Pfft, wat een zorgen... Ik moet dringend uit mijn kot komen, nog meer figuurlijk dan letterlijk. Wat er aan de hand is, weet ik niet goed, maar verschillende gebeurtenissen doen me beseffen dat ik een onverdraagzame bevroren brompot aan het worden ben. Wat is er dan gebeurd met het gevoelige, lieve, dromerige jongetje dat ik ooit was?
Ik lach niet meer zo vaak als vroeger, mijn vriendenkring is merkbaar gekrompen, ik kom nog amper het huis uit als het niet voor WJNH is, er zijn momenten dat ik geen mens om me heen kan verdragen en ik droom meer van een betere toekomst dan er echt werk van te maken.
En dan te denken dat ik nog zo blij was dat de kerstperiode deze keer niet deprimerend was, zoals de vorige jaren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Vriendenkringen evolueren steeds. EV-mensen zie ik nog amper, en als ik ze (jullie) zie, zijn er pijnlijke stiltes. Waat aan te doen?
Ook ik heb wel meer de behoefte om thuis te zitten. Een quarterlife crisis?
Een reactie posten