar onder scrollen voor de bewuste column.
Vier jaar geleden wandelde ik voor het eerst mee in Brussel, tussen allemaal holebi's. Het was een hele stap, maar ik voelde me gesterkt door de massa en door de vrienden die met me mee stapten. Elk jaar weer betekent de pride een mogelijkheid voor holebi's om de stap naar de buitenwereld te zetten.
De pride versterkt ook het gemeenschapsgevoel van holebi's. Homo, lesbienne, bi, transseksueel of 'nog zoekende', we weten allemaal hoe het is om te ontdekken dat je geaardheid niet is wat iedereen rond je eigenlijk verwacht. Bij mekaar kunnen we steun, respect en aanvaarding vinden. Het belang daarvan is onlangs nog aangetoond bij de resultaten van de Zzzip-enquête. Je zal misschien liever niet in een optocht lopen samen met half-ontblote fuifbeesten, maar ook zij maken deel uit van die gemeenschap. Het is een diversiteit die we moeten koesteren, al vind ik het zelf ook altijd jammer dat de feestnummers met de grootste media-aandacht gaan lopen.
Tot slot is de pride ook nog steeds een goede manier om homoseksualiteit onder de aandacht te brengen. De meeste punten van het eisenplatform zijn intussen gerealiseerd, maar aandacht voor holebi's blijft belangrijk. Jij bent misschien al helemaal out and proud, maar er zijn nog heel wat kastholebi's die elke dag met de vrees leven dat hun omgeving hen niet zal aanvaarden. Op de pride kunnen we tv-kijkend en krantenlezend Vlaanderen op zijn minst doen blijven stilstaan bij homoseksualiteit. Voor totale aanvaarding is meer nodig dan enkel een jaarlijkse optocht, maar elke mens die ook maar eventjes nadenkt over de situatie van holebi's is volgens mij een stap vooruit.
Stap jij ook mee, nu zaterdag?
De Morgen - 20 mei 2006
Dag Yves,
Volgende week zaterdag, 27 mei, zou ik met vier bevriende homo's
in hun Brussel uit gaan eten. Nu ja, uit gaan eten, de twee koppels zouden
voor me, voor ons, koken. Dat kunnen ze trouwens verbazingwekkend goed, die
nichten, koken!Gisteren ontving ik van een van hen een sms'je: of het etentje ook zondag kon, want dat ze zaterdag naar de Belgian Lesbian and Gay Pride gaan, en dat het die nacht heftig zal worden, zeker omdat ze na het feesten bij Chez Maman gaan uitwaaien. Ken je de travestietenbar Chez Maman, Yves? Moet je zeker eens naartoe, nooit voor middernacht natuurlijk, maar later, als de rest van de hoofdstad al ingedommeld is en het hier, aan de deur (je moet kloppen om binnen gelaten te worden) een homoseksuele drukte van je welste is.
Chez Maman (http://www.chezmaman.be/) is een
aanbevelenswaardige plek. Niet alleen omdat Gina en Louise de lange toog tot hun
luchtige, elegante podium maken, maar ook omdat het altijd gezond is om, als
hetero in dit geval, eens te ervaren hoe het is om tot een minderheid te behoren.Deze vrienden zijn voorbeelden van trotse, zelfbewuste en zelfzekere homo's. Nu. Nu ze tussen de 35 en de 55 zijn. Nu ze hun dorp verlaten hebben en in de anonieme grootstad hun biotoop hebben gevonden. Nu de ene al meer dan vijftien jaar van zijn vrouw is gescheiden, en de andere aanvaard heeft dat zijn vader hem nooit nog een blik zal gunnen. Nu de derde, die uit een warm nest komt, tot de ontdekking is gekomen dat hij op zijn idool George Michael lijkt; waardoor hij zich nog vrijer en nog meer homo voelt. Nu de vierde besloten heeft om niet meer terug te keren naar zijn 'homofobe' binnenland van de Verenigde Staten.
De politiek-maatschappelijke ontwikkelingen in ons land zien er voor holebi's inderdaad 'rooskleurig' uit. En een optocht als die van aanstaande zaterdag is alleen maar positief (al is het jammer dat die nog altijd nodig is, natuurlijk). Maar praalwagens en wetten zijn de werkelijkheid niet.
Wie met jonge en oudere holebi's spreekt en ze van dichtbij kent, leert dat snel. Zo zal de werkelijkheid van zaterdag bijvoorbeeld inhouden dat vele homoseksuele koppels die in een Brussels hotel inchecken, eerst een kamer met twee singlebedden toegewezen zullen krijgen. Als ze zeggen dat ze geen aparte bedden willen, maar een heuse kingsize, zal de hôtelier verbaasd opkijken. Hij denkt volgens de heteronorm. Achter zijn balie zal gemompeld worden, de receptionist fronst de wenkbrauwen, en natuurlijk wordt het duo nagestaard als ze, de arm om elkanders middel, in de lift stappen. Die dikke kus houden ze maar voor als de deuren dicht zijn.
En zo gaat dat maar door. Elke dag opnieuw worden homo's en lesbiennes geconfronteerd met de talloze, kleine consequenties van hun grote liefde voor hetzelfde geslacht. Ik kan me voorstellen dat je van de opeenstapeling van die alledaagse discriminaties moe en moedeloos wordt. En ik kan me ook voorstellen dat het voor een jongere, die met alles en nog wat worstelt en die er helemaal alleen voor staat, zeer moeilijk moet zijn om zich een weg te zoeken door zichzelf, en door dit dichte web van vooroordelen.
Het spijt me, Yves. Het leven kent geen toverspreuken. Op het woord 'hoop' na.
Tot in Chez Maman,
Margot Vanderstraeten
10 mei 2006
Arrivederci, Hans!
Aah... Vakantie!Eindelijk trek ik er weer eens op uit. Mijn elfdaags tripje naar Italië met Julien komt op een goed moment. Er is de laatste tijd weer heel wat veranderd, zowel in mijn hoofd als rondom mij. Er even tussenuit knijpen helpt dan om wat afstand te nemen en alles in het juiste perspectief te plaatsen.
We vliegen naar Bergamo, vlakbij Milaan, en trekken van daar via Mantova, Bologna, Ravenna, Firenze, Siena en de Toscaanse bergdorpjes (foto: San Gimignano) naar Rome. Daar hebben we afgesproken met Mark en Nicola, een Brits-Italiaans koppel dat het ondanks de lange afstand al jaren samen uithoudt.
Ik kijk alvast uit naar Italiaans ijs, pasta, mooie dorpen en steden, niet al te veel vertraging met de trein, draaglijke temperaturen en vooral rust. Twee pas aangeschafte boeken moeten met dat laatste al helpen: de eerste van Terry Pratchett uit de Discworldreeks, en de Da Vinci Code. Al die poeha rond een boek moet toch enigzins gegrond zijn, niet?
Arrivederci, Hans!
--Tim
24 april 2006
Als de lente is in't land
Het belooft een bruisende namiddag te worden, deze zaterdag. Dan is het Lentedag, een dag waarop de Raad van Bestuur en het Coördinatieteam van Wel Jong Niet Hetero samenzitten om de werking van de organisatie te verfijnen en een goede route naar de toekomst uit te stippelen. Er is werk aan de winkel, vind ik. WJNH en haar aangesloten groepen bereiken momenteel wel veel jongeren, maar ik vermoed dat er ook heel wat jongeren zijn die niet vinden wat ze zoeken.
Uit mijn vier jaar ervaring bij Enig Verschil (de Antwerpse holebi-jongerengroep) heb ik gemerkt dat daar maar weinig laaggeschoolde of allochtone jongeren kwamen, bijvoorbeeld. En er zijn ongetwijfeld ook jongeren die vinden dat ze geen nood hebben aan informatieve activiteiten en een veilige cocon om vrienden in te maken. Ze zoeken misschien gewoon een plezant clubje dat eens naar de film gaat, of op weekend, of een spelletjesavond organiseert.
Iedereen denkt er het zijne van, dus taak nummer één is om al die meningen eens bij mekaar te brengen. Daarnaast zijn er ook wat plooien glad te strijken. Ik zou ook graag eens proberen om de interne structuur van WJNH een beetje open te breken, al vermoed ik dat er wat weerstand tegen zal zijn. Alles op zijn tijd, nietwaar?
Op persoonlijk front is het momenteel net dat: een front. Een grondlaag van verwarring, bestrooid met veel te veel zaken om over te piekeren, afgewerkt met een snuifje schrik. Nu de zon zich wat meer laat zien, zal het in mij misschien ook wat gaan opklaren. Ik heb alvast een soort persoonlijke Mission Impossible voor de boeg.
This message will self-destruct in five seconds...
Uit mijn vier jaar ervaring bij Enig Verschil (de Antwerpse holebi-jongerengroep) heb ik gemerkt dat daar maar weinig laaggeschoolde of allochtone jongeren kwamen, bijvoorbeeld. En er zijn ongetwijfeld ook jongeren die vinden dat ze geen nood hebben aan informatieve activiteiten en een veilige cocon om vrienden in te maken. Ze zoeken misschien gewoon een plezant clubje dat eens naar de film gaat, of op weekend, of een spelletjesavond organiseert.
Iedereen denkt er het zijne van, dus taak nummer één is om al die meningen eens bij mekaar te brengen. Daarnaast zijn er ook wat plooien glad te strijken. Ik zou ook graag eens proberen om de interne structuur van WJNH een beetje open te breken, al vermoed ik dat er wat weerstand tegen zal zijn. Alles op zijn tijd, nietwaar?
Op persoonlijk front is het momenteel net dat: een front. Een grondlaag van verwarring, bestrooid met veel te veel zaken om over te piekeren, afgewerkt met een snuifje schrik. Nu de zon zich wat meer laat zien, zal het in mij misschien ook wat gaan opklaren. Ik heb alvast een soort persoonlijke Mission Impossible voor de boeg.
This message will self-destruct in five seconds...
08 april 2006
Estland wint Eurovisiesongfestival 2006
Ik ga dit jaar hoogst waarschijnlijk het Eurovisiesongfestival missen. Dat vind ik best jammer. Niet bepaald voor de liedjes zelf, maar vooral voor de sfeer die rond het festival hangt. Ik hou er echt van om met vrienden naar de wedstrijd te kijken en commentaar te geven. Bijvoorbeeld: "amai, die is duidelijk homo", of: "zie die bomma daar nu op die trommels slaan". En de puntentelling is elk jaar weer een bron van spanning en frustratie. Spanning omdat België vaak toch een waterkansje lijkt te hebben, en frustratie omdat de burenvrijage in het Oostblok daar altijd een stokje voor steekt.
Maar goed, ons Kate zal het in Athene zonder mijn aandacht moeten stellen. Volgens mij gaat ze toch niet winnen, al zal ze misschien wel hoog eindigen. Ik zet mijn geld in op Sandra Oxenryd (foto) uit Estland met haar liedje "Through my window". Dat heb ik vandaag voor het eerste gehoord via eurovision.tv. Via die site kan je alle videoclips van de deelnemende landen bekijken. Als je ook eens wil kijken, klik dan op de site verder op 'Multimedia Lounge' en dan 'Video'. Na het bekijken van alle clips stel ik hieronder de Spruitawards 2006 voor:
Grootste kanshebber: Estland (Sandra Oxenryd - Through my Window)
Een heel catchy popnummer. Ik had het één keer gehoord en wilde het meteen nog eens beluisteren. Heel zomers, braaf en opgewekt ook. Eindigt gegarandeerd in de top 10, ondanks het lachwekkende majorettenpakje van de zangeres.
Meest voluptueuze artiest: Cyprus (Annette Artani - Why Angels Cry)
Veel zullen de kijkers niet onthouden van deze madam haar liedje, maar des te meer van haar indrukwekkende boezem. Erg is dat niet, want haar nummer is een kleffe ballade, type dertien-in-een-dozijn.
Beste nieuwkomer: Armenië (Andre - Without Your Love)
Ook het enige nieuwe land dat deelneemt. En daarmee zijn we uitgepraat.
Meest misplaatst nummer: Kroatië (Severina - Moja Stikla)
Dit zou zelfs op het Sfinxfestival een slecht nummer zijn. De Kroaten kunnen beter hun licht eens opsteken bij eender welk ander Oost-Europees land. Hun inzendingen zijn allemaal verrassend modern.
Origineelste videoclip: Finland (Lordi - Hard Rock Hallelujah)
Een jonge vrouw stapt door de kleedkamers van een rugbyploeg, om die wat later uitgemoord op de grond te vinden, terwijl er griezelige hardrockers op de lijken staan te 'zingen'. Helaas pindakaas: op het festival worden er geen clips getoond. Exit Finland.
Mooiste ballade: Frankrijk (Virginie Pouchin - Il Etait Temps)
Van de vier of vijf ballades in het festival is dit de beste. Maar laat ik meteen ook duidelijk maken dat het winnend nummer dit jaar geen ballade zal zijn. Mooie poging, Virginie, maar 't is toch wat te eentonig.
Meeste verrassende inzending: Macedonië (Elena Risteska - Ninanajna)
Van een land als Macedonië zou je een kwartet rare tisten in traditionale klederdracht verwachten. Niets daarvan dit jaar: Elena Risteska brengt een melodieus liedje met een simpel refrein. Een kanshebber.
Grootste teleurstelling: Spanje (Las Ketchup - Bloody Mary)
Hun liedje is niets vergeleken met hun grote hit 'Aserejé'. Een saai kabbelende brok pulp. Booh!
De verander-je-actprijs: Moldavië (Arsenium & Natalia Gordienko - Loca)
Geen hoogvlieger, deze combinatie van pop en r&b, maar het nummer is lang niet zo slecht als de act. Geef eens wat geld uit aan deftige kleren, mensen. Truien die in de jaren '80 al niet meer in waren, horen echt niet thuis op het songfestival. Of wacht...
De Deckers&Ornelisprijs: Duitsland (Texas Lightning - No No Never)
Ongetwijfeld het foutste nummer van alle inzendingen. Lichtgevende cactussen +cowboyhoeden + een onnozel countrydeuntje = de start van Wereldoorlog III?
Meeste schaamteloze arrogantie: Litouwen & Ijsland (LT United - We Are The Winners & Silvia Night - Til Hamingju Ísland)
"We are the winners", zingen de Litouwers vol zelfvertrouwen in hun kleuterliedje. En de Ijslandse probeert het met "Let's meet next year in Iceland", maar volgens haar act telt die uitnodiging alleen voor drag queens. Ga toch naar huis!
Politiek correct maar toch slecht nummer: Israël (Eddie Butler - Ze Hazman)
Een speciale vermelding voor de Israël, dat erin slaagt om een nummer te sturen dat zowel in het Hebreeuws als in het Engels wordt gezongen. Komaan zeg, dat is zo jaren negentig dat het niet meer grappig is.
Grootste kanshebber... bij homo's: Letland (Cosmos - I Hear Your Heart)
Letland richt zich echt wel op homo's. Na de overwinning van Marie N in 2002 (mede dankzij de twee jonge blonde goden die wulps rond haar dansten) stuurt het land vier jaar later een soort Voice Male Junior naar Eurosong. Zes frisse twintigers zullen heel wat homohartjes sneller doen kloppen... Maar winnen doen ze niet. Uithuilen kan natuurlijk steeds op mijn ervaren schouder.
De bimboprijs: Monaco (Séverine Ferrer - La CoCo Dance)
Wie eens goed wil lachen, moet het clipje van deze Britney-wannabe eens bekijken. Het nummer slaat nergens op. Het is duidelijk dat deze 'zangeres' met haar looks haar lege hersenpan wil camoufleren. Nice try, Séverine.
Kastnichtprijs 2006: Slovenië (Anzej Dezan - Mister Nobody)
Je kan je nog proberen te verbergen achter Mister Nobody, Anzej, maar geef het nu toch maar toe...
Voor wie wél naar het festival kan kijken: kan je me laten weten of mijn voorspellingen steek hielden?
30 maart 2006
Serieus genomen
Mijn oudste broer had me er al over verteld, en nu kom ik het tegen op de blog van Blauridder. Het zit hem inderdaad allemaal in de klemtonen...
27 maart 2006
WJNH = Wou Je Nog Hobby's?
"Proficiat, u haalde de pers."
Een (overigens lesbische) collega had in de krant gelezen dat ik er een nieuw vrijwilligersengagement bij heb. Dat was te verwachten, aangezien ik gisteravond nog telefoon kreeg van een journaliste. Ik was er niet bepaald happig op. Niet alleen omdat ik me heb voorgenomen om me zoveel als mogelijk op de achtergrond te houden, maar ook omdat de familie langs vaderskant waarschijnlijk nog niet op de hoogte is.
Ik vind het niet erg dat ze het te weten komen, maar ik had het ze liever zelf verteld. "En wat als je dan met je vriend naar een familiefeest komt?", had mijn vader me gevraagd toen ik hem had verteld dat ik homo was. Het was duidelijk dat hij misschien nog meer schrik had van de reactie van zijn broers en schoonzussen dan ikzelf. En de gelegenheid deed zich nooit voor (ik zie mijn familie niet vaak), dus heb ik het ze nooit kunnen vertellen.
En dus ook op het werk is het nu al een gespreksonderwerp in de refter geweest. Ook dat vond ik niet zo erg, aangezien heel wat mensen het al wisten. Alles bij mekaar genomen is al die aandacht misschien een extra duwtje in de rug om nog meer mezelf te zijn. Maar laten we het nu niet te filosofisch maken.
Wou je nog hobby's? Ze hadden het me misschien beter gevraagd voor ik instemde met de voordracht als nieuwe voorzitter. Ik heb vandaag meer e-mails gekregen en verstuurd voor WJNH dan ooit tevoren. Als je bedenkt dat mijn WJNH-engagement intussen toch al vier jaar duurt, wil dat iets zeggen. En nu bedenk ik daar nog bij dat ik maar een paar mailtjes heb gekregen over het holebikamp, waar ik me ook voor ga inzetten.
Als je nog met me wou afspreken voor iets anders dan een vergadering, sla dan nu je slag. Ik zal het goed kunnen gebruiken...
Een (overigens lesbische) collega had in de krant gelezen dat ik er een nieuw vrijwilligersengagement bij heb. Dat was te verwachten, aangezien ik gisteravond nog telefoon kreeg van een journaliste. Ik was er niet bepaald happig op. Niet alleen omdat ik me heb voorgenomen om me zoveel als mogelijk op de achtergrond te houden, maar ook omdat de familie langs vaderskant waarschijnlijk nog niet op de hoogte is.
Ik vind het niet erg dat ze het te weten komen, maar ik had het ze liever zelf verteld. "En wat als je dan met je vriend naar een familiefeest komt?", had mijn vader me gevraagd toen ik hem had verteld dat ik homo was. Het was duidelijk dat hij misschien nog meer schrik had van de reactie van zijn broers en schoonzussen dan ikzelf. En de gelegenheid deed zich nooit voor (ik zie mijn familie niet vaak), dus heb ik het ze nooit kunnen vertellen.
En dus ook op het werk is het nu al een gespreksonderwerp in de refter geweest. Ook dat vond ik niet zo erg, aangezien heel wat mensen het al wisten. Alles bij mekaar genomen is al die aandacht misschien een extra duwtje in de rug om nog meer mezelf te zijn. Maar laten we het nu niet te filosofisch maken.
Wou je nog hobby's? Ze hadden het me misschien beter gevraagd voor ik instemde met de voordracht als nieuwe voorzitter. Ik heb vandaag meer e-mails gekregen en verstuurd voor WJNH dan ooit tevoren. Als je bedenkt dat mijn WJNH-engagement intussen toch al vier jaar duurt, wil dat iets zeggen. En nu bedenk ik daar nog bij dat ik maar een paar mailtjes heb gekregen over het holebikamp, waar ik me ook voor ga inzetten.
Als je nog met me wou afspreken voor iets anders dan een vergadering, sla dan nu je slag. Ik zal het goed kunnen gebruiken...
20 maart 2006
Four feelings in one day*
Het kon niet anders dan een rotmaandag worden. Vrijdagochtend moest ik een interviewafspraak maken met iemand van De Post. Het Antwerpse sorteercentrum is namelijk genomineerd voor de Diversiteitsprijs van de stad. Kon die mevrouw wel alleen maar op maandagochtend zeker? Om negen uur 's ochtends nota bene!
Een schande is het! Een beetje journalist wordt pas echt wakker rond tienen, als hij het belangrijkste nieuws al achter de kiezen heeft. Normaal kom ik pas rond halftien of zo op de redactie, maar nu moest ik dus al een uur vroeger aan de slag.
Op de koop toe verliep de tramrit niet bepaald vlekkeloos: eerst al vijf minuten vertraging aan het Astridplein wegens wegenwerken (het persbericht van vorige week had ik niet onthouden). Maar goed, ik was gelukkig goed op tijd vertrokken. Maar als we de Turnhoutsebaan afdraaien richting Provinciestraat loopt het mis. Een geparkeerde auto blokkeert de sporen. Het is kwart voor negen.
Het rampscenario spookt al in mijn hoofd: ik kom een halfuur te laat op mijn afspraak en mijn contactpersoon heeft geen tijd meer voor het interview. Ze had om 10 uur een managementoverleg, had ze gezegd. Uiteindelijk regelt ze iemand anders voor het interview, maar dat loopt zodanig lang uit, dat ik mijn tweede interview om 11 uur ook misloop. Maandag heeft niet voor niets de reputatie de slechste dag van de week te zijn.
Het is vijf voor negen. Ik zit nog steeds te wachten op de tram. Het wordt duidelijk dat de eigenaar van de geparkeerde Golf niet komt opdagen. Ik stap af en besluit dan maar helemaal te voet naar de Borsbeekbrug te gaan. Ik bel de fotograaf en mijn contactpersoon om mijn vertraging te melden. Dankzij mijn goeie conditie (dankuwel Fitness Passage) ben ik er om twintig over negen, natuurlijk samen met de tram, die intussen weer kon doorrijden. Wie heeft dit nog nooit meegemaakt?
We gaan binnen, de fotograaf neemt de foto's en ik doe het interview. Iets na tienen snuif ik weer de Antwerpse ochtendlucht. Mijn volgende interview kan zelfs vroeger gebeuren. Maar ik voel me toch flink gepakt door De Lijn. Al goed dat ze geen slogan hebben, of ik zou ze hier vakkundig omvormen tot de harde waarheid.
Hoe het tij soms kan keren. Mijn humeur sprong de lucht in toen ik in mijn mailbox een mailtje zag van de VRT. 'Ik heb het genoegen jou te melden dat je slaagde voor de schriftelijke proef van de selectie voor programmamedewerker bij Radio 2', vertelt de vriendelijke rekruteringsverantwoordelijke me. Het is me dan toch gelukt...
Na de cv-selectie waren we met tachtig voor de stemtest. Radio 2 zoekt regionale reporters en daarvoor moet je een stemattest halen. Ik slaag niet voor de test. Maar omdat ik de norm benader, mag ik toch deelnemen aan de schriftelijke proef. Twintig trefwoorden (van de Bolkenstijnrichtlijn tot podcasting) moet ik verstaanbaar uitleggen en ik moet vertellen wat ik op de radio zou brengen moest de vogelgriep uitbreken in 'mijn' provincie.
Het gaat me best goed af, wat ook blijkt uit het resultaat. Maar hoe goed hebben de ongeveer twintig anderen het gedaan? Dat weet ik nog altijd niet, maar ik kijk toch al uit naar het jurygesprek. Deze job zie ik echt zitten. Ik heb me destijds ontzettend geamuseerd bij Radio 1. Mijn ervaring met de Antwerpse actualiteit kan me alleen maar helpen bij de regionale redactie van Radio 2. We zien wel hoe het uitdraait, maar hopen op succes doe ik alvast wel.
*Ok, 't waren eigenlijk maar twee gevoelens. Maar zoek maar eens een catchy titel hé...
Een schande is het! Een beetje journalist wordt pas echt wakker rond tienen, als hij het belangrijkste nieuws al achter de kiezen heeft. Normaal kom ik pas rond halftien of zo op de redactie, maar nu moest ik dus al een uur vroeger aan de slag.
Op de koop toe verliep de tramrit niet bepaald vlekkeloos: eerst al vijf minuten vertraging aan het Astridplein wegens wegenwerken (het persbericht van vorige week had ik niet onthouden). Maar goed, ik was gelukkig goed op tijd vertrokken. Maar als we de Turnhoutsebaan afdraaien richting Provinciestraat loopt het mis. Een geparkeerde auto blokkeert de sporen. Het is kwart voor negen.
Het rampscenario spookt al in mijn hoofd: ik kom een halfuur te laat op mijn afspraak en mijn contactpersoon heeft geen tijd meer voor het interview. Ze had om 10 uur een managementoverleg, had ze gezegd. Uiteindelijk regelt ze iemand anders voor het interview, maar dat loopt zodanig lang uit, dat ik mijn tweede interview om 11 uur ook misloop. Maandag heeft niet voor niets de reputatie de slechste dag van de week te zijn.
Het is vijf voor negen. Ik zit nog steeds te wachten op de tram. Het wordt duidelijk dat de eigenaar van de geparkeerde Golf niet komt opdagen. Ik stap af en besluit dan maar helemaal te voet naar de Borsbeekbrug te gaan. Ik bel de fotograaf en mijn contactpersoon om mijn vertraging te melden. Dankzij mijn goeie conditie (dankuwel Fitness Passage) ben ik er om twintig over negen, natuurlijk samen met de tram, die intussen weer kon doorrijden. Wie heeft dit nog nooit meegemaakt?
We gaan binnen, de fotograaf neemt de foto's en ik doe het interview. Iets na tienen snuif ik weer de Antwerpse ochtendlucht. Mijn volgende interview kan zelfs vroeger gebeuren. Maar ik voel me toch flink gepakt door De Lijn. Al goed dat ze geen slogan hebben, of ik zou ze hier vakkundig omvormen tot de harde waarheid.
Hoe het tij soms kan keren. Mijn humeur sprong de lucht in toen ik in mijn mailbox een mailtje zag van de VRT. 'Ik heb het genoegen jou te melden dat je slaagde voor de schriftelijke proef van de selectie voor programmamedewerker bij Radio 2', vertelt de vriendelijke rekruteringsverantwoordelijke me. Het is me dan toch gelukt...
Na de cv-selectie waren we met tachtig voor de stemtest. Radio 2 zoekt regionale reporters en daarvoor moet je een stemattest halen. Ik slaag niet voor de test. Maar omdat ik de norm benader, mag ik toch deelnemen aan de schriftelijke proef. Twintig trefwoorden (van de Bolkenstijnrichtlijn tot podcasting) moet ik verstaanbaar uitleggen en ik moet vertellen wat ik op de radio zou brengen moest de vogelgriep uitbreken in 'mijn' provincie.
Het gaat me best goed af, wat ook blijkt uit het resultaat. Maar hoe goed hebben de ongeveer twintig anderen het gedaan? Dat weet ik nog altijd niet, maar ik kijk toch al uit naar het jurygesprek. Deze job zie ik echt zitten. Ik heb me destijds ontzettend geamuseerd bij Radio 1. Mijn ervaring met de Antwerpse actualiteit kan me alleen maar helpen bij de regionale redactie van Radio 2. We zien wel hoe het uitdraait, maar hopen op succes doe ik alvast wel.
*Ok, 't waren eigenlijk maar twee gevoelens. Maar zoek maar eens een catchy titel hé...
17 maart 2006
Een diepgravend onderzoek
Soms kan een dubieuze woordkeuze in een journalistiek artikel nogal de aandacht trekken. Vorig weekend hoorde ik van mijn broer dat hij in een Vlaamse krant de volgende kop gelezen had: 'Veronique De Kock wil serieus genomen worden'. Volgens hem stonden alle Vlaamse mannen aan te schuiven om mevrouw De Kock eens serieus te nemen.
En dan lees ik vandaag dit:
Is het nu niet de bedoeling dat de onderzoeken net mínder diepgravend worden?
En dan lees ik vandaag dit:
'Miskraam na ruw drugsonderzoek op Schiphol'
DEN HAAG - Een Surinaamse vrouw heeft aangifte gedaan van zware mishandeling omdat ze in november een miskraam kreeg na een drugsonderzoek op Schiphol. Dat meldt het Nederlands Dagblad. De vrouw moest zich meerdere malen uitkleden en werd inwendig onderzocht. Eerder moest de staat twee andere vrouwen een schadevergoeding betalen omdat ze 'vernederend' waren behandeld bij de controle op bolletjes cocaïne.
Begin dit jaar maakte de Nationale Ombudsman bekend een diepgravend onderzoek te beginnen naar de wijze van drugscontroles door douane en marechaussee op Schiphol. Een hoogzwangere vrouw had haar beklag gedaan over een vernederende visitatie door de douane. Ook de klacht van de Surinaamse ligt bij de ombudsman. De verpleegkundige die de scan maakte, zou haar bijzonder ruw hebben onderzocht.
Is het nu niet de bedoeling dat de onderzoeken net mínder diepgravend worden?
08 maart 2006
Photoshopuitdaging
Wat als de wereld helemaal homo was...
Wat als de wereld fluffy was...
De wereld volgens Amerikanen...
In een wereld voor vrouwen...Enfin, 't is maar een bloemlezing van leuke inzendingen op b3ta.com. Elke week is er een nieuwe uitdaging voor Photoshoptalenten. Waag je kans!
Blog Power
Vanmorgen heb ik weer twee bevriende blogs toegevoegd aan mijn lijstje (zie hiernaast), die van Frank en die van Tom. Ik had eerlijk gezegd gedacht dat de blograge wel vlug zou overwaaien, maar het ziet er nu naar uit dat we nog jaren zullen bloggen. Ik vind het niet alleen fijn om de blogs van mijn vrienden te lezen, maar het is ook gewoon leuk om zelf korte stukjes te kunnen publiceren. Zonder dat ze eerst half verkracht worden door eind- en hoofdredacteurs of kabinetards...
Op mijn blog krijg ik dingen gezegd die ik anders misschien moeilijker verteld zou krijgen. Kenneth zegt dat hij geen fan is van het bloggen. Hij wil de blogs van zijn vrienden niet lezen omdat hij hun verhalen liever rechtstreeks hoort. Dat is oké, maar voor mij sluit het een het ander niet uit. Integendeel, een bevriende blog lezen kan een aanleiding zijn om nog eens contact op te nemen en bij te praten.
En jij? Wat betekent blogs lezen en schrijven voor jou?
Op mijn blog krijg ik dingen gezegd die ik anders misschien moeilijker verteld zou krijgen. Kenneth zegt dat hij geen fan is van het bloggen. Hij wil de blogs van zijn vrienden niet lezen omdat hij hun verhalen liever rechtstreeks hoort. Dat is oké, maar voor mij sluit het een het ander niet uit. Integendeel, een bevriende blog lezen kan een aanleiding zijn om nog eens contact op te nemen en bij te praten.
En jij? Wat betekent blogs lezen en schrijven voor jou?
06 maart 2006
Gaybashed
Hier had eigenlijk een post moeten komen over mijn vakantiebestemmingen voor dit jaar en volgend jaar. Maar gisterochtend zijn twee van mijn beste vrienden, Kenneth en Kevin, in mekaar geslagen omdat ze homo zijn. Een van hen is de coördinator van Het Roze Huis in Antwerpen, nota bene.
Ik las erover op de blog van Kevin en was woedend. Je krijgt een anti-discriminatiewet, de mogelijkheid om te trouwen en (binnenkort) kinderen te adopteren, en je krijgt stilaan het gevoel dat de mensen er geen probleem meer van maken dat je nu eenmaal op mannen valt. En dan word je 's nachts op straat door twee jongeren beledigd en in mekaar geklopt.
We moesten er gewoon iets mee doen. Je kan dit niet zomaar laten gebeuren in een stad die zichzelf tegenwoordig (terecht of onterecht) profileert als de Gay Capital of Europe en in de zomer van 2007 zelfs gaststad is voor de Gay Games. Als je in een stad als Antwerpen al niet meer jezelf kunt zijn zonder daarvoor aangevallen te worden, dan zijn we er echt nog niet.
Toevallig was het gisteravond vergadering van de Stuurgroep van Enig Verschil, de Antwerpse vereniging voor holebi-jongeren waar Kenneth drie jaar coördinator van is geweest. We hebben besloten om samen met Het Roze Huis een persbericht te versturen waarin we onze verontwaardiging uiten. We vragen ook aan alle slachtoffers om aangifte te doen bij de politie en/of bij de meldpunten van de Holebifederatie en het Centrum voor Gelijke Kansen.
Of de pers er iets mee gaat doen en of het allemaal iets gaat uithalen, is niet zeker. Maar we hebben het tenminste niet zomaar laten voorbijgaan.
Homo's aller lande, steek voortaan een baksteen in uw sacoche...
Ik las erover op de blog van Kevin en was woedend. Je krijgt een anti-discriminatiewet, de mogelijkheid om te trouwen en (binnenkort) kinderen te adopteren, en je krijgt stilaan het gevoel dat de mensen er geen probleem meer van maken dat je nu eenmaal op mannen valt. En dan word je 's nachts op straat door twee jongeren beledigd en in mekaar geklopt.
We moesten er gewoon iets mee doen. Je kan dit niet zomaar laten gebeuren in een stad die zichzelf tegenwoordig (terecht of onterecht) profileert als de Gay Capital of Europe en in de zomer van 2007 zelfs gaststad is voor de Gay Games. Als je in een stad als Antwerpen al niet meer jezelf kunt zijn zonder daarvoor aangevallen te worden, dan zijn we er echt nog niet.
Toevallig was het gisteravond vergadering van de Stuurgroep van Enig Verschil, de Antwerpse vereniging voor holebi-jongeren waar Kenneth drie jaar coördinator van is geweest. We hebben besloten om samen met Het Roze Huis een persbericht te versturen waarin we onze verontwaardiging uiten. We vragen ook aan alle slachtoffers om aangifte te doen bij de politie en/of bij de meldpunten van de Holebifederatie en het Centrum voor Gelijke Kansen.
Of de pers er iets mee gaat doen en of het allemaal iets gaat uithalen, is niet zeker. Maar we hebben het tenminste niet zomaar laten voorbijgaan.
Homo's aller lande, steek voortaan een baksteen in uw sacoche...
03 maart 2006
Blub ik ben een trekvogel
Ik weet niet hoe het komt, maar als ik ooit aan op reis gaan begin te denken, dan ben ik onrustig tot op het moment dat de bestemming gekozen is. Sinds mijn vorige post ben ik nog drie of vier keer in de Via Via geweest, met telkens weer die duivelse papieren onderlegger met alle promotievluchten voor 1981'ertjes. Ik heb intussen zelfs al een spaar- en budgetberekening gedaan. Het ziet er al bij al goed uit, maar ik ga het aantal restaurantbezoeken de komende maanden wel moeten terugschroeven.
Daarnet heb ik met Julien afgesproken dat we vanavond eens samen zitten om een lijstje te maken met mogelijke bestemmingen. Er zal waarschijnlijk een dobbelsteen aan te pas komen om eruit te geraken. Als er iets gekozen is, kan ik me een reisgids aanschaffen en mijn reishonger beginnen stillen. Staan voor mij alvast op het lijstje:
Australië (Sydney, Blue Mountains, oostkust, ev. Melbourne en Great Ocean Road, etc.)
VS+Canada (New York, New England, Acadia NP, Quebec, Mauricie NP, Montréal, etc.)
VS (nogmaals westkust, maar deze keer in combinatie met andere parken, bvb. Yosemite en Yellowstone)
Nieuw-Zeeland (al zou ik het spijtig vinden om mijn Australische vrienden dan niet te zien)
Oost-Europa (foto: Polen)
Scandinavië (foto: Narvik, Noorwegen)
*zucht* Ik wil nog zoveel zien...
Enige suggesties zijn steeds welkom, maar haast je een beetje! ;-)
Daarnet heb ik met Julien afgesproken dat we vanavond eens samen zitten om een lijstje te maken met mogelijke bestemmingen. Er zal waarschijnlijk een dobbelsteen aan te pas komen om eruit te geraken. Als er iets gekozen is, kan ik me een reisgids aanschaffen en mijn reishonger beginnen stillen. Staan voor mij alvast op het lijstje:
Australië (Sydney, Blue Mountains, oostkust, ev. Melbourne en Great Ocean Road, etc.)VS+Canada (New York, New England, Acadia NP, Quebec, Mauricie NP, Montréal, etc.)VS (nogmaals westkust, maar deze keer in combinatie met andere parken, bvb. Yosemite en Yellowstone)Nieuw-Zeeland (al zou ik het spijtig vinden om mijn Australische vrienden dan niet te zien)Oost-Europa (foto: Polen)Scandinavië (foto: Narvik, Noorwegen)*zucht* Ik wil nog zoveel zien...Enige suggesties zijn steeds welkom, maar haast je een beetje! ;-)
27 februari 2006
Vleugel
Ik heb in lange tijd niet meer zo geweend. Oncontroleerbaar, zonder al te veel nadenken en op den duur met een gevoel van overgave. Het was eigenlijk best bevrijdend, achteraf gezien.
Mama zat vlak naast me. Er was haar gevraagd hoe het met haar leven gaat. Ze antwoordde uiteindelijk met een voelbare mix van woede, wanhoop, verdriet, eenzaamheid en op den duur overgave. Ze heeft lange tijd koppig volgehouden dat ze niets nodig had van andere mensen. Natuurlijk is dat onzin. Maar pas nu heeft ze daar eerlijk over uitgehuild. Dat zal best moeilijk geweest zijn, omdat ze ook van mij niet het gevoel heeft te krijgen wat ze verlangt.
Waarschijnlijk daarom begon ik ook te wenen. Ik ga er liever niet al te veel op in, want dit gaat erg diep. Maar voor de toekomst wil ik toch wat meer tijd met mama doorbrengen. We hebben mekaar een hele tijd heel wat minder gezien, ook omwille van wat ik zie als het 'van onder moeders vleugel komen' dat iedereen wel moet doen.
Misschien zou het wel fijn zijn als mama af en toe eens onder mijn vleugel komt.
Mama zat vlak naast me. Er was haar gevraagd hoe het met haar leven gaat. Ze antwoordde uiteindelijk met een voelbare mix van woede, wanhoop, verdriet, eenzaamheid en op den duur overgave. Ze heeft lange tijd koppig volgehouden dat ze niets nodig had van andere mensen. Natuurlijk is dat onzin. Maar pas nu heeft ze daar eerlijk over uitgehuild. Dat zal best moeilijk geweest zijn, omdat ze ook van mij niet het gevoel heeft te krijgen wat ze verlangt.
Waarschijnlijk daarom begon ik ook te wenen. Ik ga er liever niet al te veel op in, want dit gaat erg diep. Maar voor de toekomst wil ik toch wat meer tijd met mama doorbrengen. We hebben mekaar een hele tijd heel wat minder gezien, ook omwille van wat ik zie als het 'van onder moeders vleugel komen' dat iedereen wel moet doen.
Misschien zou het wel fijn zijn als mama af en toe eens onder mijn vleugel komt.
20 februari 2006
Voorzitter voor het leven
"We zouden je kunnen benoemen tot voorzitter voor het leven, maar dan moeten we eerst nog Karel Dillen zijn bril vragen."Ocharme, Dimitri. We bespraken vorige week woensdag met alle bestuurders zijn aangekondigd ontslag als voorzitter van Wel Jong Niet Hetero. Niemand neemt hem dat kwalijk. Hij heeft de vereniging dan ook meer dan elf jaar in goede banen geleid, sinds de oprichting al.
Ik heb wel bewondering voor zijn inzet als voorzitter van een vereniging zo groot als Wel Jong Niet Hetero. Tot gisteren was ik een jaartje voorzitter van Enig Verschil. Die taak beperkte zich eerder tot de typische vzw-administratie, aangezien de stuurgroep alle belangrijke zaken beslist en laat uitvoeren. Maar toch was het niet altijd even simpel om als voorzitter te balanceren tussen bevoegdheden, gevoeligheden en buiten proportie opgeblazen minicrisisjes.
Voor Dimitri is het allemaal nog veel meer, want hij is in feite voorzitter, secretaris én penningmeester. Zonder je te vervelen met details, moet je weten dat WJNH een budget heeft dat in de miljoenen franken loopt en dat de organisatie twee voltijdse werknemers tewerkstelt.
Daarmee vergeleken is Enig Verschil een speeltuin. Zij het dan een veilige speeltuin voor kindjes die bang zijn om gepest te worden, of zoiets. Ik ben eigenlijk vooral gestopt bij EV omdat ik niets meer uit de vereniging haalde behalve de voldoening van mijn engagement. Maar uiteindelijk is daar een beetje te veel frustratie bij gekomen om het nog verder te zetten. Er zit genoeg talent in de vereniging om de werking verder uit te bouwen, daar twijfel ik geen seconde aan.
Trouwens, ik ga EV nog altijd vanop een afstand kunnen volgen. Ik ben nu één dag voorzitter af, maar dat zal niet zolang meer duren. Ook vorige week woensdag hebben we samen besloten dat we mij gaan voordragen als nieuwe voorzitter van WJNH. Een collega zei zelfs dat ik de enige huidige bestuurder ben die aanvaard zou worden als voorzitter.
Eerlijk gezegd had ik nooit verwacht om dat ooit te gaan doen. Ik heb ook meteen gezegd dat ik geen nieuwe Dimitri kan zijn. Daarvoor ben ik te veel gehecht aan vrijetijd en nachtrust. Dus heb ik met de andere bestuurders afgesproken dat ik het graag zal doen, als iedereen zijn steentje bijdraagt.
Wel Jong Niet Hetero is een fantastische organisatie die open staat voor nieuwe initiatieven. Ik kijk er echt naar uit om daar mee vorm aan te geven. Maar hopelijk wordt ik geen voorzitter voor het leven. Ik zie er niet uit met bokaalglazen.
15 februari 2006
Als de rook om ons hoofd is verdwenen
Vandaag gelezen: Engeland volgt Ierland, Schotland en Noord-Ierland en voert een rookverbod in op alle publieke plaatsen. 67,6% van de parlementsleden stemde voor. Zouden dat de niet-rokers zijn?
Ik vraag me af hoelang we met z'n allen nog gaan roken. Een minderheid van de rokers zou bovenstaande wet een goed idee vinden. Maar wat zouden ze vinden van een mogelijkheid om te verhinderen dat niet-rokers beginnen te roken, moest die mogelijkheid bestaan? Zo kan het rokersbestand zichzelf 'uitdoven'.
Tegenstanders van de Engelse wet noemen het een zoveelste aanslag op de privacy door een 'nanny state'. Je kan er nu inderdaad niet overal meer roken, maar het horecapersoneel zal dat alleen maar toejuichen. En eigenlijk zouden de rokers dat ook moeten doen. Misschien is dit het duwtje in de rug dat ze nodig hebben om de pijp, sigaren en sigaretten eindelijk aan Maarten te geven.
Ik vraag me af hoelang we met z'n allen nog gaan roken. Een minderheid van de rokers zou bovenstaande wet een goed idee vinden. Maar wat zouden ze vinden van een mogelijkheid om te verhinderen dat niet-rokers beginnen te roken, moest die mogelijkheid bestaan? Zo kan het rokersbestand zichzelf 'uitdoven'.
Tegenstanders van de Engelse wet noemen het een zoveelste aanslag op de privacy door een 'nanny state'. Je kan er nu inderdaad niet overal meer roken, maar het horecapersoneel zal dat alleen maar toejuichen. En eigenlijk zouden de rokers dat ook moeten doen. Misschien is dit het duwtje in de rug dat ze nodig hebben om de pijp, sigaren en sigaretten eindelijk aan Maarten te geven.
09 februari 2006
Made in 1981
Dit jaar geen grote reizen, maar geld sparen. Dat had ik mezelf voorgenomen. Maar sinds gisteravond is dat een bedreigd voornemen.
Na de film gingen we met z'n vijven nog even iets eten in het reiscafé Via Via. De papieren placematten maakten promotie voor een speciale actie van het reisbureau Joker. Dat viert dit jaar zijn 25ste verjaardag. Al wie in 1981 geboren is, kan een vlucht boeken naar een van de 25 bestemmingen tegen een sterk verminderde prijs.
Shit. Ik ben geboren in 1981.
Er was geen ontkomen meer aan. Sindsdien houdt het me sterk bezig. Terug naar Australië, naar Leon (dit keer zonder Belinda), naar Melanie en Naty, naar de wondermooie Blue Mountains? Of naar New York, met een rondreis door het oosten van Canada? Of misschien naar onverkend gebied, zoals Nieuw-Zeeland, China of Zuid-Afrika?
Ik ga het wat laten pruttelen. In elk geval zou een verre reis me op dit moment deugd doen. Iets leuks om naar uit te kijken. Het zou nog leuker zijn, moest ik een leuk iemand vinden om mee te gaan...
01 februari 2006
De extreem-rechtse vers
Op het werk behandel ik de binnenkomende lezersbrieven. Maandag kregen we een anonieme lezersbrief als reactie op het eerste stadsgedicht van Bart Moeyaert. Anonieme brieven kunnen we niet behandelen, maar ik kan ze natuurlijk wel op mijn blog zetten. Hieronder lees je ze zoals we ze gekregen hebben:
Niet slecht.
Dàt gedicht. Maar zéééér naïef.
Want in vele kringen, vele landen gaat
het in de ronde en is in ieders monde:
Bezoek en vis stinken nà 3 dagen!
Inderdaad.
neem uw eigen woning:
U krijgt bezoek!
Leuk is dat, mensen over de
vloer te krijgen.
Samen lachen, praten, eten, spelen.
drinken...
Maar:
Als het bezoek geen aanstalten maakt om op
te stappen en na dagen, weken nog steeds
Van jouw tellorke eet.
Van jouw kommeke drinkt.
in jouw bedje slaapt.
jouw auto rijdt.
je partner mooie ogen maakt.
en er verder niets, maar ook niets toe bij-
draagt... Wel, dan wordt het leuk zijn ene
last.
En dan krassen niet alleen de meeuwen,
maar is opkrassen aan de orde!
Elk welopgevoed mens weet:
men kan er even binnen snoepen,
maar erbuiten is het waar je
hoort.
een Antwerpenaar met brede horizont!
27.01.2006
Niet slecht.
Dàt gedicht. Maar zéééér naïef.
Want in vele kringen, vele landen gaat
het in de ronde en is in ieders monde:
Bezoek en vis stinken nà 3 dagen!
Inderdaad.
neem uw eigen woning:
U krijgt bezoek!
Leuk is dat, mensen over de
vloer te krijgen.
Samen lachen, praten, eten, spelen.
drinken...
Maar:
Als het bezoek geen aanstalten maakt om op
te stappen en na dagen, weken nog steeds
Van jouw tellorke eet.
Van jouw kommeke drinkt.
in jouw bedje slaapt.
jouw auto rijdt.
je partner mooie ogen maakt.
en er verder niets, maar ook niets toe bij-
draagt... Wel, dan wordt het leuk zijn ene
last.
En dan krassen niet alleen de meeuwen,
maar is opkrassen aan de orde!
Elk welopgevoed mens weet:
men kan er even binnen snoepen,
maar erbuiten is het waar je
hoort.
een Antwerpenaar met brede horizont!
27.01.2006
31 januari 2006
Gered door bijziendheid
Soms is het handig als je wat bijziend bent. Vanmorgen, ik sla het poortje dicht en ga de hoek om, richting werk. Aan de overkant van de straat zie ik een oudere man wat doelloos rondstappen. Hij heeft alleen een jeansbroek aan, die hij ter hoogte van zijn kruis bewrijft en befriemelt. Behalve de vetrollen aan zijn bovenlijf kan ik geen details ontwaren. Ik schud mijn hoofd en bedenk dat het maar beter is zo.
In dezelfde categorie: de laatste tijd kom ik geregeld mensen tegen op straat die zich kwaad maken tegen een onzichtbaar iemand? Ze stappen me voorbij terwijl ze luidop roepen van 'zallek a een toek oep a bakkes geve?!' en meer van dat soort dingen. Hardhorend zijn, heeft blijkbaar ook enkele voordelen...
In dezelfde categorie: de laatste tijd kom ik geregeld mensen tegen op straat die zich kwaad maken tegen een onzichtbaar iemand? Ze stappen me voorbij terwijl ze luidop roepen van 'zallek a een toek oep a bakkes geve?!' en meer van dat soort dingen. Hardhorend zijn, heeft blijkbaar ook enkele voordelen...
24 januari 2006
The land of the free?
Daarnet gelezen op de Belgatelex:
CIA ontvoerde mensen om later te folteren
BRUSSEL - Het is bewezen dat de Amerikaanse geheime dienst CIA in Europa mensen heeft ontvoerd om ze over te maken aan landen waar ze gefolterd zijn. Er zijn evenwel nog geen formele bewijzen dat de CIA in Polen, Roemenië of andere Europese landen over geheime gevangenissen beschikte.
Dat staat in een tussentijds rapport van het onderzoek dat Dick Marty namens de Raad van Europa voert. Marty bevestigde dat de Amerikaanse geheime dienst in Europa mensen ontvoerde en overbracht naar landen waar ze gefolterd zijn. Volgens de Zwitser staat het vast dat de CIA de voorbije jaren honderden geheime vluchten uitvoerde in Europa. Verwijzend naar de verklaringen van Amerikaanse functionarissen stelt hij dat "er heel wat bewijzen zijn van het bestaan van een systeem van delokalisering of outsourcing van folteringen".
Hoewel er nu nog geen bewijs is voor het bestaan van geheime gevangenissen in Europa, zijn er volgens Marty talrijke aanwijzingen die verder onderzoek naar het bestaan van deze gevangenissen wettigen. (lim)
"The home of the brave and the land of the free", zeggen ze dan. Misselijk word ik ervan.
CIA ontvoerde mensen om later te folteren
BRUSSEL - Het is bewezen dat de Amerikaanse geheime dienst CIA in Europa mensen heeft ontvoerd om ze over te maken aan landen waar ze gefolterd zijn. Er zijn evenwel nog geen formele bewijzen dat de CIA in Polen, Roemenië of andere Europese landen over geheime gevangenissen beschikte.
Dat staat in een tussentijds rapport van het onderzoek dat Dick Marty namens de Raad van Europa voert. Marty bevestigde dat de Amerikaanse geheime dienst in Europa mensen ontvoerde en overbracht naar landen waar ze gefolterd zijn. Volgens de Zwitser staat het vast dat de CIA de voorbije jaren honderden geheime vluchten uitvoerde in Europa. Verwijzend naar de verklaringen van Amerikaanse functionarissen stelt hij dat "er heel wat bewijzen zijn van het bestaan van een systeem van delokalisering of outsourcing van folteringen".
Hoewel er nu nog geen bewijs is voor het bestaan van geheime gevangenissen in Europa, zijn er volgens Marty talrijke aanwijzingen die verder onderzoek naar het bestaan van deze gevangenissen wettigen. (lim)
"The home of the brave and the land of the free", zeggen ze dan. Misselijk word ik ervan.
20 januari 2006
FBInternet
Privacy op het internet is een lachtertje. Tik je eigen naam maar eens op Google. De kans is groot dat je zal versteld staan van wat iemand over je te weten kan komen via het internet.
Ik zou me gevleid moeten voelen met mijn 633 hits. Maar wie mijn volledige naam kent, weet over mij heel wat zaken:
- Dat ik actief ben (of ben geweest) bij Enig Verschil, een jeugdvereniging voor holebi's. Eigenlijk mogen familienamen daar nooit publiek gebruikt worden, maar goed.
- Dat ik actief ben (geweest) in een internetorganisatie voor virtueel vliegen.
- Dat ik een Amerikaanse naamgenoot heb die aan atletiek doet, hehe.
- Dat ik actief ben (geweest) in verschillende studentenorganisaties.
- Dat ik bij Radio 1 en De(n) Antwerpenaar werk of heb gewerkt.
- Dat ik een blog heb (nee, echt?).
- Dat een of andere 'Laartje' mij kent.
- Dat ik een afdeling van 'live action roleplaying' heb geleid.
- Dat ik ooit een reis naar Turkije heb gewonnen ('t was een flop).
Ik heb onlangs hetzelfde eens geprobeerd met de naam van de collega uit mijn vorige bericht. Helaas kwam ik niet verder dan wat ondertekende petities. Nog altijd geen zekerheid over enige homoneigingen, dzju toch!
Hoeveel privacy heb jij nog op het internet?
Ik zou me gevleid moeten voelen met mijn 633 hits. Maar wie mijn volledige naam kent, weet over mij heel wat zaken:
- Dat ik actief ben (of ben geweest) bij Enig Verschil, een jeugdvereniging voor holebi's. Eigenlijk mogen familienamen daar nooit publiek gebruikt worden, maar goed.
- Dat ik actief ben (geweest) in een internetorganisatie voor virtueel vliegen.
- Dat ik een Amerikaanse naamgenoot heb die aan atletiek doet, hehe.
- Dat ik actief ben (geweest) in verschillende studentenorganisaties.
- Dat ik bij Radio 1 en De(n) Antwerpenaar werk of heb gewerkt.
- Dat ik een blog heb (nee, echt?).
- Dat een of andere 'Laartje' mij kent.
- Dat ik een afdeling van 'live action roleplaying' heb geleid.
- Dat ik ooit een reis naar Turkije heb gewonnen ('t was een flop).
Ik heb onlangs hetzelfde eens geprobeerd met de naam van de collega uit mijn vorige bericht. Helaas kwam ik niet verder dan wat ondertekende petities. Nog altijd geen zekerheid over enige homoneigingen, dzju toch!
Hoeveel privacy heb jij nog op het internet?
17 januari 2006
Strandwandeling
Een blik op mijn leefruimte en je hebt een indicatie van hoe ik me voel. Na een halfslachtige grote kuis (zo'n goed voornemen) twee weken geleden ligt alles er weer rommelig bij. Ik heb niet zoveel zin om er iets aan te doen.
Iemand vertelde het me al een paar maanden geleden: we zitten in een tijd waarin we geconfronteerd worden met wat voor ons belangrijk is in het leven en wat niet. Voor mij is dat niet anders geweest. Ik zou mijn tijd achter de computer graag wat terugschroeven, ten voordele van alles wat maar aan de andere kant van de voordeur te vinden is: een babbel met een vriend of vriendin, een plezant vrijwilligersengagement, nieuwe ontmoetingen en inzichten, enzovoort.
Stilaan begint mijn houding tegenover relaties en hoe ze kunnen ontstaan ook wat te veranderen. Ik moet me erbij neerleggen dat je waarschijnlijk niet van date naar soulmate kunt stappen zonder dat daar nog veel meer stappen tussen zitten. Ik heb altijd gevonden dat dat de meest veilige manier was, die waardoor je het minst gekwetst kon worden. Liefst van al zou ik in zee willen gaan met iemand waar ik me volledig zeker over voel. Maar als je er niet eerst mee op het strand gaat wandelen, dan geef je het maar weinig kansen natuurlijk. Goede afspraken en duidelijkheid over de wederzijdse verwachtingen kunnen veel onheil voorkomen, vind ik nu.
Een collega op het werk zorgt voor een concreet voorbeeld van het bovenstaande. In mijn gedachten, weliswaar. Verwarrende signalen en een wirwar van gedachten en gevoelens maken de laatste dagen erg woelig. Eerst wil ik uitmaken wat mijn gevoelens nu precies zijn. En met een brein-op-speed als het mijne op dit moment is dat niet zo eenvoudig.
Soms wou ik dat ik mijn hoofd een tijdje kon afzetten.
Iemand vertelde het me al een paar maanden geleden: we zitten in een tijd waarin we geconfronteerd worden met wat voor ons belangrijk is in het leven en wat niet. Voor mij is dat niet anders geweest. Ik zou mijn tijd achter de computer graag wat terugschroeven, ten voordele van alles wat maar aan de andere kant van de voordeur te vinden is: een babbel met een vriend of vriendin, een plezant vrijwilligersengagement, nieuwe ontmoetingen en inzichten, enzovoort.
Stilaan begint mijn houding tegenover relaties en hoe ze kunnen ontstaan ook wat te veranderen. Ik moet me erbij neerleggen dat je waarschijnlijk niet van date naar soulmate kunt stappen zonder dat daar nog veel meer stappen tussen zitten. Ik heb altijd gevonden dat dat de meest veilige manier was, die waardoor je het minst gekwetst kon worden. Liefst van al zou ik in zee willen gaan met iemand waar ik me volledig zeker over voel. Maar als je er niet eerst mee op het strand gaat wandelen, dan geef je het maar weinig kansen natuurlijk. Goede afspraken en duidelijkheid over de wederzijdse verwachtingen kunnen veel onheil voorkomen, vind ik nu.
Een collega op het werk zorgt voor een concreet voorbeeld van het bovenstaande. In mijn gedachten, weliswaar. Verwarrende signalen en een wirwar van gedachten en gevoelens maken de laatste dagen erg woelig. Eerst wil ik uitmaken wat mijn gevoelens nu precies zijn. En met een brein-op-speed als het mijne op dit moment is dat niet zo eenvoudig.
Soms wou ik dat ik mijn hoofd een tijdje kon afzetten.
12 januari 2006
The internet is for porn
"Why you think the Net was born? Porn, porn, porn!"
Ik ben helemaal in de ban van Avenue Q, een musical die sinds 2004 in New York te zien is. Ik heb die leren kennen via World of Warcraft, een computerspel waar je best niet aan begint, wegens te verslavend. In dat spel dook onlangs een nieuwe running joke op, namelijk de slogan 'The internet is for porn'. Pas later bleek dat dat een liedje is uit deze musical.
Juist. Laat je niet misleiden door de poppen en het feit dat het om een musical gaat: dit is niet bepaald geschikt voor kinderen. Intussen wordt ik gekweld door waanzinnig grappige liedjes als 'The internet is for porn', 'It sucks to be me', 'Everyone's a little bit racist', 'I'm not wearing underwear today' en vooral 'If you were gay'. Niet moeilijk dat Avenue Q in 2004 de Tony Award voor beste musical in de wacht sleepte...
Heeft iemand na het bekijken van de clips zin om mee te gaan naar New York?
*neuriet* "Grab your dick and double-click for porn, porn, porn!"
Abonneren op:
Posts (Atom)
