Ik heb in lange tijd niet meer zo geweend. Oncontroleerbaar, zonder al te veel nadenken en op den duur met een gevoel van overgave. Het was eigenlijk best bevrijdend, achteraf gezien.
Mama zat vlak naast me. Er was haar gevraagd hoe het met haar leven gaat. Ze antwoordde uiteindelijk met een voelbare mix van woede, wanhoop, verdriet, eenzaamheid en op den duur overgave. Ze heeft lange tijd koppig volgehouden dat ze niets nodig had van andere mensen. Natuurlijk is dat onzin. Maar pas nu heeft ze daar eerlijk over uitgehuild. Dat zal best moeilijk geweest zijn, omdat ze ook van mij niet het gevoel heeft te krijgen wat ze verlangt.
Waarschijnlijk daarom begon ik ook te wenen. Ik ga er liever niet al te veel op in, want dit gaat erg diep. Maar voor de toekomst wil ik toch wat meer tijd met mama doorbrengen. We hebben mekaar een hele tijd heel wat minder gezien, ook omwille van wat ik zie als het 'van onder moeders vleugel komen' dat iedereen wel moet doen.
Misschien zou het wel fijn zijn als mama af en toe eens onder mijn vleugel komt.
skip to main |
skip to sidebar
Kan je eetbaar ondergoed kopen met maaltijdcheques, en andere bedenkingen...
Reisoverzicht
- 2000-08: VS (Virginia, DC, New York)
- 2004-02: Projectreis Australië
- 2005-05: Far West (Californië, Nevada, Utah, Arizona)
- 2006-05: Noord-Italië, Rome en Umbrië
- 2006-08: Projectreis Litouwen
2 opmerkingen:
Enkele dagen geleden heb ik dit stukje voor het eerst gelezen, en nog steeds weet ik niet goed hoe ik er op moet reageren.
Ik voel me nogal vaak ongemakkelijk bij zulke dingen.
Een antwoord zonder commentaar, in dat geval. Omdat ik niet weet wat zeggen. Maar een antwoord nevertheless.
Bedankt voor het antwoord, Kevin. Intussen heb ik zondag met mama afgesproken. We gaan een pannenkoek eten en een koffie drinken of zoiets. 't Komt allemaal wel goed, hoor.
Een reactie posten