Serieus genomen

Mijn oudste broer had me er al over verteld, en nu kom ik het tegen op de blog van Blauridder. Het zit hem inderdaad allemaal in de klemtonen...

WJNH = Wou Je Nog Hobby's?

"Proficiat, u haalde de pers."

Een (overigens lesbische) collega had in de krant gelezen dat ik er een nieuw vrijwilligersengagement bij heb. Dat was te verwachten, aangezien ik gisteravond nog telefoon kreeg van een journaliste. Ik was er niet bepaald happig op. Niet alleen omdat ik me heb voorgenomen om me zoveel als mogelijk op de achtergrond te houden, maar ook omdat de familie langs vaderskant waarschijnlijk nog niet op de hoogte is.

Ik vind het niet erg dat ze het te weten komen, maar ik had het ze liever zelf verteld. "En wat als je dan met je vriend naar een familiefeest komt?", had mijn vader me gevraagd toen ik hem had verteld dat ik homo was. Het was duidelijk dat hij misschien nog meer schrik had van de reactie van zijn broers en schoonzussen dan ikzelf. En de gelegenheid deed zich nooit voor (ik zie mijn familie niet vaak), dus heb ik het ze nooit kunnen vertellen.

En dus ook op het werk is het nu al een gespreksonderwerp in de refter geweest. Ook dat vond ik niet zo erg, aangezien heel wat mensen het al wisten. Alles bij mekaar genomen is al die aandacht misschien een extra duwtje in de rug om nog meer mezelf te zijn. Maar laten we het nu niet te filosofisch maken.

Wou je nog hobby's? Ze hadden het me misschien beter gevraagd voor ik instemde met de voordracht als nieuwe voorzitter. Ik heb vandaag meer e-mails gekregen en verstuurd voor WJNH dan ooit tevoren. Als je bedenkt dat mijn WJNH-engagement intussen toch al vier jaar duurt, wil dat iets zeggen. En nu bedenk ik daar nog bij dat ik maar een paar mailtjes heb gekregen over het holebikamp, waar ik me ook voor ga inzetten.

Als je nog met me wou afspreken voor iets anders dan een vergadering, sla dan nu je slag. Ik zal het goed kunnen gebruiken...

Four feelings in one day*

Het kon niet anders dan een rotmaandag worden. Vrijdagochtend moest ik een interviewafspraak maken met iemand van De Post. Het Antwerpse sorteercentrum is namelijk genomineerd voor de Diversiteitsprijs van de stad. Kon die mevrouw wel alleen maar op maandagochtend zeker? Om negen uur 's ochtends nota bene!

Een schande is het! Een beetje journalist wordt pas echt wakker rond tienen, als hij het belangrijkste nieuws al achter de kiezen heeft. Normaal kom ik pas rond halftien of zo op de redactie, maar nu moest ik dus al een uur vroeger aan de slag.

Op de koop toe verliep de tramrit niet bepaald vlekkeloos: eerst al vijf minuten vertraging aan het Astridplein wegens wegenwerken (het persbericht van vorige week had ik niet onthouden). Maar goed, ik was gelukkig goed op tijd vertrokken. Maar als we de Turnhoutsebaan afdraaien richting Provinciestraat loopt het mis. Een geparkeerde auto blokkeert de sporen. Het is kwart voor negen.

Het rampscenario spookt al in mijn hoofd: ik kom een halfuur te laat op mijn afspraak en mijn contactpersoon heeft geen tijd meer voor het interview. Ze had om 10 uur een managementoverleg, had ze gezegd. Uiteindelijk regelt ze iemand anders voor het interview, maar dat loopt zodanig lang uit, dat ik mijn tweede interview om 11 uur ook misloop. Maandag heeft niet voor niets de reputatie de slechste dag van de week te zijn.

Het is vijf voor negen. Ik zit nog steeds te wachten op de tram. Het wordt duidelijk dat de eigenaar van de geparkeerde Golf niet komt opdagen. Ik stap af en besluit dan maar helemaal te voet naar de Borsbeekbrug te gaan. Ik bel de fotograaf en mijn contactpersoon om mijn vertraging te melden. Dankzij mijn goeie conditie (dankuwel Fitness Passage) ben ik er om twintig over negen, natuurlijk samen met de tram, die intussen weer kon doorrijden. Wie heeft dit nog nooit meegemaakt?

We gaan binnen, de fotograaf neemt de foto's en ik doe het interview. Iets na tienen snuif ik weer de Antwerpse ochtendlucht. Mijn volgende interview kan zelfs vroeger gebeuren. Maar ik voel me toch flink gepakt door De Lijn. Al goed dat ze geen slogan hebben, of ik zou ze hier vakkundig omvormen tot de harde waarheid.

Hoe het tij soms kan keren. Mijn humeur sprong de lucht in toen ik in mijn mailbox een mailtje zag van de VRT. 'Ik heb het genoegen jou te melden dat je slaagde voor de schriftelijke proef van de selectie voor programmamedewerker bij Radio 2', vertelt de vriendelijke rekruteringsverantwoordelijke me. Het is me dan toch gelukt...

Na de cv-selectie waren we met tachtig voor de stemtest. Radio 2 zoekt regionale reporters en daarvoor moet je een stemattest halen. Ik slaag niet voor de test. Maar omdat ik de norm benader, mag ik toch deelnemen aan de schriftelijke proef. Twintig trefwoorden (van de Bolkenstijnrichtlijn tot podcasting) moet ik verstaanbaar uitleggen en ik moet vertellen wat ik op de radio zou brengen moest de vogelgriep uitbreken in 'mijn' provincie.

Het gaat me best goed af, wat ook blijkt uit het resultaat. Maar hoe goed hebben de ongeveer twintig anderen het gedaan? Dat weet ik nog altijd niet, maar ik kijk toch al uit naar het jurygesprek. Deze job zie ik echt zitten. Ik heb me destijds ontzettend geamuseerd bij Radio 1. Mijn ervaring met de Antwerpse actualiteit kan me alleen maar helpen bij de regionale redactie van Radio 2. We zien wel hoe het uitdraait, maar hopen op succes doe ik alvast wel.

*Ok, 't waren eigenlijk maar twee gevoelens. Maar zoek maar eens een catchy titel hé...

Een diepgravend onderzoek

Soms kan een dubieuze woordkeuze in een journalistiek artikel nogal de aandacht trekken. Vorig weekend hoorde ik van mijn broer dat hij in een Vlaamse krant de volgende kop gelezen had: 'Veronique De Kock wil serieus genomen worden'. Volgens hem stonden alle Vlaamse mannen aan te schuiven om mevrouw De Kock eens serieus te nemen.

En dan lees ik vandaag dit:

'Miskraam na ruw drugsonderzoek op Schiphol'

DEN HAAG - Een Surinaamse vrouw heeft aangifte gedaan van zware mishandeling omdat ze in november een miskraam kreeg na een drugsonderzoek op Schiphol. Dat meldt het Nederlands Dagblad. De vrouw moest zich meerdere malen uitkleden en werd inwendig onderzocht. Eerder moest de staat twee andere vrouwen een schadevergoeding betalen omdat ze 'vernederend' waren behandeld bij de controle op bolletjes cocaïne.

Begin dit jaar maakte de Nationale Ombudsman bekend een diepgravend onderzoek te beginnen naar de wijze van drugscontroles door douane en marechaussee op Schiphol. Een hoogzwangere vrouw had haar beklag gedaan over een vernederende visitatie door de douane. Ook de klacht van de Surinaamse ligt bij de ombudsman. De verpleegkundige die de scan maakte, zou haar bijzonder ruw hebben onderzocht.

Is het nu niet de bedoeling dat de onderzoeken net mínder diepgravend worden?

Photoshopuitdaging

Wat als de wereld helemaal homo was...














Wat als de wereld fluffy was...









De wereld volgens Amerikanen...















In een wereld voor vrouwen...








Enfin, 't is maar een bloemlezing van leuke inzendingen op b3ta.com. Elke week is er een nieuwe uitdaging voor Photoshoptalenten. Waag je kans!

Blog Power

Vanmorgen heb ik weer twee bevriende blogs toegevoegd aan mijn lijstje (zie hiernaast), die van Frank en die van Tom. Ik had eerlijk gezegd gedacht dat de blograge wel vlug zou overwaaien, maar het ziet er nu naar uit dat we nog jaren zullen bloggen. Ik vind het niet alleen fijn om de blogs van mijn vrienden te lezen, maar het is ook gewoon leuk om zelf korte stukjes te kunnen publiceren. Zonder dat ze eerst half verkracht worden door eind- en hoofdredacteurs of kabinetards...

Op mijn blog krijg ik dingen gezegd die ik anders misschien moeilijker verteld zou krijgen. Kenneth zegt dat hij geen fan is van het bloggen. Hij wil de blogs van zijn vrienden niet lezen omdat hij hun verhalen liever rechtstreeks hoort. Dat is oké, maar voor mij sluit het een het ander niet uit. Integendeel, een bevriende blog lezen kan een aanleiding zijn om nog eens contact op te nemen en bij te praten.

En jij? Wat betekent blogs lezen en schrijven voor jou?

Gaybashed

Hier had eigenlijk een post moeten komen over mijn vakantiebestemmingen voor dit jaar en volgend jaar. Maar gisterochtend zijn twee van mijn beste vrienden, Kenneth en Kevin, in mekaar geslagen omdat ze homo zijn. Een van hen is de coördinator van Het Roze Huis in Antwerpen, nota bene.

Ik las erover op de blog van Kevin en was woedend. Je krijgt een anti-discriminatiewet, de mogelijkheid om te trouwen en (binnenkort) kinderen te adopteren, en je krijgt stilaan het gevoel dat de mensen er geen probleem meer van maken dat je nu eenmaal op mannen valt. En dan word je 's nachts op straat door twee jongeren beledigd en in mekaar geklopt.

We moesten er gewoon iets mee doen. Je kan dit niet zomaar laten gebeuren in een stad die zichzelf tegenwoordig (terecht of onterecht) profileert als de Gay Capital of Europe en in de zomer van 2007 zelfs gaststad is voor de Gay Games. Als je in een stad als Antwerpen al niet meer jezelf kunt zijn zonder daarvoor aangevallen te worden, dan zijn we er echt nog niet.

Toevallig was het gisteravond vergadering van de Stuurgroep van Enig Verschil, de Antwerpse vereniging voor holebi-jongeren waar Kenneth drie jaar coördinator van is geweest. We hebben besloten om samen met Het Roze Huis een persbericht te versturen waarin we onze verontwaardiging uiten. We vragen ook aan alle slachtoffers om aangifte te doen bij de politie en/of bij de meldpunten van de Holebifederatie en het Centrum voor Gelijke Kansen.

Of de pers er iets mee gaat doen en of het allemaal iets gaat uithalen, is niet zeker. Maar we hebben het tenminste niet zomaar laten voorbijgaan.

Homo's aller lande, steek voortaan een baksteen in uw sacoche...

Blub ik ben een trekvogel

Ik weet niet hoe het komt, maar als ik ooit aan op reis gaan begin te denken, dan ben ik onrustig tot op het moment dat de bestemming gekozen is. Sinds mijn vorige post ben ik nog drie of vier keer in de Via Via geweest, met telkens weer die duivelse papieren onderlegger met alle promotievluchten voor 1981'ertjes. Ik heb intussen zelfs al een spaar- en budgetberekening gedaan. Het ziet er al bij al goed uit, maar ik ga het aantal restaurantbezoeken de komende maanden wel moeten terugschroeven.

Daarnet heb ik met Julien afgesproken dat we vanavond eens samen zitten om een lijstje te maken met mogelijke bestemmingen. Er zal waarschijnlijk een dobbelsteen aan te pas komen om eruit te geraken. Als er iets gekozen is, kan ik me een reisgids aanschaffen en mijn reishonger beginnen stillen. Staan voor mij alvast op het lijstje:

Australië (Sydney, Blue Mountains, oostkust, ev. Melbourne en Great Ocean Road, etc.)











VS+Canada (New York, New England, Acadia NP, Quebec, Mauricie NP, Montréal, etc.)












VS (nogmaals westkust, maar deze keer in combinatie met andere parken, bvb. Yosemite en Yellowstone)












Nieuw-Zeeland (al zou ik het spijtig vinden om mijn Australische vrienden dan niet te zien)











Oost-Europa (foto: Polen)










Scandinavië (foto: Narvik, Noorwegen)













*zucht* Ik wil nog zoveel zien...













Enige suggesties zijn steeds welkom, maar haast je een beetje! ;-)