Week van de Friet

Vrienden kunnen soms meedogenloos zijn. Akkoord, ik had Julien en Karo zelf gevraagd om me in de gaten te houden tijdens mijn frietloze maand. Ze zouden tien euro krijgen per keer dat ze met de gouden geneugte betrapten. Mijn wilskracht heeft het al twee keer begeven, maar er waren gelukkig geen getuigen...

Waarom dat frietvasten? Vroeger at ik soms wel vier keer per week frieten. Lekker is het wel, maar gezond? Het dieet lijkt ook wel te werken: ik ben al vier kilo kwijt en mijn buik is aangenaam plat nu.

Maar niks zal me kunnen tegenhouden, dit weekend. Een groot pak friet met mayonnaise en stoofvleessaus. Ik heb het verdomme verdiend. Nah!

Spruit vs. informatica

Pfft. Sinds vrijdagavond ligt mijn pc in coma. Ik had net Daemon Tools gedownload (niet van de officiële site, helaas) en geïnstalleerd. Het is een programma om virtuele drives mee aan te maken, maar spijtig genoeg deed het op mijn pc meer dan enkel dat.

Direct na de installatie startte mijn pc vanzelf opnieuw op. Hij bleef dat doen telkens wanneer ik opstartte. Aangezien dat niet bevorderlijk was voor de efficiëntie, heb ik het programma er weer afgezwierd. Maar het kwaad was geschied. In plaats van vanzelf op te starten, had het pokkeding alle services van Microsoft verwijderd. Gevolg: een onwerkbare computer.

Twee herinstallaties van Windows en een schijfformattering later werkt alles terug, behalve internet. Ik heb al vanalles geprobeerd, maar zonder resultaat. Gelukkig mag ik de laptop van Julien voorlopig gebruiken, daarmee kan ik wel het net op.

Je zou je eigen haar er van uittrekken. Ik ben altijd zo voorzichtig met dingen downloaden en bijlagen openen. Eén onvoorzichtige daad is blijkbaar genoeg om met de gebakken peren te zitten.

P.S.: Robo Rally rules!

Gezelschapsspelen voor grote mensen

Ik ben altijd al een fan geweest van gezelschapspelletjes. Met mijn drie broers heb ik vroeger vaak spelletjes gespeeld zoals Risk, of Monopoly. Meer dan eens eindigde dat voor mij in een slaande deur en een slecht humeur. Gelukkig kan ik intussen veel beter tegen mijn verlies.

Afgelopen weekend was het weer Kaderweekend van WJNH, en dat betekent traditiegetrouw dat er weer geweerwolfd werd. Weerwolven is er zo ingeburgerd dat het een normaal werkwoord is geworden. De Weerwolven van Wakkerdam is een spel voor een grote groep (vanaf 8 spelers, 15 of meer is aan te raden) waarin liegers en bedriegers het opnemen tegen speurneuzen. Alleen weet niemand of je nu speurneus of bedrieger bent.

De volledige spelregels moet je zelf maar eens opzoeken, maar ik kan het spel echt aanraden voor een groep vrienden. Je leert mekaars karakter en 'liegtechnieken' goed kennen. Ik vind het een zeer onderhoudend spel, vandaar dat ik zaterdagavond bijvoorbeeld tot bijna drie uur 's nachts heb gespeeld. Terwijl ik om halfnegen al weer moest opstaan.

Andere spelletjes die ik heb zijn Once Upon a Time, een fantasiespel waarbij de spelers samen één sprookje vertellen, maar er wel voor moeten zorgen dat ze al de verhaalelementen die op hun kaartjes staan in dat verhaal moeten zien te verwerken. Veel eenvoudiger is Guillotine ("the game where you win by getting a head"), waarin je als beul tijdens de Franse Revolutie zoveel mogelijk vooraanstaande personen moet zien te onthoofden.

En sinds gisteren zijn er twee nieuwe spelletjes in mijn bezit gekomen: Saga en De Grote Dalmuti. Het waren verjaardagscadeaus van Karolien, Bob en Tim. Ik heb ze nog nooit eerder gespeeld, dus als iemand zin heeft om ze eens uit te testen, laat maar iets weten.

Het goede spoor

Moest er een gevoelsbarometer bestaan, dan zou de mijne nu naar opklaringen wijzen. Eerder schreef ik al over gepieker en twijfels over relaties en mijn verwachtingen daarover. Ik voel me nu bevestigd in mijn verwachtingen van vroeger, al besef ik nu dat er ook 'werkpuntjes' zijn.

"Als jij het me zou gevraagd hebben, dan had ik anders geen nee gezegd." Daarmee was het allemaal begonnen. Het was een leuke, verstandige en aantrekkelijke jongen, maar ik voelde geen verliefdheid. Ik wou eerlijk zijn tegen mezelf en die andere, dus begon ik aan wat in mijn ogen een afwijzingsgesprek zou worden.

Toen bleek dat het allemaal een misverstand was, zei hij dat hij het opmerkelijk vond dat ik hem zou afgewezen hebben, moest hij toch op mij verliefd zijn geweest. Kun je nog volgen? Hij voegde daaraan toe dat hij mij niet zou afgewezen hebben als ik verliefd op hem was geweest. Maar hij was niet verliefd.

Het geciteerde zinnetje hierboven zette een heel vervelende gedachtegang in werking. Moest ik dan ook maar 'eens proberen'? Ook al was er nog geen verliefdheid, misschien komt dat later wel? Maar dat ging in tegen hoe ik tot dan toe met relaties was omgegaan. Het maakte me erg neerslachtig, onzeker, zelfs een beetje wanhopig. Is een aantrekkelijke partner waar je wel iets maar niet 'alles' voor voelt beter dan helemaal geen lief?

Iemand die ik erg vertrouw bevestigde vorige week mijn vorige aanpak. "Don't go for anything less", zei hij. En hij heeft gelijk. Ik verdien beter dan iemands verovering of redder-in-nood te zijn. En andere mensen verdienen beter dan mijn experiment of oppepmiddel te zijn.

Nog iemand anders vroeg zich wel af of ik me niet te gesloten opstel. Dat gesprek kwam er naar aanleiding van een date die mislukte nog voor ze plaatsvond. En daar zit ook wel iets in. Iedereen draagt wel een masker, maar dat van mij blijft misschien zo vaak voor mijn gezicht hangen dat ik me er wat te goed bij ga voelen. Da's iets om op te letten. Want als mensen je niet kunnen zien zoals je bent, kunnen ze ook moeilijk voelen of het kan klikken. Al bij al zit ik toch op het goede spoor nu.

Misschien moet ik het voorbeeld van sommige van mijn vrienden volgen en me ongelofelijk bezatten tijdens het uitgaan. Maar dan wil ik wel al hun fototoestellen confisceren voor ik een druppel alcohol aanraak...

Op het Kaderweekend van WJNH was trouwens een knappe gast die zo'n beetje in dezelfde categorie als die andere valt. Dat beseffen gaf me veel inzicht in wat voor mij de prioriteiten in een relatie zijn. Het leven geeft je soms op een vreemde manier een duwtje in de rug.

It's gay, Jim, but not as we know it

Chekov jumped slightly when a finger, then two, well oiled with the thruster piston gel, probed him. He felt Sulu pull back slightly and center his cock and ever so gently press the head in.

George Takei, alias roerganger Hikaru Sulu uit Star Trek, blijkt al eens in andere zaken te roeren. Het nieuws is al oud, maar ik las het pas vanochtend op de site van WJNH. Het geeft een nieuwe wending aan de slash fiction (slash watte?) over personages uit Star Trek. Meestal zijn kapitein Kirk en zijn rechterhand Spock het onderwerp van gefrot en gefriemel, maar na lang zoeken vond ik toch een verhaal over Sulu en Chekov als Russische schandknaap.

Opgewonden ben ik er niet van geraakt. Jij wel? Als er iemand een leuk verhaal vindt met Tom Paris uit de Voyagerreeks (babyface, rawr!), dan laat je het me maar weten...

Truckster Award 2005

Dit is een ode aan mijn Truckster. Ik ken Karolien toch al een jaar of vier of vijf en in die tijd is ze mijn beste vriendin geworden. Het feit dat ik maar één echte vriendin heb, doet geen afbreuk aan die status.

Karolien is ontzettend snoezig, lief, attent, actief en open, maar soms ook wel eens kregelig, wanhopig of ambetant. En irritant aanhankelijk wanneer ze teveel gedronken heeft ("blijf van mij af, mens!")...

Bovenal is ze nog niet van 't straat (begrijpe wie het begrijpe kan), waardoor ons pact mooi intact blijft. Zij en ik hebben afgesproken dat we pas echt gaan wanhopen als de ander een lief vindt. De ideale oplossing is natuurlijk dat we samen iemand vinden. Of dat we een alternatieve relatievorm met vier personen uitproberen, maar dat lijkt uitgesloten.

Ik moet bekennen dat mijn eerste indruk van Karolien, jaren geleden, niet bepaald positief was. Haar schijnbaar puberaal gedrag (K3?!) leek genoeg om afstotingsverschijnselen te veroorzaken. Maar goed, via ik-weet-al-niet-meer-wie kwamen we toch geregeld met elkaar in contact. Het vriendenclubje waar we allebei in terecht kwamen houdt nog steeds stand, met natuurlijk hier en daar een afvaller.

Karo houdt trouwens nog altijd van K3. Onlangs identificeerde ze zich zelfs zodanig met één van de drie poppen dat ze droomde over een relatie met Gert Verhulst. Of ze in haar droom samen op de moto zaten of naar de maan gingen, weet ik niet.

Dit soort schrijfsels moet natuurlijk melig eindigen. Truckster, ik hoop dat we nog heel lang vrienden zullen blijven, dat je later mijn soa-onderzoeken zult doen, en dat we vibitips zullen kunnen uitwisselen. En dat ik je niet meer zo lang zal moeten missen, zoals nu...

Muziekgewoontes

Er was een tijd dat ik me wat schaamde voor mijn muziekgewoontes. Mijn boysbandperiode is dan wel voorbij, ik hou toch nog steeds van melige of 'easy listening' muziek op het juiste moment.

Er hangt bij mij wel een vreemd patroon aan vast: wanneer ik een bepaald liedje graag hoor, dan zet ik het soms zelfs uren aan een stuk op, zonder afwisseling. Ik weet best dat je dat liedje dan snel kotsbeu bent, maar toch blijf ik het soms nog doen.

Momenteel zijn er een paar nummers die ik door mekaar afspeel:
- Wild Horses - Natasha Beddingfield (eerst gehoord op de trouw van Bart & Mattijs)
- More Than Gold - Tom Helsen (idem, hun openingsdans trouwens)
- When I See You Smile - John Waite (zo melig dat ik mezelf er om haat)
- I Don't Wanna Fight - Tina Turner (goddelijk, dit nummer)
- Main Theme - The Rock OST (lekker bombastisch)
- ...

Hoe zit het met jouw muziekgewoontes?

Papa en de homo-Simpsons

Het is duidelijk dat papa nog altijd niet gewend is aan het feit dat ik homo ben. Ik was afgelopen weekend bij hem op bezoek. Zaterdagavond, net voor het avondeten, kwam ik bij het zappen op een aflevering van The Simpsons terecht. Niet zomaar een, maar de veelbesproken aflevering over homohuwelijken.

Veel heb ik er helaas niet van gezien. Papa zat mee in het salon toen Selma haar coming out deed op tv. Hij was plots wel erg geïnteresseerd in mijn nieuw appartement. Is het goed gelegen? Hoe lang woon je er nu ook al weer? En valt het mee? De vragen stopten niet, ook al keek ik meer naar de tv dan naar hem. Het had wel iets schattigs, aandoenlijk eigenlijk.

Ik heb het nog altijd aan niemand anders in de familie verteld, zoals hij twee of drie jaar geleden had gevraagd. Maar waarschijnlijk ook alleen maar omdat ik mijn familie maar sporadisch zie. Ze gaan daar in West-Vlaanderen nogal ogen trekken wanneer ik er met mijn prince charming arriveer. Bij deze zijn de rechten voor een docusoap te koop...

Brandmeerwagens

Vanmorgen op het radionieuws: "In Frankrijk zijn vannacht de helft minder auto's in brand gestoken dan vorige nacht. Maar in Gent en Antwerpen brandden drie wagens uit." Sinds wanneer is het aantal autobranden een barometer voor onrust?

Misschien moeten ze de brandstofprijzen nog maar wat verhogen. Werkloze jongeren zoals de herrieschoppers in Frankrijk kunnen dan zeker niks meer in de fik steken. Tenzij ze in het bos hout gaan sprokkelen natuurlijk.

Doodsverdriet

Het is vreemd hoe gebeurtenissen soms bij elkaar lijken te horen.

Zaterdagavond, trein Gent-Antwerpen. Net voor we onder de Schelde glijden, spreekt de oudere man naast mij me aan. Dat is vreemd, gezien de krant op mijn schoot en de oortelefoontjes in mijn oren. Het is duidelijk dat er hem iets van het hart moet. Net voor hij in Gent op de trein stapte, was hij nog iets aan het drinken op een terrasje met een vrouw die hij onlangs heeft leren kennen. Plots zien ze allebei hoe een jonge vrouw zich aan de overkant van de straat van de zevende verdieping te pletter stort. Op slag dood, zegt hij.

Ik mmm en toon medeleven en begrip voor de schok die zo'n gebeurtenis veroorzaakt. Hij is wat overstuur. Drie jaar geleden stierf zijn vrouw aan een plotse hersenbloeding. Ze vertelt hem dat ze hoofdpijn heeft. Voor hij iets kan doen, zijgt ze neer in zijn armen. Coma. Geen woord meer. Geen afscheid. Het leven is soms hard. De vrouw waarmee hij iets was gaan drinken was al zesentwintig jaar weduwe. Haar man overleed in een auto-ongeluk. Zij kon haar man nog even spreken voor hij stierf. De sprong van de jonge vrouw had haar ook in het hart getroffen. Ik beperk me tot knikjes en 'dat moet moeilijk geweest zijn'. Soms is luisteren genoeg.

Zaterdagavond, thuis. Ik zet de computer aan en krijg vrijwel onmiddellijk een boodschap van een kampdeelnemer van afgelopen zomer. "Elsje van het kamp is gisteravond verongelukt met de auto". Ik ben nog wat onder de indruk van het gesprek op de trein en merk bijna gevoelloos het verband op. Mijn verstand zegt dat het erg is, maar mijn hart voelt niks. Of wil niks voelen.

Dinsdagochtend, op het werk. Het is even rustig, ik ga de verveling te lijf met holebiblogs. Ik stoot op Papa, geschreven door een zekere Tom. Zeer innemend, kwetsbaar, onzeker, gevoelig. Doodsverdriet is pijnlijk. Onuitgesproken woorden, onbeantwoorde vragen, twijfels waar alleen jijzelf nog iets mee kan doen.

Ik hoop dat het me nooit overkomt, en voor iedereen hetzelfde.

A date not to remember

't Was nog maar een paar uur mijn verjaardag toen ik via Gaydar (een profielensite) een berichtje kreeg. Iemand had mijn profiel gezien en wou wel eens afspreken. Ik bekeek zijn profiel, het leek me wel een ernstig en volwassen iemand. Ik stuurde een berichtje terug met mijn MSN-adres en vertelde hem dat ik best wel eens iets wou gaan drinken. Een relatie zat er niet in, maar vrienden heb je nooit te weinig.

De dag erna startte hij een gesprek via MSN. Ik vroeg hoe het met hem ging, en daar ging het al fout. Hij voelde zich 'shitty, kind of lonely'. De onthaler in mij vroeg wat er was en kreeg een heel verhaal over vrienden en relaties en vertrouwen. Ik vertelde hem dat ik niet veel tijd had, omdat ik met vrienden had afgesproken voor mijn verjaardag, waarop hij 'Timmeke' een gelukkige verjaardag wenste. Uiteindelijk spraken we af om maandagavond iets te gaan drinken. Hij vroeg mijn telefoonnummer maar kreeg het niet, en deed daar moeilijk over.

Misschien is er maar beter een grens aan elk goed hart. Ik ben van het principe dat iedereen een kans verdient, maar dit afspraakje (hij noemde het een 'date', maar zei achteraf dat hij geen relatie met me op het oog had...) gaf me een slecht gevoel. Ik heb het net via MSN afgezegd. Ik was oppervlakkig, zei hij. Hij noemt iedereen wel eens iets à la 'Timmeke', hij had nog niet eens over zijn echte problemen gesproken (?!), enfin.

Ik ben blij dat ik het afgezegd heb. Het ging me allemaal wat te ver, hij was te snel familiair, te aanhankelijk, te onzeker. Hij stelde voor om eerst nog wat te chatten, maar ook dat heb ik geweigerd. A date not to remember.